• Soms vraagt een mens zich af

    Dan is het eens tien uur ’s avonds, liggen er vier kinderen licht te slapen in hun bed, en besluit er ergens in de buurt iemand een live-optreden te starten. 

    Een luid live-optreden van Bob Marley, met een versterker en drums en bassen en gitaren en zang en publiek en alles erop en eraan. 

    In een woonwijk. Een woonerf zelfs, al doet dat er hier nu minder toe. Vol kinderen. Op een weekavond. En het wordt met de minuut luider. 

    Ah, dilemma’s: direct de politie bellen, dat is de reactie van de verzuurde medemens. Aan de deur gaan kloppen, dat is u direct onsympathiek maken bij de (verre) buren.

    Maar dan blijft het luider worden, zoals volgende boeiende video-opname vanuit de badkamer niet echt duidelijk maakt:

    Sandra heeft haar stoutste schoenen aangetrokken, het huis met de reggae gevonden, haar hand blauwgeklopt aan de deur tot iemand haar hoorde, en de oudere jongere die vanachter een dikke blauwe rookwolk de deur opendeed vriendelijk gevraagd of het eventueel een beetje minder luid zou kunnen, de muziek. 

    De brave mens bevond zich blijkbaar in serieus hogere sferen, had het een beetje moeilijk met ingewikkelde handelingen als ogen focusseren en verstaanbaar praten, maar na een beetje nadenkwerk om de vraag en de gewenste gevolgen met elkaar te verbinden, heeft hij The Wailers een eind minder luid gezet. 

    Ja, ’t is hier soms een zeer boeiend leven, in de grote stad. 

  • Zullen we nog eens een farce doen?

    ’t Was alweer een tijdje geleden, dat er nog eens een fijne Onvoorziene Omstandigheid kwam opduiken in het verbouwingsavontuur.

    Wat voorafging!

    Er waren eens vier moerbalken op ons eerste verdiep. De koppen van die moerbalken, die zaten ofwel in een plaasteren omhulsel, ofwel waren ze bewerkstelligd met plankjes errond en stenen consoles, zoals deze bijvoorbeeld:

    Een kapotte balk

    Bij het ontmantelen van de omhulsels van de balken, bleek dat er allemaal niet zo goed uit te zien: opgevreten door houtwormen, tot vér van het einde van de balk. Inderdaad: tot ver van het einde van de balk dat eigenlijk in de gevel moet zitten om eigenlijk het tweede verdiep en het dak op te laten steunen. 

    Enfin bon, vakmensen weten wat gedaan in dergelijke situaties, gelukkig. De balken zijn één voor één gerepareerd, histories met metalen stangen die er tot ver in gedreven worden en kunststoffen-sterker-dan-het-sterkste-staal om de balkkoppen te vervangen, en bekistingen om het een beetje een wat esthetischer verantwoord uitzicht te geven. Dat geeft dan bijvoorbeeld dit voor de balk hierboven:

    Balken in ons huis

    Dat was bijna precies vijf jaar geleden, toen we de vloer van de living deden, e de schouw afgeplakt hebben (het was een lelijke bakstenen schouw).

    Pro memorie, zo zag het er eergisteren uit:

    Gaat weg

    En zo zag het er vandaag uit:

    De schouw staat er bijna niet meer

    Niet zoveel veranderd ten opzichte van gisteren, máááárrrr!!! we zijn wel een farce rijker in het huis, en ik een woord in mijn woordenschat.

    Een kappoot, dat is blijkbaar de naam voor zo’n grote balk die in de dakconstructie op de kop van een moerbalk rust. 

    De schoon gerepareerde moerbalken, in ons geval. 

    Kijk, aan weerszijden van de schouw zijn dit de kappoten:

    Kappoot 2 Kappoot 1

    In close-up zien ze er zo uit. Links bijna helemaal verkoold:

    Oei, da's gelijk een beetje zwart?

    …en rechts bijna helemaal opgegeten door houtworm:

    Smakelijk eten, houtwormen

    Een dak dat tot voor een paar jaar rustte op ontbrekende moerbalkkoppen, en dat die gerepareerd werden, maar dat het eigenlijk niet zo enorm veel uitmaakte, want het waren toch kapotte kappoten. 

    Yay! La joie! Hoera! Ik ben zo blij!

  • It’s a good life

    Oh, man. Ik kwam voorbij Metafilter, en kijk nu: een link naar een verhaal dat ik in geen godweethoeveel jaar nog gelezen had. En nooit in de originele versie: het zat in één van de delen van de Grande Anthologie de la science-fiction

    Machtig, machtig goed. 

    It’s a good life, uit 1953, door Jerome Bixby. Doe uzelf een plezier, en trek er een minuutje of tien voor uit. 

    Enfin ja, een plezier is misschien niet het juiste woord. 

    (En mag ik terloops een lans breken voor die Grnade Anthologie? De beste intro tot allerlei mogelijke thema’s in science fiction die er is!)

  • Hoe zoudt ge zelf zijn?

    Ik was heel de dag schijtenerveus. De woonkamer is de plaats die ons verliefd deed worden op ons huis, en daar wordt nu in verbouwd. 

