Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • De stand van de werken

    Ik ben vandaag niet gaan kijken naar het achterhuis, maar ik vermoed dat er daar niet al te veel nieuws zal gebeurd zijn. Enfin, denk ik toch: voor hetzelfde geld staat er al een reling aan de zijkant van het trapgat!

    In het bureau en de living zijn er vandaag voor zover ik zie vooral dingen met kabels en elektriciteit gedaan. Uit deze hoek komt geen bundel jubels meer:

    Wég kabelsalade

    …en hier komen dan wel weer een hele resem kabels uit:Het komt uit de ex-schouw

    Da’s het gat waar de schouw vroeger zat, en dat leidt naar een stralenbundel van kabels die boven het plafond zullen lopen:

    Een kabelbundel

    Er zijn ook kabels ingesleept, gelijk bijvoorbeeld hier:

    Een sleuf met electriciteit

    En er is ook een begin gemaakt van het wegsteken van de kabels en de leidingen die de afgelopen acht of zo jaar naast de trap hangen te hangen:

    We gaan dan eens moeten zoeken naar een oplossing voor een reling of zo

    We hadden lang geleden het plan opgevat om naast die trap een stuk bibliotheek te zetten, maar uiteindelijk zal dat allemaal niet to handig zijn, en wordt het simpelweg een valse muur. 

    Vanaf het midden van de foto naar rechts: valse muur, valse muur (tot aan die balkjes, die zoals ik vandaag kon constateren blijkbaar niet een volle balk volledig maar wel een halve balk nauwelijks ondersteunen, maar alla), lege ruimte (witte muur, ondertussen al gepleisterd), en voorbij de hoek: bibliotheek, en dan kasten.

    Daar rechts komt een bureau, achtig

    De leuning aan de trap, trouwens, die er sinds een jaar of vier maar wiebelachtig bijhangt wegens nergens meer aan vast sinds we een nieuwe trap gezet hebben, is sinds vandaag ook weg. Die wordt vervangen door een nieuw muurtje-achtig, met een bureau erop. 

    Alle ogen gericht op overmorgen: dan komt de krak van de dakwerken. 

    ⁂

  • Twee doden

    Vies. Vanmorgen een moord gezien op het internet, iets met politieagenten in Amerika die een mens doodduwden. En een kwartier later een zelfmoord gelezen.

    Niet vies dat ik dat gezien en gelezen heb, maar wel vies dat ik er eigenlijk niet zo vreselijk hard van wakker lig. Ik voel mij soms een beetje Roy Batty: I’ve seen things… you people wouldn’t believe. 

    Internetgedesensitiseerd, is dat ondertussen al een woord? 

     

    ⁂

  • Leve gedrukte kranten, maar dan wel digitaal

    Everything old is new again. Technology Review is nog maar eens een publicatie die haar app(s) afschaft:

    And Technology Review? We sold 353 subscriptions through the iPad. We never discovered how to avoid the necessity of designing both landscape and portrait versions of the magazine for the app. We wasted $124,000 on outsourced software development. We fought amongst ourselves, and people left the company. There was untold expense of spirit. I hated every moment of our experiment with apps, because it tried to impose something closed, old, and printlike on something open, new, and digital.

    Te lezen in Why Publishers Don’t Like Apps. The future of media on mobile devices isn’t with applications but with the Web, waarmee uw retweetende vrienden u cistern en vandal ongtwijfeld al mee rond de oren geslaan hebben. 

    Ik heb een (betalend) abonnement op een aantal periodieken: Humo op papier (en geen idee waarom eigenlijk, want ik vind het al ettelijke jaren slechter en slechter worden), Wired op iPad app, De Standaard op PDF en iPad app, Foreign Affairs op Kindle, dat soort dingen. Oh, en natuurlijk: ettelijke stapels RSS feeds van vanalles en nog wat. 

    Lezen in gespecialiseerde (iPad) apps is verreweg, verreweg de manier waarop ik het minst graag tijdschriften en kranten lees. De Standaard, bijvoorbeeld: nu ik zo’n iPad 3 heb met een goed genoeg scherm, lees ik hem consequent in de PDF-versie. 

