Wij zijn naar de eerste match van Jan bij de ratjes van Racing Gent gaan kijken. Niet gewonnen, neen, maar wel goed gespeeld van Jan.
Ter vergelijking — twee jaar geleden:
…en vorige vrijdag:
*straal*
-
⁂
-
Een voorlopige thuis gevonden:
Konijntjes en beertjes, allemaal tezamen. Ik heb er nog een hele stapel, en idealiter zou ik die allemaal een propere plaats bij elkaar geven.
⁂
-
Er zijn enorm weinig dingen waar ik zo’n harde hekel aan heb als aan kleren kopen. En dat geldt tiendubbel voor kleren kopen in zo’n winkel waar ze u persoonlijk komen aanspreken.
Dat leidt er dan toe dat ik om de zoveel tijd eens een winkel binnenstap, er een zak vol identieke broeken neem, en zo rap weer naar huis keer. Tot de broeken allemaal écht helemaal op zijn, en dan nieuwe gaan kopen.
Ik moet vandaag een record gebroken hebben, in zo’n winkel waar men binnenstapt en moet geholpen worden door een deskundige persoon. Binnengestapt, dag mevrouw, dag meneer, ik zou graag zo’n kledingstuk kopen, zeker meneer er is bijvoorbeeld dit in het grijs en dat in het blauw, dat in het grijs graag, we zullen dat eens aanpassen meneer, okay verkocht, dat is dan zoveel meneer, alstublieft mevrouw.
Het kán geen twee minuten geweest zijn.
⁂
-
Ik reed op de Vrijdagsmarkt, voorbij een kudde hoogblonde Hollanders van elk wel twee en een halve meter hoog, toen een Amerikaander me vroeg of ik iets kon vragen.
Of de mevrouw van het frietkot geen Engelstalige kaart had. Neen, moest ze de kerel en zijn kompaan teleurstellen. Maar dat ze eventueel wel kon helpen als het zou moeten.
Mijn goed hart kwam naar boven (en vooral eigenlijk mijn curieuziteit), en ik zei de sympathiek uitziende Amerikaanders dat ik eventueel wel kon helpen.
“Awesome!” zei de meest assertieve van de twee. En of ik ze iets kon aanraden in dit fijn etablissement. Euh, wel, eerlijk gezegd? Dat er eventueel wel andere plaatsen zijn in de buurt waar ze ook lekker kunnen eten?
Neeneen, ’t is voro de goedkoop, zeiden ze. Oh, zeg ik: dan misschien best gewoon naar een bakker om brood en naar een slager om beleg? Ah, dat hebben we vanmiddag al gedaan.
In dat geval, zei ik, inderdaad: zeer goed idee, typisch Belgisch eten in de frituur.
De uitleg was simpel: er is de basis — een klein, gemiddeld of groot pak frieten, met eventueel iets van saus erop. En dan zijn er de accessoires, allerlei vliesachtige dingen in het frituurvet. Ik zou de prijslijst kunnen vertalen, maar kijk, ’t is alles wat hier in de koeltoog ligt. En eventueel een hamburger, dat kan ook.
Allez ju, zegt de man: raad ons maar iets aan, wij kennen er niets van.
Ze zijn naar een bankje vertrokken met elk een groot met stoverijsaus en mayonaise, een brochette en een garnaalkroket.
Ik heb geen klachten gehoord.
⁂
-
Mja, ik vind het wel wat hebben:
⁂
-
Voeger toen ik in de lagere school zat, moest ik een paar keer per jaar nieuwe contactlenzen hebben. Voornamelijk omdat ik ze alsmaar verloor — hoe gaat dat, een kind van zeven met contactlenzen, en hoe zoudt ge zelf geweest zijn? — maar ook wel omdat mijn ogen voortdurend serieus achteruit gingen.
Dat moet zo’n twintig jaar geleden ongeveer gestopt zijn: sindsdien heb ik min of meer constant dezelfde brilsterkte.