    Ergens in de loop van vandaag en morgen gaat het plafond eruit, en de schouw. En dan komen er kasten in, later, als de kasten klaar zijn. 

    Ik ben bang dat de meubels die er komen ofwel te donker zullen zijn, ofwel te fermette-achtig: eik zoals de vloer doortrekken, is dat niet gewoon helemaal verkeerd? Zouden we niet beter iets lichts nemen, niet noodzakelijk wit, maar toch licht? 

    Of gaat het er dan plastiekerig en fake uitzien? Moeten we misschien een combinatie van geolied hout en wit(achtig) doen?

    En dan de meubels zelf: wat moet daar komen? We hebben nodig:

    • een ruimte om de tv aan de muur te hangen en daar in de buurt dingen die op de tv moeten aangesloten worden (computer en zo)
    • plaats om te zitten (we denken een driezit en een tweezit, en dan een soort bank of een soort lades die ook zitbanken zijn)
    • ruimte om dingen genre glazen en drank op te bergen
    • plaats voor boeken
    • plaats voor een postuurken of twee drie
    • een klein bureautje om aan te werken
    • bergruimte voor papier, schrijfgerief, dat soort zaken

    Het plan, nu, voor de living en het meubel tegen de muur:

    Grondplan living april  v2008

    Naast de trap het bureau(tje), dan klokwijzerszin opbergruimte, vier kolommetjes boekenkast, opbregruimte, en dan bovenaan drie dubbele kasten van 120 cm, daaronder twee van 120 cm en een schuifdinges voor de televisie, en daaronder opbergruimte. 

    Aanzicht kast living april  v2008

    Ja, dat zijn heel veel kasten, ja. En ik weet niet of die bureauruimte niet te benepen en druk gaat aanvoelen. En ik heb hoe langer hoe minder een idee wat ik eigenlijk wil van materialen en invulling. 

    Brainwave deze middag: wat als we nu eens de televisie gewoon aan de muur lieten hangen zonder schuifwand ervoor, en die middelste twee kasten zouden laten vallen? Dus dat we gewoon kasten boven en kasten onder hebben, en dan de tv, en dat we dan gewoon kunnen zitten, als we dat willen en als er volk is, naast de televisie? 

    Dat zou dan zoiets geven, van layout:

    Living01

    Dat ziet er wel doenbaar uit, maar ’t is niet moeilijk natuurlijk als alles in ’t wit is. Aargh waar zijn die interieurdecoratieprogramma’s als ge ze nodig hebt? Als ik het zo bekijk in situ, ziet het er nog te doen uit. Misschien met die muur achter de televisie in het wit? En de kasten in… aargh ik weet het niet. 

    Living02

    Uuuuurgh. We moeten vanavond knopen doorhakken, en ’t is niet simpel. 

    Ah oh ja, en toen ik vanavond thuiskwam, zag de living er zo uit:

    Plafond? Welk plafond?

    Van boven tot onder

    Ik schat dat morgen die schouw hier rechts weg zal zijn:

    Een bijna-ex-schouw

    Ahem ja. 

    Update een uur later: waarom moeten die kasten aan de rechterkant zo diep zijn, eigenlijk? Ik dénk dat dat is omdat we vroeger de schouw gingen hebben in het midden, maar nu die weggesmurfd wordt, mogen alle kasten toch gewoon 30 diep worden, zal wel genoeg zijn, toch?

    En waarom was die nis daar nu ook alweer? Ah ja, juist, voor postuurkes. Waarom zouden we dat dan niet gewoon doortrekken over de hele breedte tot aan de TV? Poging twee. 

    Living03

    Met dan in die ruimte tussen boven- en onderkasten veel plaats voor postuurkes. (Ja, ik heb postuurkes. Dingen zoals het deze, bijvoorbeeld.)

    Update nog een half uur later. Uitgetekend op de muur, en de groottes een beetje aangepast, geeft dat dit:

    Plannen getekend

    Onderste lijn zijn lades, 65 cm diep en 45 cm hoog. (Die moeten zo diep zijn want anders komt het niet goed met de vloer waar die schouw stond, en het heeft het voordeel dat ze dubbel dienst kunnen doen als zitbank.) Helemaal bovenaan zijn er kastjes van een kleine 70 cm hoog en ook 30 cm diep, over bijna de volle breedte van de muur. Onder die kastjes een nis van ongeveer 35 cm hoog, afgesloten met glazen (deurtjes, schuifdeurtjes, een grote klapdeur, nog geen idee). En daaronder, op de zitbankachtige dinges, kasten van 30 cm diep en ongeveer een meter hoog. Geen risico om met ons hoofd ergens tegen te botsen want de “rugleuning” is op dezelfde diepte als de kastjes erboven. 

    En rechts blijven we een centimeter of 60 van de muur, en de TV hangt daar ergens in die open ruimte.

    Materiaal: wit. Geen eik meer, maar met in die nis, die verlicht zal zijn, wel over de volle breedte lichte eik, hetzelfde als op de vloer. En de bovenkant van de “zitlades” (onder voorbehoud) ook in eik, maar iets donkerder. 

