Ik had het helemaal verkeerd begrepen, de opdracht voor Engels van Zelie. 

De opdracht was niet “maak een filmpje”, de opdracht was “kies één van de drie mogelijkheden om een toneeltje-achtig iets te doen”, waarbij de drie mogelijkheden waren:

• een conversatie in een winkel (toneeltje in de klas)
• een conversatie aan de telefoon (toneeltje in de klas)
• een kookshow

Die kookshow mocht op voorhand opgenomen worden als dat kon, maar het mocht ook gewoon toneeltje in de klas zijn. Dan zou het wel met een omschrijving zijn en niet live koken.

Maar zelfs als het een filmpje was, en dat is wijzer omdat ze dan de ingrediënten zien, moest er hoedanook, om een beetje het voordeel te compenseren dat ze op voorhand konden proberen en herproberen tot het goed was, een live onderdeel in de klas zijn met voorstelling en ingrediënten en zo. 

Pfff. 

Wat er van weze: ik blijf erbij dat een filmpje maken ze ook veel dingen bijleert, naast het Engels zelf. En het is gewoon ook wijs om doen. 🙂

’t Is proper, ik ben gedegradeerd tot filmpje-in-elkaar-zet-mens voor mijn dochter en haar vriendin.

Het is allemaal toch maar wat, wat ze tegenwoordig op school moeten doen. Voor de Engelse les moeten ze –houd u vast– een kookprogramma maken. Met telefoon, fototoestel, camera, computer, micro, het maakt allemaal niet uit, als ze op het einde maar vijf minuten beeld en geluid hebben waarmee een recept uitgelegd wordt.

Ahem ja.

Het is tiramisu geworden, het ding is dit weekend klaargemaakt met een filmcamera op een statief en een fototoestel in de hand, er is al een introfilmpje van twintig of zo seconden met de ingrediënten klaar, en nu wacht ik op hun ingesproken tekst om samen met Zelie de vier en een halve volgende minuut bij elkaar te steken.

Trrr.

Over Misérables gesproken, twee filmpjes die al een tijd de ronde doen! Gollum zingt I dreamed a dream:

En for your consideration (Anne with an e):

Whisky, ’t is gelijk olijven: ge moet dat leren kennen voor ge ’t graag hebt.

Ik heb een hele kast vol staan, en ik begin het genoeg te leren kennen dat ik het graag drink, maar het gebeurt zo enorm weinig dat ik wat dan ook alcoholisch drink, laat staan whisky, dat ze daar eigenlijk maar staan te staan, die flessen.

Vandaar: een project! Elke dag een glaasje, tot ik door mijn flessen ben. Eén glaasje, niet meer dan dat.

We hebben al gehad: Glenmorangie The Nectar D’Òr, Bruichladdich 17 jaar Rum Cask, Bowmore 18 jaar, Glenfiddich 21 jaar Gran Reserva, Auchentoshan 21 jaar, Highland Park 18 jaar.

Gerief jong, een gevulde drankenkast. Gerief.

Lang geleden, toen ik veertien was, een jaar ouder was dat mijn oudste dochter nu, moesten we voor de Franse les een spreekbeurt doen over een boek. 

In de les hadden we net Vercors’ Le silence de la mer gelezen, en waren we bezig aan een verkorte versie van Sept petites croix dans un carnet van Simenon. Denk ik. Al sla ik voor hetzelfde geld het tweede en het derde jaar door elkaar, het lijkt allemaal zo surrealistisch, en het is ongetwijfeld niet eerlijk dat ik de indruk heb dat Zelie tegenwoordig kleuterklasniveau-Frans leert. 

Afijn. Ik weet niet goed meer wat mijn klasgenootjes deden, voor hun spreekbeurt, maar ik had het in mijn hoofd gestoken dat ik een Klassieker zou lezen. 

En wel Les misérables, in drie boeken van elk zeshonderd of zo bladzijden. Ik dénk dat het misschien wel zou kunnen geweest zijn omdat ik een lange stripreeks over Vidocq gelezen had, en dat ik daar ergens in voorwoord of voetnoten had zien staan dat zowel Jean Valjean als Javert in Les misérables op Vidocq gebaseerd waren, en dat ik benieuwd was. 

Dag en nacht, heb ik eraan gelezen. Van de eerste tot de laatste bladzijde vastgekluisterd, en ja, zelfs de ellenlange beschrijving van de slag bij Waterloo. En tranen met tuiten bij het einde. 

Maar ik ben het wel zo ongeveer allemaal vergeten. Voor zover ik het mij herinner, had Jean Valjean, ex-forçat, zilver gestolen en dat gebruikt als startkapitaal om een handel in git-juwelen te beginnen, had hij heel zijn leven gebeterd, maar bleef inspecteur Javert hem zoeken, en uiteindelijk vond hij hem ook. En ondertussen waren er dingen met een herbergier die een ancien was van Waterloo, en was er een liefdeshistorie met Marius en Cosette, en was er Eponine, en was er ook Gavroche (waar een roste kater bij ons thuis naar vernoemd was), en Fantine, maar wat precies en hoe: geen idee meer. En zelfs wat ik nog denk te weten, weet ik niet zeker. 

Want ah neen: de film of de musical of zo heb ik nog niet gezien, neen. 

Maar ik zal hem wel eens moeten zien, dus dacht ik: ik lees gewoon dat boek opnieuw. Ik heb de boeken nog staan van bijna-dertig jaar geleden, maar ze zijn uiteraard ook gratis te downloaden in een proper leesbaar formaat, en dus hey kijk.