Maar nu, sinds een paar dagen, zie ik plots gelijk minder goed. Er is absoluut niets aan de hand met mijn leesogen: ik zie nog altijd beter dan wie ook van (zeer) dichtbij, maar van ver is het echt alsof het een dioptrie (of twee) minder is dan anders. Ik heb het moeilijk met nummerplaten van auto’s en kleine letters op reclameborden, kleine letters op een monitor zwemmen voor mij ogen, dat soort dingen.
Zou dat kunnen van vermoeidheid zijn wegens vakantieritme nog niet kwijt? Is er iets anders aan de hand? Zit er nog genoeg druk op mijn ogen? Of juist teveel? Tijd om naar de oogmeester te stappen!
⁂
-
Ik kwam vanmorgen toe op het werk, ik zet mijn computer aan, en het ding doet gewoon niets. Krik krak op slot, op een bevroren scherm, met een muis die niet beweegt.
Even wachten, dan maar.
Een minuut of vijf. Tien.Bon, okay. Harde reset, dan maar. Alle aangekoppelde apparaten (keyboard, muis, externe monitor, externe grafische kaart, backupharddisk) afkoppelen, en herbeginnen.
Kijk nu: computer start op. Ding… grijs scherm, wachtcursor.
Even wachten, dan maar.
Een minuut of vijf. Tien. Vijftien.Nog eens een harde reset? Ah: beterschap! Start op, grijs scherm mét Apple-logo en wachtcursor. En niets meer.
Nog eens heropstarten? Ding… vijf minuten grijs. Zeven minuten: plonk! Inlogscherm.
En alles lijkt normaal, tot ik in de namiddag muziek wil opzetten, en ik zie dat mijn geluidsicoon grijs is. Geen klank meer, noch via luidspreker, noch via kopfoon.
Eén dezer gaat die computer gewoon ontploffen, denk ik. Zal ik met een verkoolde hoop metaal en plastiek zitten en een gat in mijn bureau.
Zal ik bellen naar Apple, zullen ze bij Apple support voorstellen dat ik eens probeer om alles uit te wissen en alles te restoren van een back-up.
⁂
-
Stop de persen, hang halfstok die mast, laat weeklaagsters aanrukken en dat het uittrekken der haren beginne!
Mijn oudste dochter vroeg aan tafel of ik wist wat ze morgen zou kopen.
Nagellak? Oorringen? Een linkerkous? Een washandje? Zoethout? Fietsketting? Kanarievogel? Charles Bukowski? Een paraplu? Afstandbediening? Potloden? Knielappen? Afplakkers? Kurkentrekker? Bieslook? Italiaanse Lires? Een halve aflaat? Huis in Kaapstad? Kastanjes? Pofmouwen? Vijgen?
“Neen”, werd er oogrollend gezucht. “De Joepie.”
Waarna er mij terloops ook nog medegedeeld werd dat het nieuwe liedje van Justin Bieber mooi was. Of tof, of hip, of hoe ze dat tegenwoordig ook noemen.
We gaan dat hier, me dunkt, bijzonder hard in het oog moeten houden.
⁂
-
Vanavond is Detlef De Vlooiendoder langsgekomen, met een een rugzak vol gif die hij op onze vloeren gedumpt heft.
“Tot binnen twee drie weken”, zei hij na afloop. En dat we zeker een uur niet binnen mochten en daarna hard moesten verluchten. En o ja: dat de vlooien nu wel een tijd actiever zullen zijn dan ze vroeger waren.
Zucht.
We zijn naar MacDonalds gaan eten, in afwachting — om de twee drie jaar of zo doen we dat wel eens omdat we vergeten zijn hoe afgrijselijk slecht het daar is — en ’t was effectief in orde. ’t Zal voor binnen méér dan een paar jaar zijn.
Urgh.
En dan ben ik nu data in een website aan het steken en ondertussen naar oude tv-series aan het kijken. Ik heb juist de twee jongste in bed gestoken, en Sandra zit met de twee oudste bij een vriendin.