    Ahem ja. 

  • Links van 24 april 2012 tot 2 mei 2012

    What if realists were in charge of U.S. foreign policy? | Stephen M. Walt
    The liberal/neoconservative alliance is responsible for most of America's major military interventions of the past two decades, as well as other key initiatives like NATO expansion. By contrast, realists have been largely absent from the halls of power or the commanding heights of punditry. That situation got me wondering: What would U.S. foreign policy have been like had realists been running the show for the past two decades? It's obviously impossible to know for sure, but here's my Top Ten List of What Would Have Happened if Realists Had Been in Charge.

    Elonka’s List of Famous Unsolved Codes and Ciphers
    This is an unofficial list of well-known unsolved codes and ciphers. A couple of the better-known unsolved ancient historical scripts are also thrown in, since they tend to come up during any discussion of unsolved codes. There has also been an attempt to sort this list by "fame", as defined by a loose formula involving the number of times that a particular cipher has been written about, and/or how many hits it pulls up on a moderately sorted web search.

    Care and Feeding of Yer Books | MetaFilter
    To begin with, if you remember nothing else, remember this: A book is a machine. For all the magic, mystique and awe that may surround it, the bound book is a machine. And like all machines, it will obey the laws of physics that have been built into it, whether or not they were what the binder intended. If a book was bound, rebound or repaired without regard to how all the parts work together to make the machine work, the laws of physics will relentlessly tear it apart, even while it is sitting quietly on a shelf. If a binding structure was made aesthetically pleasing, but too weak to support the textblock, gravity will do its job. If a hinge is not properly made, or repaired, it will not be a hinge and do what hinges do, which is to open and close the book. It will instead be a lever, and it will do what levers do, which is to pry apart the book.

    The Distro Interview: Microsoft Principal Researcher Bill Buxton — Engadget
    Bill Buxton has spent most of his career getting between humans and computers. While his initial focus was on music and digital instruments, that eventually led to an interest in human-computer interaction, and pioneering work with multitouch systems and other user interfaces. He worked with the famed hotbed of innovation Xerox PARC in the late 1980s and early 90s, and was later Chief Scientist for software firm Alias Wavefront before claiming the same title at SGI Inc. when that company acquired the former in 1995. After a time running his own Toronto-based design and consulting firm, he moved on to Microsoft Research in 2005, where he continues to serve as the organization's Principal Researcher. We recently had a chance to pick his brain and get his thoughts on a range of issues, including state of design at Microsoft, the future of natural user interfaces, and whether we're really entering a "post-PC" era.

    Immortal ZX Spectrum games
    The ZX Spectrum can boast some 15 thousand titles, which is about ten times more than what is currently available for either GBA or NDS alone. This is quite a lot of games to choose from. To put it into perspective, if you try out one title each day, it will keep you occupied for more than forty years. So, where do you start?

  • It gets worse before it gets better, and then it gets worse again, and then it gets a little better, and then it gets worse again, and then it gets better again. 

    Of zoiets. Een huis waar zes man in woont, en waar bij gebrek aan bergruimte vooral gestapeld wordt: dat is géén zicht als er dan eens grondig opgeruimd wordt. Opgeruimd moet worden. 

    Het grenst aan het ongelooflijke, wat er allemaal in dozen zit die in dozen zitten die in zakken zitten die in zakken zitten die in dozen zitten. Zo van “we ruimen de grote stukken op, en de boeken, en het speelgoed, en de draden smijten we in één zak, die sorteren we dan wel eens, en wat duidelijk weg mag, smijten we weg, en de papieren bij elkaar, die sorteren we dán wel eens, en… oh what the hell, al de rest van het klein grut ook bij elkaar in een doos, dan sorteren we dat ook wel eens, dan eens, dan.” 

    Doe dat een paar jaar aan een stuk, en het resultaat is dat het definitief opruimen er na twee dagen ongeveer zó uitziet. Van de venster naar de trappen:

    De ramp, na twee dagen opruimen

    It gets worse before it gets better, indeed — dit is van het bureau naar de vensters:

    De ramp, na twee dagen opruimen

    There’s method in the madness, daar niet van, en ’t was ook redelijk veel werk om te geraken tot waar het was in de foto’s hierboven. Slik, inderdaad. 

    Vandaag dan de laatste hand gelegd: eerst zelf vanalles gedaan terwijl Sandra met Jan naar voetbaltoernooi was, dan de hulp van mijn moeder en mijn broer absoluut niet afgeslaan, en vanavond dan een laatste stamp gegeven met Sandra. 

    Alle computermateriaal in gelabelde zakjes gestoken, alle boeken gesorteerd, alle belangrijke papieren in één doos, alle kraaltjes in een doos, alles puzzelstukken in een doos, alle Legoblokken en blokjes in één doos, alle knikkers tesamen, de helft van de handleidingen die ik nog liggen had (wat zeg ik, 95%) weggegooid, duchtig gesnoeid in kindertekeningen en -werkjes, fotogerief bij elkaar, foto’s bij elkaar, tafels weggedaan…

    Résultat des courses:

    Opgeruimd staat klaar op weer te vermoosen

    De grote meubels mochten blijven staan, daar gingen ze plastiek of dekens of dingen op leggen. 

