• Wordle

    Ik ben een laatkomer, voor Wordle. ‘t Is nog maar een week of twee dat ik er alle dagen naar op zoek ga. In het begint in de loop van de dag eens, tegenwoordig gewoon meteen na middernacht.

    Het is nog geen middernacht nu. ‘t Is nog een paar minuten wachten:

    Ik ben ook niet de enige in huis: zowel Zelie als Sandra doen ook mee, iets na middernacht. ‘t Is natuurlijk maar “gewoon” Lingo, dat op duuzd televisiezenders uitgezonden is geweest geworden, maar er is iets verbindend aan het deit dat heel de wereld elke dag maar één keer kan spelen, en dat iedereen hetzelfde woord heeft.

    En dat er geen tijdsdruk is:

    https://www.youtube.com/watch?v=DbgD4rIr9oM

    Nog drie minuten.

    Nog twee minuten.

    Nog één minuut.

    Tadzam!

    Ding ding ding:

    Wordle 222 3/6

    ⬛🟩⬛⬛🟩
    ⬛🟩🟩🟩🟩
    🟩🟩🟩🟩🟩

    Nog 23u en 56 minuten. 🙂

  • Gor #5: Assassin of Gor

    Ik was dit boek beginnen lezen aan een slakkentempo: hier een paar pagina’s in de zetel, daar een paar pagina’s in bed. Ik ben er aan begonnen op 16 januari en ik heb het uitgelezen op 25 januari, dat geeft u een idee.

    Maar dat wil eigenlijk niets zeggen over hoe ik het gelezen heb: het eerste pakweg derde tussen 16 en 25 januari, terwijl ik nog een stuk of vijf andere boeken ook aan het lezen was, en terwijl ik ook een reeks televisieseries gekeken heb die ik vorig jaar gemist had.

    En dan het tweede derde in één ruk diep in de nacht van 25 januari.

    Zó spannend! Zó goed! Dit is veruit het beste boek in de reeks tot nog toe.

    Tarl Cabot is vermoord. Kuurus de moordenaar, van de kaste van de moordenaars, gaat naar de stad Ar om de moord op Tarl Cabot te wreken.

    Maar eigenlijk — spoiler warning! — is Kuurus gewoon Tarl Cabot zélf. Die in opdracht van de Priester-Koningen komt kijken wat er aan de hand is in Ar, de grootste stad van Gor. Er is een slavenhandelaar die meer en meer invloed krijgt, die heelder contingenten ontvoerde vrouwen van de Aarde aan het trainen is, en waar de Priester-Koningen van vermoeden dat hij een agent is van de aliens waar zij al miljoenen jaren tegen vechten.

    Vella — Elisabeth uit het vorige boek — doet zich voor als een Goreaanse slavin en werkt van binnenuit, terwijl Tarl zich als een gast en minofmeerbodyguard van de slavenhandelaar voordoet.

    Ar is enorm duidelijk vooral op Rome geïnspireerd. Logisch: het is al eeuwen en eeuwen dat de Priester-Koningen aardlingen ontvoeren, de gebruiken van Ar zijn gewoon door échte Romeinen begonnen. Er zijn gladiatorengevechten, er zijn races op tarns die spannender zijn dan het beste dat in Ben Hur te zien was. Er zijn een hele reeks fijne personages, er zijn zowaar vrouwen met agency, en zoals ik al zei: het is machtig spannend. En een zeer schoon einde.

    John Norman blijft John Norman, uiteraard. De world is al meer dan goed gebuilt, maar hij blijft enorm lange discursussen doen als het eigenlijk niet echt nodig is. Is er een slavin in een slavenhalsband? Hierzo, meer informatie over sloten op Gor:

    The small, heavy lock on a girl’s slave collar, incidentally, may be of several varieties, but almost all are cylinder locks, either of the pin or disk variety. In a girl’s collar lock there would be either six pins or six disks, one each, it is said, for each letter in the Gorean word for female slave, Kajira; the male slave, or Kajirus, seldom had a locked collar; normally a band of iron is simply hammered about his neck; often he works in chains, usually with other male slaves; in some cities, including Ar, an unchained male slave is almost never seen; there are, incidentally, far fewer male slaves than female slaves; a captured female is almost invariably collared; a captured male is almost invariably put to the sword; further, the object of slave raids, carefully scouted, organized and conducted expeditions, is almost always the acquisition of females; commonly one cylinder is struck, its bridges sealed off, its compartments broken into and ransacked for gold and beauty; the men of the compartment are slain and the women stripped; those women who do not please the slavers are slain; those that do have the goods of the compartment tied about their necks and are herded to the roof, with whip and slave goad, either to be bound across tarn saddles or thrust bound into wicker slave baskets, covered and tied shut, carried beneath the great birds in flight; sometimes, after only a quarter of an Ahn, before adequate reinforcements can be summoned, the slavers depart with their booty, leaving behind a flaming cylinder; slavers can strike any city but they are particularly a scourge to those cities which have not trained the tarn, but depend on the ponderous tharlarion.

    Een reis duurt misschien wel een maand? Ho! Tijd voor een korte uitleg over de kalender op Gor:

    It was one day to Thentis by tarn, but in the wagon we knew the trip would take perhaps the better part of one of the twenty-five day Gorean months. There are twelve twenty-five day Gorean months, incidentally, in most of the calendars of the various cities. Each month, containing five five-day weeks, is separated by a five-day period, called the Passage Hand, and every other month, there being one exception to this, which is that of the last month of the year is separated from the first month of the year, which begins with the Vernal Equinox, not only by a Passage Hand, but by another five-day period called the Waiting Hand, during which doorways are painted white, little food is eaten, little is drunk and there is to be no singing or public rejoicing in the city; diring this time Goreans go out as little as possible; the Initiates, interestingly enough, do not make much out of the Waiting Hand in their ceremonies and preachments, which leads one to believe it is not intended to be of any sort of religious significance; it is perhaps, in its way, a period of mourning for the old year; Goreans, living much of their lives in the open, on the bridges and in the streets, are much closer to nature’s year than most humans of Earth; but on the Vernal Equinox, which marks the first day of the New Year in most Gorean cities, there is great rejoicing; the doorways are painted green, and there is song on the bridges, games, contests, visiting of friends and much feasting, which lasts for the first ten days of the first month, thereby doubling the period taken in the Waiting Hand. Month names differ, unfortunately, from city to city, but, among the civilized cities, there are four months, associated with the equinoxes and solstices, and the great fairs at the Sardar, which do have common names, the months of En-’Kara, or En-’Kara-Lar-Torvis; En-’Var, or En-’var-Lar-Torvis; Se-’Kara, or Se-’Kara-Lar-Torvis; and Se-’Var, or Se-’Var-Lar-Torvis.

    En ja, de casual meer dan extreme mysoginie blijft natuurlijk wat ze was:

    Elizabeth’s knot was a fifty-five turn knot. Mine was fifty-seven.

    She had threatened to invent a knot with more than fifty-five turns but when I had threatened to beat her she had yielded to reason.

    Maar dat kan de pret niet drukken. Ik had gehoord dat het vanaf boek zes ongeveer helemaal de dieperik in gaat. Ik ben benieuwd.

  • 5.9

    Er is een nieuwe WordPress-versie uit, en full site editing zit er gelijk nu ook helemaal écht in: geen geklooi meer met theme files om het minste kleine ding te veranderen. Nee, het uitzicht van de verschillende templates is nu ook gewoon in een block editor-achtig iets te wijzigen.

    Spannend allemaal. Ik zal dan eens zoeken wat het allemaal doet.

  • Ah nee toch niet

    We dachten dat we er van af waren, maar neen dus. Vanmorgen voelde de oudste zoon zich niet zo fantastisch, en een coronatest later:

    Ah well. Quarantaine in zijn kamer, dus. Two down, four to go.

  • Weer coronavrij!

    Onze jongste had Covid-19 (geen idee welke variant). Ze is een week in haar kamer opgesloten, er vanochtend weer uitgekomen, en dat was dat: we zijn weer allemaal vrij van besmettelijke ziekten.

    Ze is natuurlijk ook uit haar kamer gekomen, met een mondmasker, om haar eten te komen halen, maar we hebben het gemak dat er op het tweede verdiep een douche en een toilet is en ook dat het een tiener is en dus dat er niet zo enorm veel reden was om buiten te komen.