Het boeiende leven ten huize alhier, ha!
⁂
-
Grmbl, grmbl.
Ik maak een custom taxonomy aan in WordPress, ik geef die de propere naam “author”, en alles lijkt in orde te zijn: ik kan aan posts meer dan één author geven (in plaats van standaard één, die dan nog eens een WordPress-user moet zijn), daar zijn archieven van, en tag clouds en watnog, en dat linkt allemaal proper naar elkaar zonder al te veel moeite.
De auteurs, om ze alfabetische te kunnen sorteren, sla ik op als “achternaam – voornaam”, en als ze dan getoond moeten worden, zet ik voornaam voor achternaam. En neen, ik kan er geen rol bij zetten (schrijver, illustrator, vertaler, …), maar bon, ’t is geen boekendatabase die ik aan het maken ben.
En alles werkt goed tot er een auteur met één naam toegevoegd wordt, bijvoorbeeld “Moebius” als ik er niet “Giraud – Jean” van zou maken: daar geeft WordPress een lege archiefpagina voor.
Aargh!
Debug, debug, debug. Blijkt dat de query om de lijst van posts van een auteur met voor- en achternaam er zo uitziet:
SELECT SQL_CALC_FOUND_ROWS wp_posts.ID FROM wp_posts INNER JOIN wp_term_relationships ON (wp_posts.ID = wp_term_relationships.object_id) WHERE 1=1 AND ( wp_term_relationships.term_taxonomy_id IN (246) ) AND (wp_posts.post_author != 0) AND wp_posts.post_type IN ('post', 'page', 'attachment') AND (wp_posts.post_status = 'publish' OR wp_posts.post_author = 1 AND wp_posts.post_status = 'private') GROUP BY wp_posts.ID ORDER BY wp_posts.post_date DESC LIMIT 0, 20en een query voor een auteur met één naam zo:
SELECT SQL_CALC_FOUND_ROWS wp_posts.ID FROM wp_posts INNER JOIN wp_term_relationships ON (wp_posts.ID = wp_term_relationships.object_id) WHERE 1=1 AND ( wp_term_relationships.term_taxonomy_id IN (138) ) AND (wp_posts.post_author = 0) AND wp_posts.post_type IN ('post', 'page', 'attachment') AND (wp_posts.post_status = 'publish' OR wp_posts.post_author = 1 AND wp_posts.post_status = 'private') GROUP BY wp_posts.ID ORDER BY wp_posts.post_date DESC LIMIT 0, 20Het verschil al gezien? Ha, inderdaad de ene doet
(wp_posts.post_author != 0)de andere doet
(wp_posts.post_author = 0)Toink? Als de taxonomieterm twee of meer woorden bevat, zoek dan posts waarvan de WordPress-auteur niet nul is, en anders: zoek posts waarvan de WordPress-auteur wél nul is (en die user bestaat niet).
Wat in de WordPress-code gewroet, maar niet enorm vreselijk veel zin om daar in te gaan prutsen — en dan maar mijn taxonomie hernoemd van “author” naar “myauthor”:
update wp_term_taxonomy taxonomy='myauthor' where taxonomy='author';en dan in functions.php
register_taxonomy('author', 'post', array( 'hierarchical' => false, …vervangen door
register_taxonomy('myauthor', 'post', array( 'hierarchical' => false, …en taxonomy-author.php hernomen naar taxonomy-myauthor.php: hey presto, alles werkt zoals het zou moeten gewerkt hebben.
Ik heb niet enorm veel goesting om te gaan kijken wat het precies was, maar ik kan niet anders dan vermoeden dat er érgens een variabele de naam van de taxonomie krijgt ($author in dit geval) en dat die een andere variabele $author overschrijft die ergens gebruikt moet worden om godweetwat in op te slaan, en dat dat op de één of andere manier verkeerd loopt onder zeer specifieke voorwaarden.
Een interessante bug, denk ik, want treedt herhaalbaar op, zou niet mogen optreden, en is wellicht gemakkelijk te verbeteren.