    Want, haja, morgen beginnen de grote werken in de living. Gepland: afbraak van de schouw, en afbraak van het plafond. En als dat gedaan is: grote werken aan ruwweg deze zone:

    Waar het allemaal gaat gebeuren

    Het trapgat wordt mooi afgewerkt, die draden en buizen komen mooi opgeborgen, tegen de verste muur achter de trap (vanaf die houten pilaar die er staat) komen boekenkasten bovenaan en opbergkasten onderaan, idem aan de muur waar nu die spiegel en die bureaustoel staan. Waar nu de schouw is, komt een opbergmeubel bovenaan (denk glazen en flessen), en onderaan een richel met daarin uitrolbare zitbanken, en de TV zal achter een schuifdeur kunnen weggestoken worden.

    En het plafond wordt rechtgetrokken, met aan de uiteinden, tegen de muur, indirecte verlichting. En alle muren worden in orde gezet, van pleisteren en verven en alles. 

    Dit zal er dus helemaal anders uitzien, binnenkort:

    Dit gaat er dus helemaal anders uitzien, dan

    Slik.

  • Boeken april 2012 (deel 1)

    Superior [01/04]
    Mark Millar (tekst) – Leinil Francis Yu (beeld)
    Marvel Comics (Icon), december 2010 – maart 2012, 7 x 32 blz.

    Superior

    Hij was de ster van zijn school, en toen kreeg hij multiple sclerose. En toen maakte een aapje in een ruimtepak hem een superheld. Een jongen (met MS) van twaalf in een lichaam van een volwassen superheld, en hij probeert er het beste van te maken. Geen dieven arresteren of zo, maar meteen: oorlogen stoppen over de hele wereld, woestijnen irrigeren, dat soort dingen. De ontknoping, trouwens, deed me enorm denken aan Larry Niven’s kortverhaal Convergent Series

    Mark Millar (Kick-Ass, The Ultimates, Civil War) doet een wreed wijs verhaal, en Leynil Yu illustreert het precies zoals het moet. Coming soon, wellicht, to a screen near you.

    B.P.R.D.: Hollow Earth [02/04]
    Tom Sniegoski, Christopher Golden, Mike Mignola (tekst) – Ryan Sook (beeld) – Dave Stewart (kleur) – Clem Robins (letters)
    Dark Horse Comics, january – juli 2002, 3 x 32 blz.

    BPRD

    Hellboy heeft het voor bekeken gehouden bij B.P.R.D., het Bureau for Paranormal Research and Defense, en Kate Corrigan denkt dat Abe Sapien en Roger de homunculus er ook wel eens vandoor zouden willen gaan. Enter nieuwkomer Johann Krauss, een medium die (dat?) nadat zijn lichaam verkoold werd tijdens een séance als ectoplasma in een soort duikpak overleeft. Liz Sherman heeft na een uitgebreid verblijf bij monniken in de Oeral geleerd hoe ze haard krachten onder controle kan krijgen, en hopla, nieuwe serie gejumpstart!

    Verder ook nog gelezen, van B.P.R.D.:

    • B.P.R.D.: The Soul of Venice [02/04]
      Miles Gunter, Mike Mignola, Michael Avon Oeming (tekst) – Michael Avon Oeming (beeld) – Dave Stewart (kleur) – Ken Bruzenak (letters)
      Dark Horse Comics, mei 2003, 32 blz.
    • B.P.R.D.: Dark Waters  [02/04]
      Mike Mignola, Brian Augustyn (tekst), Guy Davis (beeld), Dave Stewart (kleur), Michelle Madsen (letters) 
      Dark Horse Comics, juli 2003, 32 blz. 
    • B.P.R.D.: Night Train  [03/04]
      Geoff Johns (tekst) – Scott Kolins (beeld) – Dave Stewart (inkt) – Pat Brosseau (letters)
      Dark Horse Comics, september 2003, 25 blz.
    • B.P.R.D.: There’s Something Under My Bed [03/04]
      Dark Horse Comics, november 2003, 32 blz.
    • B.P.R.D.: Plague of Frogs [04/04]
      Dark Horse Comics, maart – juli 2004, 5 x 28 blz.
      Hola, ’t is allemaal gelijk The Shadow Over Innsmouth, met half-kikker-half-mensen. Mike Mignola in goeie vorm, en allemaal revelaties over Abe Sapien. Zeer goed, vond ik, en meteen ook het begin van een hele hele reeks over de oorlog tegen de kikkers.
    • B.P.R.D.: The Dead [04/04]
      Dark Horse Comics, november 2004 – maart 2005, 5 x 28 blz.
      Maar zo goed. De ontknoping van Abe’s backstory, vervolg van de kikkers, dingen met de speer van Longinus en nazi-geleerden en alerlei: them’s all good eats.
    • B.P.R.D.: The Black Flame [05/04]
      Dark Horse Comics, september 2005 – januari 2006, 5 x 28 blz.
      Ugh. Een hoofdpersonage sterft. Altijd vies, zoiets, maar wel heel erg mooi gedaan alhier.
    • B.P.R.D.: The Universal Machine [05/04]
      Dark Horse Comics, april – augustus 2006, 5 x 28 blz.
    • B.P.R.D.: Garden of Souls [06/04]
      Dark Horse Comics, maart – september 2007, 5 x 32 blz.
    • B.P.R.D.: Killing Ground [06/04]
      Dark Horse Comics, augustus – december 2007, 5 x 28 blz.
    • B.P.R.D.: 1946 [06/04]
      Dark Horse Comics, januari – mei 2008, 5 x 28 blz.
    • B.P.R.D.: War on Frogs [06/04]
      Dark Horse Comics, juni & december 2008, juni & december 2009, 4 x 28 blz.
    • B.P.R.D.: The Ectoplasmic Man [07/04]
      Dark Horse Comics, juni 2008, 32 blz.
    • B.P.R.D.: The Warning [07/04]
      Dark Horse Comics, juli – november 2008, 5 x 28 blz.
    • B.P.R.D.: The Black Goddess [07/04]
      Dark Horse Comics, januari – mei 2009, 5 x 28 blz.
    • B.P.R.D.: 1947 [08/04]
      Dark Horse Comics, juli – november 2009, 5 x 28 blz.
    • B.P.R.D.: King of Fear [08/04]
      Dark Horse Comics, januari – mei 2010, 5 x 28 blz.
    • B.P.R.D. Hell on Earth: New World [08/04]
      Dark Horse Comics, augustus – december 2010, 5 x 28 blz.
      Kikkeroorlog voorbij, en B.P.R.D. onder VN-commando. Een doorstart, dat ze zeggen.
    • B.P.R.D. Hell on Earth: Gods [09/04]
      Dark Horse Comics, januari – maart 2011, 3 x 32 blz.
    • B.P.R.D.: The Dead Remembered [09/04]
      Dark Horse Comics, april – juni 2011, 3 x 32 blz.
      Het begin van Liz Sherman. Schoon, andermaal.
    • B.P.R.D. Hell on Earth: Monsters [09/04]
      Dark Horse Comics, juli – augustus 2011, 2 x 32 blz.
    • B.P.R.D. Hell on Earth: Russia [10/04]
      Dark Horse Comics, september 2011 – januari 2012, 5 x 32 blz.
    • B.P.R.D. Hell on Earth: The Long Death [10/04]
      Dark Horse Comics, februari – april 2012, 3 x 32 blz.

    Het waren redelijk wat comics, maar ik kan niet zeggen dat het ooit tegenstak of dat het ooit afgezaagd of we-doen-er-nog-maar-eentje aanvoelde. Er zit geschiedenis in, en voorgeschiedenis, de personages zijn rijk en blijven groeien in alle mogelijke richtingen. 

    En er is geen einde in zicht, eigenlijk: het kan wel nog een tijd door blijven gaan, wat mij betreft. 

     

    Nemesis [10/04]
    Mark Millar (tekst) – Steve McNiven (beeld) – Dave McCaig (kleur) – Chris Eliopoulos (letters)
    Marvel (Icon), mei 2010 – februari 2011, 4 x 32 blz. 

    Nemesis

    Heh. Een zeer slechte slechterik. Bloederig, en alles. Zou een leuke film(franchise) maken.

     

    Sub-Mariner: The Depths[10/04]
    Peter Milligan (tekst) – Esad Ribic (beeld) – Cory Petit (letters)
    Marvel (Marvel Knights), november 2008 – mei 2009,  5 x 24 blz.

    Sub-Mariner

    Ik dacht: dat van de Silver Surfer was zo goed, ik lees de tegenhanger over Namor.

    Helaas: teleurgesteld. Ik kon geen abstractie maken van de stuk op niets trekkende wetenschap. Wel zeer schoon geschilderd en zo, daar geheel niet van. Maar urgh, géén suspension of disbelief whatsoever, sorry.

  • Ikea-perikelen

    We zijn gisteren met het hele gezin naar Ikea gegaan. Eerst gaan eten, en dan gaan kijken naar meubels die we in onze verbouwing zouden kunnen zetten. 

    Natuurlijk dat we ook dromen van echte meubels, van die dingen die we dan ergens zouden vinden voor een appel en een ei, en die o-zo-prach-tig-mooi zouden passen in ons interieur — maar realistisch: ik zie het niet lukken. En Ikea is zo een groot gemak, en het is stukken goedkoper dan bijna overal elders. 

    Enfin, toch voor wat we nu aan het zoeken zijn, te weten:

    • een stuk of vijftien boekenkasten,
    • een kleerkast,
    • en een lage kast om notities en cursussen en zo in te steken.

    Vrijdag op een klein uurtje de winkel rondgelopen, en knopen doorgehakt voor boekenkasten (Billy, kleur: eik), de kleerkast (Pax, kleur: wit met blinkend pistache deuren), en de lage kast (Bestå, kleur: wit).