    Dat knullige scrollen in één richting en dan in een andere richting, scrollen in kleine vakjes die in vakjes staan, de akelige mysterie meat navigatie waarbij er allemaal “oh wow”-dingetjes achter allerlei dingen staan: bah. 

    Of die Flipboard: jongens toch. 

    Geef mij een pagina met een degelijke layout, die gebruik maakt van hoge resolutie en die verder bouwt op generaties en generaties typografie, in plaats van het wiel opnieuw te proberen uitvinden en terug te keren naar Macromedia Director anno 1994, maar dan met net iets grotere geanimeerde postzegeltjes. 

    Of het zou moeten zijn dat ik alleen nog maar slechte apps gezien heb, natuurlijk. Ik volg al een eeuw Mario Garcia, da’s een wereldauthoriteit op gebied van kranten maken, en die is al van dag één een hyper-fan van iPads: wie weet heeft hij wel prachtige dingen gerealiseerd?

    ⁂

  • Ideaal

    Vanavond was het net warm genoeg om met een peignoir aan met een boek in de vensteropening te zitten, in de living. De regen buiten, in het donker, niet te koud en niet te warm: ideaal. 

    Ideaal, behalve de zetel

    Ik vind regen fantastisch, en ik vind donkerte ook fantastisch. En lezen ook. Binnen een paar maand, schat ik optimistisch, kunnen we in de keuken zitten, met een boek, met de regen boven ons hoofd.

    Ik kijk er zo enorm hard naar uit, ge kunt het u niet inbeelden. 

    ⁂

  • Doorgehakte knopen (bijna)

    Kijk nu, toen ik vanavond thuiskwam zagen de muren er gelijk geelzuchtig (of beter: oranjezuchtig) uit:

    De muur is ingewreven

    ’t Is iets plakkerigs, ik vermoed een soort lijm om het allemaal wat te fixeren, dat er niet te veel stof en vuiligheid van de muren komt.

    De vensters en de muur

    En verder voor de rest: vrijdag komen we samen met architect en verbouwmens en een gespecialiseerde dakmens. Zo’n mens waarvan de architect zegt dat het een ongelooflijke krak is, waarvan hij altijd hoopt dat hij hem niet nodig zal hebben. 

    Maar nu dus wel, zucht. Vrijdag meer!

    Voor de rest is er in het achterhuis een kastje rond de boiler en de technieken gebouwd, en stonden de ladekasten eergisteren al klaar, heeft mijn broer gisteren het grootste deel van de kleerkast in mekaar gevezen, is er vandaag al een vervangstuk moeten gehaald worden voor voornomende klaarkast wegens alsdat er een vekeerd geperforeerd plankje bijzat, en kunnen we eigenlijk ook al handvaten aan de kasten beginnen vastmaken. En morgen misschien de deuren aan de kleerkast.

    Benieuwd wat morgen verder brengt, van het verbouwmensenfront. Hopelijk niet al te veel onaangename verrassingen meer.

    ⁂

  • Mmmmmm Doctor Who

    Machtig wijs, de combinatie van stenen tijdperk en bijna-moderne dingen. Ik zou zo graag gezien hebben hoe de oorspronkelijke versie gemaakt werd (naar aanleiding van).

    Ik vond het einde vooral ongelooflijk wijs, als hij het live speelt. (Laat mij in mijn illusie dat het echt was. :))

    En voor de rest: toch wel met redelijk wat voorsprong het best themanummer van een TV-serie ooit!

    ⁂

  • Links van 2 mei 2012 tot 8 mei 2012

    swissmiss | Two kids in a car
    These two kids saw the GOTYE music video SOMEBODY THAT I USED TO KNOW and fell in love with it. They started requesting the song every time they’d be riding in the car, singing along, of course. One day, their parents set up a go camera behind their seat and taped them over a few car rides. Awesome.

    don kenn gallery
    BORN IN DENMARK 1978. I WRITE AND DIRECT TELEVISION SHOWS FOR KIDS. I HAVE A SET OF TWINS AND NOT MUCH TIME FOR ANYTHING. BUT WHEN I HAVE TIME I DRAW MONSTERDRAWINGS ON POST-IT NOTES… IT IS A LITTLE WINDOW INTO A DIFFERENT WORLD, MADE ON OFFICE SUPPLIES.