Als ik dan nog eens tijd en goesting heb, maak ik een tiketje aan.
⁂
-
Ik heb vandaag voor het eerst in mijn leven:
- transition (en -webkit-transition, en -moz-transition, en -ms-transition, en -o-transition) gebruikt in css
- een WordPress-theme gemaakt op basis van een min-of-meer-framework-achtig dink, Bones
- gerief in zo’n Kassett-doos van Ikea gestoken, en de indruk gehad dat het daar nu voor een hele tijd een definitieve rustplaats gevonden heeft
Papieren geklasseerd, vandaag. Of beter: dozen waarin gerief en zooi zat die eigenlijk al 25 jaar of meer van kamer naar kot naar kot naar huis naar huis zijn verhuisd, telkens min of meer ongeklasseerd in nieuwe dozen gestoken.
Het klinkt erger dan het is, want het was eigenlijk al tot de essentie geconcentreerd: agenda’s, boekjes, hier en daar een souvenir van op reis, stapels brieven en kaartjes, soms eens iets van school of univ of werk.
Dat nu dus in een doos zit om dan eens naar te kijken. Er zit veel geschrijvsel van mij bij: een dik filmscript, een paar uitgewerkt verhaal, en vooral veel aanzetten tot en notities voor.
Die ik de wereld niet kond ga maken, ik zou wel gek zijn.
⁂
-
Hierzie, de vermoorde onschuld in persoon: Adjudant Nephthys Q. Vlooienzak.
Ze is (ha ja) zo content als een katjen dat we terug zijn. Ziels- en zielsgelukkig, zelfs al ziet het er misschien niet zo uit op de foto.
Maar ondertussen zit het huis nog altijd vol vlooien. We hebben al industriële hoeveelheden bestrijdingsmiddel leeggespoten, maar het helpt niet echt.
En we weten nu ook dat als Rentokil woensdag zegt dat ze “morgen gaan langskomen”, dat dat wil zeggen “morgen of overmorgen”, en als ze dan ’s middags van die “overmorgen” bellen om te zeggen dat het wat later kan zijn, dat ze dan waarschijnlijk bedoelen “ten vroegste maandag”.
Het gaat er nog mee eindigen dat we de kinderen op hotel steken: ik vind het vervelend dat er van tijd tot tijd eens een steek in mijn been zit, maar zij staan vol vlooienbeten. Jan heeft zijn benen vannacht blijkbaar opengekrabd, en Zelie met haar insektenbetenallergie heeft dikke rode bobbels. Ze had er vanmiddag 42 geteld op haar been, eikes.
⁂
-
Hoe gaat dat, vakantie?
Eerste dag vakantie: vieren dat het vakantie is door tot een stuk in de nacht op te blijven. Opstaan ergens om negen uur in plaats van om zeven uur of halfzeven. En vanaf dag twee van de vakantie: in een routine vallen van opblijven tot het licht is, en dan slapen tot elftwaalféén uur.
Woensdag thuisgekomen van twee weken Karnavel Der Lichaamstypen op het strand van Oostduinkerke, en uiteraard niet op tijd in bed geraakt. Het moet vijf of zes uur geweest zijn als ik uiteindelijk mijn ogen dichtdeed.
Donderdagochtent: wekker om 7u10, pikkende en tranende ogen, laptoptas niet gevonden, op de fiets gesukkeld, een quasi lege stad doorgesjokt, mezelf voortdurend vervloekend dat ik mijn zonnebril niet gevonden had, geconstateerd dat het vocht in mijn kruis er was wegens dat mijn vers gewassen broek nog niet droog was, net niet gepanikeerd wegens code van tuinhek en de alarminstallatie bijna vergeten, toegekomen op het werk, gezien dat mijn bureau ingewisseld is voor een bureau dat half zo lang is, de computer in gang gesleurd, en mail beginnen inhalen.
Collega’s komen één voor één toe: Ron, Ben, Andrew, Pieter, Stefan.