    Voilà. Zo kunnen we er weer een beetje tegen. In de klas van de jongste zoon zijn er gelijk dertien of zo die het hadden, maar hijzelf — ondanks zijn nogal serieus sociaal leven — heeft het niet gehad. En niemand anders hier.

    Vingers gekruist dan maar, zeker?

  • Een verse start

    Het voelt aan alsof het pas morgen weer gewoon werk is: ik was er in december niet, en mijn naaste collega was uit met een medische aangelegenheid. Maandag is hij terug, en dan gaan we denk ik gewoon weer verder zoals de afgelopen bijna vier jaar.

    Het zal bijna twee maand geleden zijn dat we nog echt samengewerkt hebben. 🙂

    Afijn. Op het programma voor volgende week: allerlei dingen afwerken en opstarten voor klant A en een belangrijke workshop voor klant B.

    Voor klant A zijn er zoals elke week een reeks vaste meetings (ma/wo/vr development discussion & alignment, een wekelijkse meeting op woensdag en twee andere op donderdag, een biweekly op woensdagochtend, een vierwekelijkse confcall op vrijdag), en daarnaast een stand van zaken op maandag, een workshop op dinsdagochtend en een priority check op dinsdagmiddag. In principe is er elke dag ook stand-up, maar daar ga ik niet altijd naartoe wegens teveel andere meetings. En uiteraard komen er ongetwijfeld een hele reeks ad hoc meetings bij ook.

    Voor klant B is er een dry-run en een wekelijkse statusmeeting op maandag, de workshop op dinsdag, en dan zien we wel verder.

    Daarnaast nog een meta-meeting over het werk dinsdagavond en een design clinic woensdagnamiddag.

    Ik heb nog een uur of tien in totaal over, in stukjes en beetjes tussen de meetings door, om nietvergaderwerk te doen. 🙂

  • Lupin

    Ik was vorig jaar niet naar televisie aan het kijken, dus ik heb veel gemist. Ik ben een beetje aan het inhalen: vandaag twee seizoenen van Lupin gezien. Maar zo goed.

    Van de boeken heb ik er maar een paar gelezen, maar de televisieserie uit de jaren 1970: daar heb ik denk ik alle afleveringen van gezien, of dan toch bijna. Ze werden een paar jaar nadat ze ‘s avonds getoond werden (eerste seizoen in 1971, tweede seizoen in 1973 -1974) heruitgezonden. Ik weet niet precies wanneer het was, maar ik vermoed ergens rond 1980. Ik was in alle geval zeer onder de indruk.

    De nieuwe Lupin is helemaal anders, maar echt wel zeer goed. Content dat ik het gezien heb.

  • Bah

    Ik voelde vannamiddag iets kriebelen op mijn hoofd. Allergie aan de shampoo? Nee, dat zou niet een paar dagen na de shampoo plots komen opdagen. Allergie aan de regen misschien, omdat ik vandaag voor het eerst in eeuwen nog eens regen op mijn hoofd heb gehad?

    Nu, eerlijk gezegd: het kriebelde vannamiddag en dat was dat, veel meer zou ik er niet aan gedacht hebben — waren het niet dat het vanavond weer kriebelde. En veel.

    Ik ben de afgelopen twee jaar, voor de duidelijkheid, bij niemand in de buurt geweest. En toch, toen ik naar de badkamer ging, de luizenkam bovenhaalde en door mijn haar haalde, zat die stampvol luizen.

    Maar serieus. Hoé zelfs?

    Ik heb gelukkig niet zo enorm veel haar dat het veel werk is om er helemaal door te gaan met de luizenkam. Wat ik dan ook gedaan heb. Tot er geen enkel spoor meer te vinden was van wat dan ook dat in de verte aan luizen deed denken. Overmorgen opnieuw. En om de twee dagen, zeker twee weken. De natkammethode ftw.

    Bah. Bah. Bah.

  • Achtergemaakt

  • Het jaar 2022

    Het ziet er voorlopig zó uit:

    Twee weken vakantie in juli, war we naar Frankrijk gaan. Twee weken in december. Voorlopig. We zien wel waar we uiteindelijk zullen op uitkomen.