    More Dutch men served in feldgrau than in khaki | MetaFilter
    Needless to say, this part of WWII history doesn't quite fit with the image that us Dutch would like to have as ourselves as innocent victims of the Nazi occupation, where after the war everybody had been in the resistance.

    I’m Sick Of Pretending: I Don’t "Get" Art | VICE
    You know what? I'm sick of pretending. I went to art school, wrote a dissertation called "The Elevation of Art Through Commerce: An Analysis of Charles Saatchi's Approach to the Machinery of Art Production Using Pierre Bourdieu's Theories of Distinction", have attended art openings at least once a month for the last five years, even fucking purchased pieces of it, but the other night, after attending the opening of the new Tracey Emin retrospective at the Hayward Gallery, I'm finally ready to come out and say it: I just don't think I "get" art.

    Spectrum Made Me • Articles • Retro • Eurogamer.net
    Those other computers were good and they were popular, but – on a national, social and for me, personal level – the Spectrum was a phenomenon. It was a mercurial presence, a flashpoint, and it changed everything. It changed me.

    ⁂

  • Doorgehakte knopen (ongeveer)

    Gisteren met de architect naar de staat van de farcen gekeken. 

    Het dak moet blijkbaar niet zo dringend gedaan worden, dat zou het plafond in de living dus niet moeten tegenhouden. Die rare tegeltjes/pannen aan de linkerkant van de schouw, die mogen gewoon blijven zitten: als ze gefixeerd zijn, kraait er geen haan naar wegens dat ze toch achter de kasten zitten, en dat zou de voortgang van de muur niet moeten tegenhouden. De ramen, die kunnen op de binnenkanten van de raamopeningen zelf ook afgewerkt worden, dat moet dus ook noch plafond noch muur tegenhouden. 

    De kappoten aan de schouw, daar is het zaak van een stukje kapotte kappoot kappen, een beetje steen of zo onder te metsen, en we zijn good to go. De kappoot aan de andere kant… een ander paar mouwen. 

    Om eenbeetje de omvang van de catastrofe te schetsen — de laatste meter of zo van die balk waarop het dak rust, gedraagt zich niet zo dragend meer. Proefondervindelijk: een stukje van die balk eruitgebeiteld, en kijk:

    Euh, nee, dragende structuren horen zich niét zo te gedragen.

    De architect gaat met de verbouwmens bellen, en zij gaan er samen uit raken of het de verbouwmens zelf is die die ene kappoot zal repareren of niet, en of hij daarvoor de kinderkamer gaat moeten openbreken of niet.

    We gaan meer weten later vandaag, denk ik.  

    ⁂

  • Verbouwingen: it never rains but it pours

    Weet ge ’t nog, die keer dat er kapotte kappoten waren? 

    Ah ha ha, wel, kijk nu: misery loves company. Aan de andere kant van de living blijkt het hetzelfde verdriet te zijn, maar dan nog een graad erger:

    Oh joy, nog houtworm

    ’t Is misschien niet zo heel erg zichtbaar, maar dat oranjebruinachtige hoopje stof, dat is wat er nog overbleef van het stuk hout waar het dak op zou moeten gerust hebben. 

    Zucht. 

    Niét het soort dingen dat we met een gerust hart nog een paar decennia onder een laag plamuursel kunnen wegsteken: dat is wat onze voorgangers en hun voorgangers en hún voorgangers gedaan hebben, maar het is echt wel levensgevaarlijk, het huis kan gewoon instorten.

    De schade is misschien wel al honderd jaar geleden gebeurd, en tussen dan en nu moeten er ongetwijfeld veel mensen gezien hebben dat er Iets Heel Erg Ernstigs aan de hand was, maar ze hebben allemaal om wellicht begrijpbare redenen fuck it gezegd. 

    Het zou natuurlijk kunnen dat ze er helemaal naast gekeken hebben, maar ik kan het mij eerlijk gezegd niet echt inbeelden: als ze die twee balkkoppen aan de twee kanten van de schouw helemaal opnieuw gemaakt hebben een paar jaar geleden, dan moet dat toch opgevallen zijn dat de balken van het dak die op die gerepareerde balken rustten, helemaal kapot waren?