    Vandaag, om geen aantoonbare reden (ik dacht dat het het idee van Sandra was, mijn broer stond het bij dat het de architect was, Sandra dacht dat het mijn idee was) zijn we nog eens naar Ikea gegaan, met het idee: we kopen gewoon al wat gerief. 

    Ik denk dat de tijd in zo’n Ikea anders werkt dan in de rest van de wereld: zowel vrijdag als gisteren hebben we er zo’n drie uur rondgelopen, als mijn uurwerk mij niet bedrogen heeft. 

    Euh maar dus, we waren op zoek naar meubelen. Billy, check. Wat geklooid met diepe en ondiepe kasten (diepe hebben geen bovenstuk, geen idee of de indiepe wel diep genoeg zijn voor mijn postuurkes), maar bon. We gaan beginnen met een stuk of vijf zes kasten, en dan zien wat we er mee kunnen doen. 

    Pax: méér dan check. De kast, met drie deuren, een hangstuk, een ingebouwde ladekast, nog drie laden aan de andere kant: perfect, denken we, voor de ruimte. En het pistachegroen gaat, denken we, redelijk perfect passen met het groen van twee stoeltjes die ik van het stort gered heb:

    Stoel

    Voor de lage kast die tegen de andere muur moet komen, daar zijn we het minder eens over. Ik had in mijn hoofd (en op plan getekend) twee witte Malm-kasten: 160 cm breed, 48 cm diep en 78 cm hoog. Zes laden zonder handvaten, een glasplaat bovenaan:

    Malm via my ideal home

    En zo dus twee naast mekaar. Over bijna de volledige lengte van de muur. 

    Sandra had een ander idee: twee Bestå-kasten van 120 cm breed, 40 cm diep, en 64 cm hoog. Met verlegbare planken binnenin en opendraaiende kastdeuren. Die eventueel uit te breiden zijn met nog eens twee kasten van 60 cm breed, om twee keer 180 cm te hebben. (Of drie keer 120, maar dan liggen er drie glasplaten in plaats van twee.)

    De vraag is natuurlijk: waar gaan die kasten voor gebruikt worden? Kledij en dergelijk zou moeten in de kleerkast liggen, maar voor de rest zijn dit de enige opbergmeubels. Boeken zelf, dat kan in de bibliotheek een verdieping lager, maar cursussen, mappen, notities, muziekinstrumenten, turnzakken: dat zou hier allemaal in kunnen. 

    Deuren met planken (Bestå) hebben het voordeel dat er grote ruimtes kunnen gemaakt worden om dingen recht te zetten, en minder grote hoogtes voor, euh, waar geen grote hoogte nodig is. Maar met minder dan 60 cm nuttig binnenhoogte, is er niet veel ruimte om te jongleren met legplankhoogtes. En op een plank in een lage kast: alles wat onderaan en vanachter ligt, dat is verloren. 

    Een kast met laden (Malm) heeft het voordeel dat alle ruimte benut kan worden, en die Malm is ook wat dieper.

    Maar het grote nadeel dat het een vaste indeling is: drie keer iets meer dan 20 cm hoogte. Dus alles wat A4 is of map, moet plat liggen. 

    En ook met de breedtes is iets aan de hand. Twee Malms naast elkaar laten nog genoeg ruimte om aan één kant een stoel te zetten of aan twee kanten een lampachtig iets:

    Achterhuis verdieping 20120417

    Twee brede Bestå naast elkaar, dat is wat weinig, denk ik:

    Achterhuis verdieping 20120417c

    Maar drie brede of twee brede en twee smalle, dat gaat dan wel min of meer over de hele breedte:

    Achterhuis verdieping 20120417b

    Uuuuurgh. ’t Gaat nog lastig worden. 

  • ’t Gaat nogal ne gank, ja

    Gisterenmiddag was het plafond in het bureau klaar om geplamuurd te worden. Er is nog één balk over, en de kinderbalken zitten weg:

    Een nieuw plafond

    De meubels die er nog staan: links een groen ijzeren bureau uit de jaren 1950, dat blijft er staan. Net achter dat wit paneel, met afgeronde hoeken: een vitrinekast uit schat ik de jaren 1920-30, geen idee wat we ermee gaan doen. Daarachter, tegen de muur: een keukenkast die de grootvader (of overgrootvader, of overgrootnonkel, ik wil ervan af zijn) van Sandra gemaakt heeft, met allemaal vakjes erin, een ingebouwde broodtrommel, eierteller en koffiemaler; ook geen idee wat we ermee gaan doen. Achter het trapje, tegen de muur: een archiefkast, die we wellicht gaan hergebruiken als linnenkast. 

    We krijgen ook een zicht op de breedte van kastenwand-slash-uitklapbed:

    Hier komen kast en bed

    Van de muur tot aan dat bleekhouten latje, daar komt de kast met het uitklapbed erin. De ruimte van dat latje tot aan het begin van het plafond, da’s een nis van waaruit dimbare indirecte verlichting komt. 

    In het achterhuis heeft de vloer zijn eerste laag olie gekregen. Het blonk nog een beetje als ik thuiskwam: 

    Ingeoliede vloer

    …maar het wordt dat nu ook een beetje klaarder wat we waar gaan kunnen zetten. Sandra stond gisteren in de Ikea te kijken naar een slaapkamerkast met glanzende pistachegroenen deuren, als dat maar goed komt. 