Mij afgevraagd wanneer wie nu eigenlijk allemaal terug komt uit vakantie: kalender opengetrokken.
En geconstateerd dat ik niet donderdag
2016 augustus maar maandag2420 augustus mijn eerste werkdag heb.Gnnnnnnnnnn.
⁂
-
We zijn thuis! Na twee weken niet thuis geweest te zijn! Hoera! (Donkerbruine onderbenen, en dat is het zowat, voor de rest is er niet veel veranderd.)
Louis en Jan en Anna en ik met de fiets en de trein: drie kwartier van Oostduinkerke naar Veurne, trein naar Gent Sint-Pieters, een half uur pauze terwijl ik de fietsrekker uit Jan zijn derailleur heb gepulkt, en dan een kwartier naar huis.
Thuisgekomen: Sandra en Zelie kwamen net ook toe met de auto.
De auto leeggehaald, een fles écht koude Cola uit de frigo gehaald (frigo op appartement ging maar tot “net niet meer lauw”), de computer in het stopcontact gestoken boven, en voor het eerst in twee weken écht gemakkelijk gezeten (bed op appartement is niet mijn ding, zetels in appartement ook niet, helaas).
Louis en Anna en Jan op straat aan het spelen, Zelie naar haar kamer in het achterhuis getrokken om saxofoon te spelen, ik de computer in gang gezwengeld.
En dan: krijs, paniek: Zelie komt met saxofoon rond de nek binnengedanst. Hysterisch huilend, zoals in de films: ik-wil-dat-niet-ik-wil-dat-niet-ik-wil-dat-niet!!!
Het zit vol luizen in het achterhuis, zegt Zelie.
Oh.
Crapmeyer.
Ik kijk naar mijn ene voet: inderdaad. Een vlo of drie, aan het rondkrioelen. Ik kijk naar de vloer in de living: vlooien. De zetels: vlooien. Mijn benen ondertussen, wegens van bureau in living naar zetel in living gewandeld: vól vlooien. Gelijk, krioelend van de minuscule lichtgrijze net uitgekomen vlooien, met hier en daar een meer donkere meer volwassen vlo.
Kut.
Sandra is naar de apotheker van wacht gegaan om een vuilbakzak vol antivlooiendingen. Om te beginnen: Frontline voor de kat. Tussen de schouderbladen, en hopen dat ze van haar vlooien af geraakt.
Daarnaast, in het achterhuis bij Zelie: zo’n ding dat vier uur lang vergif spuit. En iets biologisch voor de onmiddellijke doodmaking van de loslopende beesten overal waar we ze zien.
En dan ook: overal stofzuigen, alles in de kuis doen, alles wassen.
En een afspraak gemaakt met de plaatselijke ongedierteverdelgingsdienst, voor een complete kapotmaking van de beesten in het huis. Geen idee hoe ze dat doen, ik kan mij niet inbeelden dat het is zoals in de VS, met een plastieken hoes over het huis, maar ik mag hopen dat we er ooit eens voor altijd af zouden kunnen zijn.
Grrr.
⁂
-
Ik was deze al een tijd geleden tegen gekomen, denk ik, maar nu is het gelijk redelijk wat uitgebreid: Philosophy Experiments!
Onmogelijke dilemma’s! Tot nadenken aanzettende scenario’s! Zo wijs! En met wijze dialogen, zoals deze:
- I’m sensing that you’re wanting to limit my power in some way. Maybe you’re one of those edgy moral nihilists who thinks there’s no such thing as right and wrong. Do you wear a beret and smoke Gitanes, by any chance? Is that it – do you think I can’t make torture good and just because there’s no such thing as the good and the just?
- I wouldn’t be seen dead in a beret: there are such things as ’the good’ and ’the just’
- Well that’s something I guess: let’s face it nihilism is so 19th century. But you’re not in my Good Book yet. (See what I did there with the whole “Good Book” thing!? Oh, never mind.)
Tee hee. 🙂
⁂