    Enfin bon. Vanavond ruggenspraak met de architect, beslissingen nemen en knopen doorhakken. 

    Meer dan één beslissing, ja, want naast die kappoten zijn er ook nog de vensters:

    De vensters

    Uiteindelijk zou de hele gevel moeten gedaan worden, en dus ook de vensters. Maar wat gaan we er ondertussen mee doen? Afwerken en er al de vensters in steken? Of wachten tot de gevel gedaan wordt? En wat met het stof? 

    En dan ook nog: 

    Iets raars aan de schouw

    Dit is naast de ex-schouw:

    Zucht, nog een verrassing

    Een vreemd soort platte dakpanachtige baksteenachtige tegels, die gelijk gebruikt is om de muur, die precies afgekapt is geweest, ongeveer recht te trekken. 

    Probleem: een groot deel van die tegeltjes zitten los. En dat kan natuurlijk niet, als die muur gaat gebruikt worden. Quid? Alles weg? Of niet?  

    Zuuuuuuuuccccchhhhhhhtttttt.

    ⁂

  • Turnen

    Het was gisteren turnfeest bij Forza Ritmica, de turnclub van Zelie. Al tien! jaar de turnclub van Zelie, bleek deze namiddag na wat nadenken, en hoe vreemd is dat wel niet. Ze zit daar al van haar drie jaar, eerst drie jaar kleuterturnen gedaan, en nu dus al zeven jaar ritmische gymnastiek. 

    Ritmische gymnastiek, dat zijn die dingen met hoepels en knotsen en linten en touwen en zo: Zelie deed vandaag een oefening met hoepel en dan eentje zonder toestellen. Ik vond het alvast goed. En ik was misschien nog het meest content dat ze niet meer in zo’n vies roze en paars pakje moet turnen maar dat het een stijlvol volledig zwart ding is, tegenwoordig. 

    Euh nee, geen foto’s of filmpjes. Damn.

    ⁂

  • Boeken april 2012 (deel 2)

    Ik ga eens iets meer notities moeten nemen over de boeken die ik gelezen heb terwijl ik ze aan het lezen ben. Ahem. Maar dus, april, deel 2. Mei zal minder moeilijk zijn: ik ben in de niet-comics geslagen.

     

    Jennifer Blood [11/04]
    Garth Ennis (tekst) – Adriano Batista (beeld) – Romulo Fajardo Jr. (kleur) – Rob Steen (letters)
    Dynamite Entertainment, februari 2011 – nu,  12 x 32 blz. gelezen

    Nemesis

    Jennifer is overdag een gewone huisvrouw, met kinderen en een man, en alles erop en eraan. ’s Nachts trekt ze erop uit en doet ze mensen dood. Welke mensen en waarom, dat wordt in de loop van het verhaal duidelijk.

    Haar doel is welomschreven, er is veel voor gepland, en ik dacht even dat het best opgehouden was na nummer 7, maar ’t kwam nog allemaal goed: blijkt dat zomaar mensen doden niét iets is dat op een-twee-drie een halt kan toegeroepen worden, vooral als sommige mensen weten wie écht achter de doder zit.

    De mengeling van down to earth realisme en extreem geweld: grappig, spannend, wijs om lezen. Vintage Garth Ennis.

     

    Lanfeust de Troy 01 – L’ivoire du Magohamoth [12/04]
    Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
    Soleil Productions, 1994, 46 blz.

    Lanfeust

    Ik dacht: ik herlees eens de Lanfeusten. Ik herinner mij dat ik daar veel geld voor betaald heb in de tijd, en dat het er om onduidelijke redenen nooit van gekomen was om verder te lezen dan het eerste album.

    Wél een beetje een change of pace in vergelijking met de comics die ik al de hele tijd aan het lezen was: niet meer door pagina’s vliegen als een warm mes door lauwe boter, maar prentje voor prentje lezen.

    ’t Is wijs om lezen, met al die in-jokes en dingen die enkel een Franstalige Europeaan kan vatten (domme woordspelingen! maar domme woordspelingen!), en ik heb er dan ook mijn tijd voor genomen.