    En neen, nog niet aan het opruimen begonnen. De moed ontbreekt mij een beetje. 

  • Kwaad op foto’s

    “Photoshop”, zeg ik dan maar uit gemakzucht, maar ik bedoel eigenlijk: aargh wat word ik nijdig van foto’s met lelijke halo’s op, waar onoordeelkundig een vieze high pass-filter  op gegooid is (Photoshop) of veel te veel aan de Clarity-schuifbalk geschoven is (Lightroom), of wat het equivalent ook moge zijn in Aperture en andere. 

    Zo’n foto die eerst dit was:

    KGB 4957

    en die dan vijftien seconden later dit wordt:

    KGB 4957 3

    Of zoals de hele reeks foto’s van Gui Polspoel in het weekblad van De Standaard. Foto’s die er zo uitzien:

    Polspoel1

    Maar die ik alleen maar kan zien als dit:

    Polspoel2

    Enfin, ’t kan zijn dat ik er overgevoelig aan ben hoor, maar ik krijg het ervan. Gnn. 

    (En voor iemand het zegt: ja, ik weet dat het irrationeel is, ’t is een techniek gelijk een andere en iedereen is vrij om het mooi te vinden of niet. Maar ik krijg het er dus van.)

  • Reddy

    Zijn er dan helemaal geen zekerheden meer, op deze aardkloot? Is niets meer wat het ooit leek te zijn? Moeten ál mijn illusies verbrijzeld worden? 

    Reddy Kilowatt 001 Reddy Made Magic  cover only 1946

    Daar was ik, een volwassen mannekens die ervan overtuigd was dat Reddy Kilowatt onze Reddy Kilowatt was. Van België. Opgetrokken uit Belgische elektriciteit. 

    Tot vandaag, dacht ik dat. 

    Maar neen, dus: hij dateert van 1946 en hij komt uit Amerika. De boeven van EBES hebben hem gepikt. 

    3378481209 f1bf297e78 o

    ’t Is proper. 

  • QB

    Sinds er Windows 8 op de computer staat, werkte Warcraft III niet meer, zei Louis. En ik moest kijken wat er aan de hand was. 

    Blijkt: hij startte Warcraft op met een verkeerde shortcut. Die naar Reign of Chaos in plaats van die naar Frozen Throne (want ik had de upgrade er ook op gezet — ja, helemaal legaal, van de originele CD’s, zelfs), en dat liep verkeerd. 

    Enfin, shortcut in de startbalk gezet, Louis content. 

    Op weg naar die oplossing kwam ik voorbij allerlei dingen die nog op de computer stonden, en waar ik al half van vergeten was dat ze erop stonden. Een oude Age of Empires III, bijvoorbeeld. Waar Louis nu al een volledige avond op gespeeld heeft. 

    En een directory met de naam QB, die ik al sinds jaar en dag op al mijn PC’s zet: QuickBasic 4.5. Van 24 jaar geleden, en nog altijd even fantastisch, vind ik. 

    Louis vroeg wat dat was, en ik heb het hem in de rapte getoond:

    cls
    input "Wat is jouw naam? ", f$
    for t=1 to 100
       print "Hallo", f$, t
    next t

    Uitgelegd:

    • cls is “maak het scherm leeg”
    • input wil zeggen “stel een vraag en zet het resultaat in wat er na de komma staat” (in dit geval f$ — die $ staat er om te zeggen dat het tekst mag zijn, als er gewoon f stond, zou het alleen getallen aanvaarden) 
    • for…next wil zeggen “geef t de waarde 1, doe dan iets, maak t eentje groter, en blijf dat doen tot t 100 is”
    • print wil zeggen: zet iets op het scherm, in dit geval “Hallo”, en dan wat er in f$ gezet werd, en dan de waarde die t nu heeft (dus eerst 1, dan 2, dan 3, enzoverder)

    Louis: oh! maar als ik zeg dat mijn naam Louis is, dan gaat hij honderd keer “Hallo Louis” zeggen!

    Programma gerund, en jawel hoor: ik denk dat ik lichtjes in zijn ogen heb gehoord. 

    En ik denk dat ik dat eens ga beginnen aankweken, programmeerskills. 

  • L’ampleur de la catastrophe

    Er waren drie plaatsen in ons huis waar we de miserie al jaren aan een stuk voor ons uit schuiven: het bureau beneden, het achterhuis, en de living.

    Het bureau, daar zijn we nu bijna door: de rommel die er jaren aan een stuk opstapelde, is er weg. En de werken vorderen gestaag. Toen ik gisteren thuiskwam, waren de twee deuren afgesloten met anti-stof-dinges, wegens plamuren:

    Muur geplamuurd

    De deur van bureau naar keuken, die draait open in één richting, maar de lichtschakelaars hielden er rekening mee dat er in de andere richting zou gedraaid worden (omdat er toen de deuropening gemaakt werd, er nog geen sprake was van kasten in de bijkeuken, denk ik). 