Aan hoofdstuk tien ondertussen van boek één, de in de tijd behoorlijk controversiële confrontatie tussen bisschop Bienvenu en een oude stervende conventioneel, en godmiljaar wat een fantastisch boek is het toch. En hoe fantastisch dat het niet teleurstelt. 

Een stomme film van zesentachtig jaar oud, en al wie hem nog niet gezien heeft, moet meteen kijken:

The General. Heerlijk, zeg dat ik het gezegd heb.

(pdw) is gestorven, vandaag. Iemand vroeg mij hoe hij gegaan was, ik antwoordde  

Hartaanval. Of hartaderbreuk, enfin, iets van levend en niets aan de hand levend en niets aan de hand levend en niets aan de hand *ACK* *URGH* dood.

Which, like, you know, is a pretty good way to go. In my book.

En ik denk al de hele tijd, en ik weet dat het verkeerd is en slecht en al wat ge wilt — ik denk al de hele tijd “waar moet ik tekenen?”. 

Levend, bam, dood. Van al de mensen dichtbij mij die ik heb weten dood gaan, en ’t zijn er ondertussen nogal wat, zijn er welgeteld twee zo gestorven. 

Damn.

En ik weet dat zijn vrienden en familie er niet veel aan hebben, en dat 54 ook veel te jong is, maar echt: waar moet ik tekenen om dié vrienden en familie te zijn? 

Toen ik binnenkwam was Zelie saxofoon aan het spelen. Dat was wegens omstandigheden al een tijd geleden, en dat is goed nieuws. 

Zelie was trouwens thuisgekomen met een nota van de leraar Latijn en Grieks in haar schoolagenda: dat haar inhaaltoets van vocabularium goed was geweest en proficiat. Wat dus ook goed nieuws is. 

Louis kwam terug van zijn breakdancen, en hij moest metéén het vervolg op Elric van Melniboné hebben. Hoera! En dat ik het alleen maar in het Engels heb, dat maakt allemaal niet zo uit, hij zit verdorie wel al in het zesde leerjaar hoor. Dus is het The Sailor on the Seas of Fate geworden. En daarna, als hij weg te krijgen is van Elric, staat Fritz Leiber op de lijst: een bundel van Fafhrd en de Grijze Muizer in het Nederlands, en als dat naar meer smaakt, heb ik een paar bundels van Fafhrd and the Gray Mouser staan. 

En dan zijn we klaar voor Pratchett. 

En dat is dus ook zeer goed nieuws. 🙂

Het was een bescheiden verjaardagsfeestje voor Jan, vandaag. Geen grote evenementen of zo, gewoon wat familie op bezoek voor middageten en een stuk taart. 

En voor ge ’t weet zit ge met tien volwassenen en elf kinderen.

Eten maken en zo: geen probleem. Maar ze zetten: dat is een ander paar mouwen. Dan staat er een plooitafel voor de kinderen en onze keukentafel voor volwassenen, maar dan is het echt wel meer dan overduidelijk waarom die keuken d-r-i-n-g-e-n-d groter moet worden. 

Enfin bon. De winterstop is voorbij, de bouwvergunning is er, ’t is eigenlijk gewoon maar wachten op offertes. En er dan eens een stamp aan geven. 

Ik ben er helemaal klaar voor. 

(Jan wordt negen, morgen, trouwens. Negen. Miljaar.)

Fuck. Me.

Estomaqué, in het Frans, geeft het nog het beste weer. Meer dan flabbergasted: viscerale stomverbazing, een stamp in de maag.

Dat zijn van die verhalen waar ik helemaal van wegdraai, ik. Boek gekocht.

Dring, zei de deurbel. Ik schuifelde in mijn peignoir door de gang, met ergens een kind in mijn kielzog, en kijk nu: een half-geplooide Wachttoren in de deuropening, met aan het einde ervan een verkleumde hand, die vastzat aan een oudere meneer. 

Hoera! dacht ik: een getuige van Jehova, en het is koud en we hebben niets te doen! Ik nodig die mensen uit naar binnen, ik roep Zelie en Louis erbij, en we luisteren samen naar het verhaal dat ze vertellen. 

Vroeger toen ik klein was, en er waren Getuigen of andere geloofswervers op pad, dan nodigden mijn vader en zijn maten die uit om binnen te komen, en werden ze met een zeer fijn mes gefileerd, tot er niets meer van overbleef. 

Een jaar of tien, twaalf geleden kwamen er eens twee Jehovagetuigen naar mijn werk toen ik er een zondagnamiddag overuren zat te kloppen, en had ik er hetzelfde mee gedaan: uitgenodigd, en vragen gesteld en in discussie mee gegaan tot ze ongemakkelijk op hun stoel zaten te wiebelen, op hun uurwerk begonnen te kijken en zeiden dat ze nu toch weg moesten, omdat ze écht ergens anders een afspraak hadden. 

Fascinerend om zien, hoe mensen die volledig van iets overtuigd zijn, zichzelf in een hoekje discussiëren, en uiteindelijk helemaal vast komen te zitten. Maar ook eigenlijk een beetje niet proper. Ge moet die mensen in hun waarde laten, vind ik nu.

En dus dacht ik: nodig die mensen uit om binnen te komen, het zal een verrijking zijn voor de kinderen. Dat ze eens kennismaken met een ander geloof, en alles. 

Pfeh. 

Wat zeg ik? Dúbbel pfeh.

Die mensen wilden niet binnen komen, zelfs niet in zo’n koud weer. De oudere van de twee heeft zijn notaboekje bovengehaald, een telefoonnummer op een blad geschreven, en mij dat blad uitgescheurd. Ik moest maar eens bellen als ik meer informatie wou. 

Dat noem ik dus niet echt proberen bekeren hé gasten.