    Ah ja, het verhaaltje? Lanfeust woont op Troy, een plaats waar iedereen wel een magisch talent heeft. Het zijne is dat hij metaal kan smelten (en dus is hij smid geworden). Zijn verloofde C’ian kan zelfs de ergste wonden genezen (maar alleen ’s nachts), haar zus Cixi kan water doen bevriezen: dat soort zaken.

    En dan blijkt dat Lanfeust alles kan als hij in aanraking komt met het zwaard van de ridder van Or-Azur, een zwaard dat een ivoren handvest heeft, gemaakt van ivoor van de Magohamoth, een mythisch beest.

    Nicolède, de vader van C’ian en Cixi ende wijze van het dorp, overtuigt hem ervan om naar Eckmül, de grote stad, te trekken om meer te weten te komen.

    Op weg komen ze de trol Hébus tegen (hebt g’hem? hebt g’hem? le troll Hébus? troll-hébus? trolleybus? ja, dát soort humor ja), betovert Nicolède hem om hem tam te maken, en hopladiejee, de reeks is begonnen.

     

    Lanfeust de Troy 02 – Thanos l’incongru [14/02]
    Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
    Soleil Productions, 1995, 48 blz.

    Lanfeust komt toe in Eckmül, gaat naar de universiteit waar hij onderzocht wordt. Kluiten en esbattementen.

    Thanos, trouwens, is een piraat (buitengesmeten uit de Universiteit van Eckmül voor ik weet niet meer wat), en blijkt ook dezelfde dinges te hebben als Lanfeust, als hij het ivoor van de Mogahamoth aanraakt.

     

    Lanfeust de Troy 03 – Castel Or-Azur [15/04]
    Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
    Soleil Productions, 1996, 54 blz.

    Race naar het kasteel van Or-Azur (dat blijkt onder beleg te liggen)!

     

    Lanfeust de Troy 04 – Le paladin d’Eckmül [15/04]
    Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
    Soleil Productions, 1996, 46 blz.

    Toernooi! Lanfeust tegen Thanos!

     

    Lanfeust de Troy 05 – Le frisson de l’haruspice [16/04]
    Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
    Soleil Productions, 1997, 53 blz.

    Awoert, Lanfeust heeft zich in het vorige album in de luren laten leggen: hij heeft niet meer het echte zwaard maar een kopie ervan. Dan maar op zoek naar de Magohamoth zelf, op het continent Darshan.

     

    Lanfeust de Troy 06 – Cixi impératrice [17/04]
    Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
    Soleil Productions, 1998, 47 blz.

    Lanfeust en compagnie zijn bestormen het paleis van de goden op Darshan, maar Cixi teekt er vanonder en wordt de concubine van Thanos in Eckmül. Euh, en niets is zoals het lijkt, ook.

     

    Lanfeust de Troy 07 – Les pétaures se cachent pour mourir [17/04]
    Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
    Soleil Productions, 1999, 53 blz.

    Pétaures zijn enorm grote beesten, die gebruikt worden om allerlei te vervoeren en voort te trekken. Ze kunnen dag en nacht doorlopen, maar alleen als er voor gezongen wordt. Oh, en de titel is een verwijzing naar The Thorn Birds, voor wie dat niet wist.

    Een geheime stad onder het poolijs, een gids die Onze Vrienden naar de Magohamoth zou kunnen leiden. En we komen ook meer te weten over Cixi.

     

    Lanfeust de Troy 08 – La bête fabuleuse [18/04]
    Christophe Arleston (tekst) – Didier Tarquin (beeld)
    Soleil Productions, 2000, 61 blz.

    Ontknoping, tarara tsoin tsoin.

    Fijn om lezen, allemaal. Ik heb een aantal vervolgen ook liggen, maar die houd ik voor later.