    En dus moest dat rechtgetrokken worden, wat bij deze dus gebeurd is:

    Electriciteit omgeleid

    Ik heb zo’n vermoeden dat als ik vanavond thuiskom, er een nieuw plafond zal liggen. Alles zit er in alle geval klaar voor, denk ik:

    Klaar voor verlichting

    (Daar aan de rechterkant komt er indirecte verlichting, ingewerkt in een soort nis tegen het plafond.)

    De tweede probleemzone die alsmaar uitgesteld werd, is het achterhuis. Opgestapelde boeken, meubels die nergens anders konden gezet worden, een tapijt, matrassen, en natuurlijk: stapels en stapels en stapels boeken en CD’s en DVD’s. 

    Eerst was het duidelijk: boeken in dozen aan de linkerkant beneden, bureautafels en computers en oude TV en zitbank aan de rechterkant, meubels uit erfenissen die wij opslaan bovenaan. 

    En toen kwam er een koelkast bij, en een poussette, en een diepvries, en gereedschap,  en dan gingen de kinderen daar op de WII spelen, en dan werd er soms overnacht als er vriendinnen kwamen slapen. De doodsteek, achteraf bekeken, was dat ik mijn computer daar weggehaald heb en in de living gezet heb. Vanaf dan kwam ik daar niet meer, werd de ruimte alleen nog door de kinderen gebruikt, en stapelde en stapelde en stapelde het er zich allemaal op. 

    …en nu is daar dus het flotsam en jetsam van het bureau en van the eerste verdiep van het achterhuis bijgekomen, wat ervoor zorgt dat wat er eens zo uitzag:Achterhuis, opgeruimd, gelijkvloers

    Er nu zo uitziet:

    Allemaal op te kuisen

    …maar er dus wél leger moet uitzien dan het er ooit heeft uitgezien: een schoon taaksken voor het lang weekend, dus. 

    Hetzelfde geldt voor de living: die staat voller dan ooit, met relieken van overal en te strijken was, en kabels, en speelgoed, en vanalles en nog wat. En dat moet allemaal weg tegen woensdagochtend. 

    Weg naar ergens, zoals de inhoud van het achterhuis weg moet naar ergens. Waar die “ergens” is: ik heb er nog geen idee van. Misschien al in het bureau. 

    Met een zeer klein hartje: de omvang van de ramp in de living:

    L'ampleur de la catastrophe

    De zetels die er nu staan, op mijn trekzetel na, moeten weg wegens rotversleten. Ze waren al tweedehands en we hebben er veel geniet van gehad, maar nu zijn ze echt wel óp.

    Die witte schouw gaat weg en die hele muur wordt een soort meubel met kasten en zitbanken in schuiven en bibliotheek, het plafond wordt uitgebroken, de trap wordt afgewerkt. Waar nu een tafel met monitors en een spiegel staat, komt bibliotheek, en waar nu die blauwwitte vuilbak staat, aar zal het einde zijn van een bureau. En tegen de achterwand aldaar komen ook kasten en bibliotheek.

  • Smeg!

    Red dwarf x

    It’s cold outside, there’s no kind of atmosphere // I’m all alone, more or less // Let me fly, far away from here // Fun, fun, fun, in the sun, sun, sun.

    I want to lie, shipwrecked and comatose, drinking fresh mango juice. Goldfish shoals, nibbling at my toes // Fun, fun, fun, in the sun, sun, sun.

    Yay!

  • Dat zijn mails die plezier doen om te lezen: dat alles volgens schema verloopt, en dat er tegen de tweede helft van volgende week boven in de living wordt afgebroken en heropgebouwd en gepleisterd en vanalles. 

    En dan: “Eenmaal dat deze werken rond zijn, is de ruimte weer beschikbaar in afwachting van de kastenwand en zijn de grote stofwerken achter de rug.”

    Zoals het er nu naar uitziet, zitten we binnen twee weken met een huis waar alleen nog maar kasten en een trap in moeten geplaatst worden. Whee! Dat ging onverwacht snel en pijnloos! (We laten even de gevel-, venster- en dakwerken buiten beschouwing, dat is voor later.)

    De stand van zaken vandaag, in het achterhuis, met een volledig gepleisterd en afgewerkt plafond:

    Achterhuis boven

    Daar achteraan waar nu een houten staketsel staat, komt een muurtje/leuning in heb ik begrepen MDF. Daarnaast een kleerkast van bij Ikea; tegen de muur helemaal rechts komen twee ladekasten van Ikea, tegen de eerste venster links een tafel van bij Ikea, en tegen de muur rechttegenover die tafel een bed van bij Ikea. 

    Het bureau, vandaag (niet de indruk dat er enorm vreselijk veel veranderd is, alleen elektriciteit denk ik, maar ik kan me vergissen):

    Bureau: van venster naar keuken

    Een kast / meubel /uitklapbed langs heel de rechtermuur, en dan dat groen bureau restaureren en klaar is kees. 

    Bureau: van hoek naar venster

    Een verlengd weekend om achterhuis beneden aan de kant te zetten en living leeg te krijgen. Dat zou moeten lukken, denk ik. Hoop ik.