    Met het jaar in weken uitgezet, geeft het trouwens dit:

    En om in (mijn) werksfeer te blijven — met het jaar in AIRACs uitgezet is het dit:

  • Papieren boeken

    Ik koop bijna geen enkel papieren boek meer. Ik heb een bibliotheek met duizenden papieren boeken, maar ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik nog eens een boek op papier heb gelezen. Of wacht, toch: ik was begonnen aan Revolusi vorige jaar, maar ik zag het na een half hoofdstuk niet meer zitten en ik ben dan maar op e-book overgestapt.

    Ik zeg “e-book”, en een mens zou dan denken “Kindle”. Ik heb uiteraard een Kindle, meer dan een paar zelfs, verdeeld over het hele huishouden. Maar nu ik alleen maar thuis meer lees (as opposed to vroeger op weg van en naar het werk), lees ik voornamelijk op mijn telefoon.

    Het scherm is ruim goed genoeg dat ik er geen pixels op zie, en vooral: het is klein genoeg om met één oog te kunnen lezen zonder dat ik veel moeite moet doen. Ik zie namelijk zó slecht, dat ik zonder bril geen boek kan lezen met twee ogen. En ik heb het altijd al aangenamer gevonden om te lezen zonder bril dan met.

    Maar toch bekruipt mij soms de goesting om boeken op papier te hebben. Soms omdat het gewoon beter is of omdat ik de boeken wil hebben in plaats ze ergens in een min-of-meer-DRM-achtige omgeving te hebben. Kookboeken, degelijke uitgaven van comics, hardcovers van reeksen die ik al lang volg, dat soort dingen.

    Mijn vader had een veelvoud van de boeken die ik heb. Ze staan nog altijd thuis, duizenden en duizenden en duizenden boeken. Voornamelijk paperbacks; het leek soms alsof hij er elke dag wel minstens één kocht. In die uitgebreide collectie waren er reeksen boeken die enorm opvielen: van Edgar Rice Burroughs stonden alle Tarzan-boeken er, en alle Barsoom-boeken. Een hele reeks Jules Verne. En natuurlijk meer dan honderd Bob Morane-boeken van Henri Vernes. Hele planken vol boeken met precies dezelfde rug, in witte (Burroughs) of gele (Bob Morane) paperbacks, of in blauwe hardcovers (Verne).

    Ik heb alles van Burroughs en Verne gelezen, maar niet meer dan denk ik een paar tiental Bob Moranes gelezen: de boeken konden niet op tegen mijn vader. Als we klein waren kon mijn vader hele verhalen improviseren, stemmen incluis, waar Bob Morane en Bill Ballantine (inclusief Schots accent) het uitvochten met L’Ombre Jaune (chineesachtige stem) en vooral Roman Orgonetz (oosteuropeesachtig accent), met tussenkomsten van de listige Miss Ylang-Ylang (vietnameesachtig accent).

    De meest uitgebreide reeks in mijn bibliotheek is wellicht Discworld, waarvan ik alle 41 boeken in huis heb. Ik heb natuurlijk ook nog stapels andere reeksen staan, maar zelfs Discworld is niet zo herkenbaar als Verne, Bob Morane en Burroughs waren: het gebeurt gelijk niet meer, dat boeken decennia aan een stuk min of meer hetzelfde design aanhouden.

    En dus heb ik besloten om daar iets aan te doen. Ik heb op eBay voor 35 dollar een hele reeks Gor-boeken gekocht. Ik wéét dat ze slecht en vrouwonvriendelijk en pulp en al wat ge wilt zijn: het kan mij niet schelen.

    Ik heb nu nummers 1 tot en met 13 en 15:

    Die met de gele rug zijn de mooiste, wegens meest sobere covers:

    Alle boeken zijn in bijna-perfecte staat. Nummer 1 tot en met 7 zijn herdrukken van 1981-82, maar de andere zijn (en ik had dat absoluut niet verwacht) gewoon eerste drukken!

    Het spreekt vanzelf dat ik nu bijna niet anders kan dan de reeks vervolledigen. Ik heb er al 14, er zijn er nog 22 die volgen. Helaas hebben de latere boeken in de reeks de prachtige opmaak van 8-15 hier niet gevolgd.