     

    Emma Frost – Ultimate Collection [21/04]
    Karl Bollers (tekst) – Randy Green,  Carlo Pagulayan, Adriana Melo, Will Conrad (beeld) – Rick Ketcham, Dennis Crisostomo, Sean Parsons, Andrew Pepoy, Eric Cannon, Will Conrad (inkt) – Pete Pantazis, Transparency Digital (kleur)
    Marvel, 2011, 420 blz. (oorspronkelijk Emma Frost 1-18, 2003-2005)

    Emma Frost

    Gho. Ik ben normaal voor van die origin stories, maar ik vrees dat ik er hier niet in echt in geloofde: akkoord dat X-Men een serie is die het eigenlijk voortdurend heeft over coming of age en puberteit en zo, maar dit las meer als Beveren-Hiels dan wat anders. En X-Men: 90210 is niet mijn idee van een goede cross-over.

    Oh, en de vreemd pseudo-semi-hemi-erotische covers hadden niets, maar dan ook niets te maken met de rest van het verhaal. Vies.

     

    X’ed out [21/04]
    Charles Burns
    Pantheon Books, 2010, 56 blz.

    X'ed out

    ’t Is gelijk Kuifje, maar dan weird. Ligne claire en alles, maar in een William S. Burroughs-universum. Eraserhead, maar dan clean en in vibrante kleuren.

    Twee verhaallijnen, één jaren-1970 pre-punk, één surrealistisch of nachtmerrieachtig, in een soort verre toekomst misschien, waar hagedismensen de baas zijn.

    Ik vraag me hard af waar Burns hier mee naartoe gaat. En ik hoop dat ik niet bevestigd word in mijn begin van onbehaaglijk “hola, we zijn hier kunst aan het doen”-gevoel. Als het té opvallend wordt, dan knap ik daar redelijk op af, namelijk.

     

    Vampire Boy [22/04]
    Carlos Trillo (tekst, vertaling uit het Spaans: Zeljko Medic) – Eduardo Risso (beeld)
    Dark Horse,  2010, 480 blz.

    Vampire Boy

    Argentijnse klassieker uit het begin van de jaren 1990, geschreven door de te vroeg gestorven Carlos Trillo en getekend door Eduardo Risso (100 Bullets).

    Een klein kind dat vampier is: dankbaar gegeven. Sure I can’t die, but I don’t have a life either, dat gevoel.

    Vijfduizend jaar geleden, in Egypte ten tijde van Cheops, stort een meteoriet neer. Stapels mensen sterven, onder meer ook de farao en zijn gevolg. Het hele gevolg, op de zoon van de farao na en een net verstoten concubine na. Zij worden ook ziek, maar gaan niet dood. Kunnen niet meer doodgaan.

    ’t Zijn geen “echte” vampiers: ze regenereren in het zonlicht, maar voor de rest is het effect wel hetzelfde. Ze blijven eeuwig leven: zelfs eeuwen onder de grond opgesloten zitten en toto een skelet verworden — als de zon weer op de beenderen schijnt, hopla weer levend.

    De jongen — hij heeft geen naam, zijn vader wou hem pas een naam geven als hij groot was — en de vrouw zijn in een eeuwen- en eeuwenlange strijd verwikkeld, om eigenlijk onduidelijke redenen. Behalve dat het allemaal toch ergens duidelijk wordt, in de loop van het boek.

    Schoon. De moeite.

     

    Cut [22/04]
    Mike Richardson (tekst) – Todd Herman (beeld) – Al Milgrom (inkt) – Dave Stewart (kleur)
    Dark Horse Comics, 2007, 112 blz.

    Cut

    Wat een echte vampier zou kunnen zijn in het echt. Eenvoudig, spannend, degelijk.

     

    Wolverine: Old Man Logan [22/04]
    Mark Millar (tekst) – Steve McNiven (beeld)
    Marvel Comics, juni – september 2009, 199 blz.

    Old Man Logan

    Ver in de toekomst. Om de één of andere reden is Wolverine geen Wolverine meer: hij weigert onder welke omstandigheden ook geweld te gebruiken, of zijn klauwen uit te slaan.

    Wolverine is geen Wolverine meer, maar gewoon oude Logan. Hij woont met vrouw en kinderen op een afgelegen ranch, in een land dat Hulkland heet en onder het terreurbewind van de afstammelingen van Bruce Banner en She-Hulk leeft.

    Logan heft geld nodig om zijn huur te betalen, en aanvaardt tegen beter weten in een opdracht om Hawkeye (ondertussen oud en blind) nar de andere kant van he tland te begeleiden om een pakje te gaan afgeven.

    Onderweg komen we te weten wat er gebeurd is, en waarom Wolverine geen Wolverine meer is.

    Uitstekend, vond ik.

     

    The Alcoholic [23/04]
    Jonathan Ames (tekst) – Dean Haspiel (beeld) – Pat Brosseau (letters)
    Vertigo (DC Comics), 2008, 136 blz.

    Alcoholic

    Alcohol is een vuile beeste. Ik voelde mij de hele tijd een voyeur: het verhaal leest véél te echt om niet minstens zeer grote stukken echte Jonathan Ames te bevatten.

    Hilarisch bij momenten, deprimerend bij veel andere, maar altijd zeer goed.

     

    Crimeland [27/04]
    Ivan Brandon, Felipe Ferreira (tekst) – Rafael Albuquerque (beeld) – Rafael Albuquerque, Cris Peter (kleur) – Ed Dukeshire (letters)
    Image Comics, 2007, 99 blz.

    Crimeland

    Misdaad! Albuquerque bracht dit zelf uit in 2005 als Rumble in La Rambla, Image herkent een goed ding als ze het zien. Een verhaal dat zich afspeelt over verschillende decennia, prachtig getekend, meer dan degelijk.

    Ik zie het nog verfilmd geraken. Of verserialiseerd.

     

    Lanfeust des étoiles 01 – Un, deux… Troy [28/04]
    Lanfeust des étoiles 02 – Les tours de Meirrion [28/04]
    Lanfeust des étoiles 03 – Les buveurs de monde [28/04]
    Lanfeust des étoiles 04 – La chevauchée des bactéries [29/04]
    Lanfeust des étoiles 05 – Exil à Port-Fleuri [30/04]

    Ah, en dan ben ik herbegonnen aan een paar Lanfeusten.  Lanfeust blijkt op een planeet te wonen die het voorwerp was van een eeuwenlang experiment, dat nu Kwisatz Haderach-gewijs geculmineerd is in Lanfeust (en Thanos).

    Waarop Lanfeust en Thanos (en Hébus, en Cixi) van Troy weggehaald worden, en hun weg vinden in het galactische imperium (achtig). En er is politiek en verraad en reizen in de tijd, en het blijft leutig, en ik blijf het graag lezen.

     

    Super-Girl, Vol. 6 [30/04]
    Michael Green, Mike Johnson (tekst) – Mahmud A. Asrar (beeld)
    DC Comics, november 2011 – mei 2012, 7 x 32 blz.

    Super-Girl

    Ik had het wat afgehouden, de nieuwe dingen van DC te lezen, maar omdat er nu toch een reeks verhalen afgelopen zijn, alsnog begonnen.

    Met de perikelen van Kara Zor-El, en wat meteen opvalt na een hele reeks Lanfeusten: mensen wat leest dit snel en mensen wat gebeurt er weinig. Ve-der-licht.

    Confrontaties duren een heel nummer, en zijn toch over voor ik het goed en wel besef. En het verhaal: tot nog toe had het eigenlijk op twee of drie bladzijden kunnen verteld worden.

    Hmmm.

    ⁂

  • Een rustige dag

    Normaal gezien moest ik vandaag met de rest van het gezin mee naar een communiefeest, maar hey, ik ben dan maar thuisgebleven. In de zetel, dan in bed, dan weer in de zetel, nog eens in bed geprobeerd, dan weer in de zetel.

    Misschien dat het morgen allemaal geen pijn meer doet in mijn rug! Wie weet!

    ⁂

  • Welkom in het weekend, anders

    Zelie komt terug van babysit: wenend van de pijn wegens oorontsteking. 

    En ik weet niet waar gedraaid van de rugpijn. 

    Morgen een hele dag communiefeest, en overmorgen turnfeest? Neen, ik dacht het niet. Of het zou al erg moeten veranderen tussen nu en dan. 

    ⁂

  • Verbouwingen: het tweede weekend in

    Kijkt, kijkt! Gisteren:

    De schouw staat er bijna niet meer

    Vandaag:

    Er was ooit een schouw

    De schouw is weg. Een deskundige zou u aan de hand van de bakstenen en het al dan niet zichtbare roet ongetwijfeld kunnen zeggen wanneer de schouw gebouwd is, hoeveel verbouwingen ze ondergaan heeft, en hoe lang het al geleden is dat daar nog een vuur in gebrand had, maar ik ben geen deskundige: al wat ik weet is, er stond een schouw die redelijk wat plaats innam, en nu is er geen schouw meer. 

    En ja, ik vind het ergens ook wel spijtig: ik had het ook al in mijn hoofd zitten, zo’n haardvuur in de living. Of als een haardvuur onrealistisch was (waar zouden we het hout halen?), dan toch tenminste gashaard, met vlammen en alles. Want vlammen zijn wijs. Dingen in brand steken is wijs. Euh, gezellig, bedoelde ik natuurlijk. Niet alsof ik heel de tijd zou willen dingen in brand steken of zo, of dat ik een ongezonde fascinatie met vuur heb, of zo. Of zo. Tuurlijk niet. 

    …maar goed, die haard was een groot lomp ding, en realistisch gezien gingen we die haard of dat gasgedoe waarschijnlijk nooit echt aan staan hebben, ook al omdat het alleen maar voor de esthetiek zou geweest zijn en niet om te verwarmen, dus hey. 

    G’bye, schouw. 

    En hello, grote ruimte voor allemaal kasten:

    Van trap naar vensters

    De situatie met de kappoten en het dak, dat wordt opgelost door verbouwmensen in ruggespraak met architect. In alle geval is vandaag de afbraak, voor stabiliteitsredenen, van het dak naar beneden gebeurd, en staat er daar boven op het dak nog een stuk schouw van een centimeter of twintig dat boven de solin komt, en dat kan dienen als steun voor de voorlopige dakdichting. 

    Ik leer hier dingen bij, ’t heeft geen naam: de solin, in het Schoon Vlaemsch heet dat blijkbaar gewoon prozaïsch een “slab”, is dat ding rond een schouw, in van dat buigzaam metaal, dinges, ik zou het duizend keer zeggen, om het waterdicht te maken. 

    (Tenzij men de Internationale Etymologische Taalsleutel volgt, natuurlijk: in dat geval is het Franse woord solin te herleiden naar intertaal schol-chich-in, wat bewerkt kan worden tot school zich in, en dus “iets dat ergens tussen verscholen zit” betekent. Ik kan Taalsleutel.nl heel erg aanraden aan al wie een paar momenten heel erg hard what the actual bloody fuck wil denken.)

    Maar goed dus: de situatie met de kappoten, die zal voor volgende week zijn. Ik heb er vandaag nog eens een foto van genomen in ruimere context: nu die schouw er niet meer is, is het grappig om zien wat voor een vreemde bokkensprongen de structuur van het huis neemt, tussen plafond, vloer en dak. 

    Aan de linkerkant van de schouw:

    Dak, links van ex-schouw

    En aan de rechterkant van de schouw:

    Dak, rechts van ex-schouw

    Gho ja. ’t Zal zijn tijd wel duren, zeker? 

    Morgen mogen we op kousenvoeten op het eerste verdiep van het achterhuis lopen: wij gaan dat vieren door er Ikea-meubels in elkaar te vijzen. 

    Morgenochtend breng ik Anna naar ballet en alles, en gaat Sandra met mijn broer naar de Ikea om de hoek een grote kleerkast halen, en nog wat ander gerief. Geen idee wát precies, maar dat zien we dan wel, dan. 

    ⁂

  • Naar de coiffeur

    Er is naar de coiffeur gegaan!

    Da’s altijd grappig om zien, hoe de kinderen kunnen veranderen met kleine ingrepen.

    Louis, punkachtig:

    Louis peinst

    Anna, met kort haar dat vanachter naar boven gaat:

    Anna, gekapt

    En Jan, die er redelijk fifties uitziet:

    Jan kijkt fifites

    Zelie is aan het babysitten verder in de straat, geen echt idee of er bij haar ook iets veranderd is.

    Spijtig dat Jan geen eerste communie doet, anders hadden we al direct een foto:

    Jan, gekapt anno 1958

    En kijk, Anna trekt wezen:

    Anna trekt wezens

    ⁂