    Als ze ooit ergens voorbij komen, koop ik dus nog eens de zeven eerste met deze covers:

    Want de covers die ik nu heb, vind ik niet zo 100% proper. Pas op, ze hebben wel iets, maar het ziet er mij toch iets té goedkoop uit:

    Ja, ik zou ook op zoek kunnen gaan naar eerste drukken — maar daar zijn de covers ook niet naar mijn goesting:

    Brr, garish.

    Maar bon, deze heb ik nu dus al (ik heb er geen foto’s of scans van genomen, deze had ik nog van tinternet ik heb er in de rapte wat scans van genomen en opgekuist in Photoshop):

    Dan zijn er ook nog deze die niet onmogelijk te vinden zijn op eBay, al zijn ze niet zo goedkoop te krijgen als mijn eerste haul:

    Maar dan is het gedaan met de gelijkvormige covers. Er redelijk wat heruitgaven geweest, maar zeg nu zelf, die zijn toch allemaal gatlelijk in vergelijking met de originele cover?

    De volgende reeks van twaalf zou ik graag met deze covers hebben, van de eerste paar uitgaven:

    En helaas, helaas, de laatste vier boeken hebben deze afgrijselijke covers gekregen. Het is bijzonder spijtig dat een reeks die tot en met boek 32 prachtige schilderijen van Gino d’Achille en Boris Vallejo hadden, nu plots zo’n degoutant lelijk geklieder krijgen. Bah, bah, bah.

  • Gor #4: Nomads of Gor

    Deel vier, en ik vroeg mij af hoe het verder zou gaan na zo’n totale paradigm shift als in Priest-Kings of Gor, waar iets dat 100% min of meer standaardfantasy leek te zijn, plots met aliens en alles is.

    Wel: er was een probleem met het nest van de priesterkoningen, en de koningin is dood, en dus moest Tarl Cabot op zoek naar een ei, dat bij die nomaden zou zijn.

    En dat is dus wat hij doet in dit boek: op zoek gaan naar een ei bij de nomaden. Die helemaal anders van maatschappij zijn als de andere mensen op Gor. Natuurlijk nog altijd vrouwonvriendelijk en zo, maar toch ook helemaa een eigen manier van de dingen organiseren.

    Uiteraard is Tarl ongelooflijk goed en slaagt hij er meteen in om het vertrouwen te winnen van één van de belangrijkste mannen van de enorme groep nomaden, en integreert hij zich meteen ook goed en alles. Er komt ook zowaar een nieuwe persoon van de Aarde in de buurt: Elizabeth Cardwell, een secretaresse uit New York die naar een jobinterview op weg was, en wakker werd op Gor.

    Uiteraard dat ze een slavin wordt, uiteraard dat ze verliefd wordt op Tarl en beseft dat het veel veel beter is voor haar in het algemeen om een slavin te zijn met een degelijke meester.

    Maar hey, gegeven het genre en de reeks en de verwachtingen: geen slecht boek. Ik heb me geen moment verveeld.

    Misschien is dat ook wel omdat ik kan genieten van worldbuilding for the sake of worldbuilding. Heeft hij het over de Wagon Peoples en hun tijdsberekening, dan wordt dat meteen een hele uitleg:

    The Wagon Peoples war among themselves, but once in every two hands of years, there is a time of gathering of the peoples, and this, I had learned, was that time. In the thinking of the Wagon Peoples it is called the Omen Year, though the Omen Year is actually a season, rather than a year, which occupies a part of two of their regular years, for the Wagon Peoples calculate the year from the Season of Snows to the Season of Snows; Turians, incidentally, figure the year from summer solstice to summer solstice; Goreans generally, on the other hand, figure the year from vernal equinox to vernal equinox, their new year beginning, like nature’s, with the spring; the Omen Year, or season, lasts several months, and consists of three phases, called the Passing of Turia, which takes place in the fall; the Wintering, which takes place north of Turia and commonly south of the Cartius, the equator of course lying to the north in this hemisphere; and the Return to Turia, in the spring, or, as the Wagon Peoples say, in the Season of Little Grass. It is near Turia, in the spring, that the Omen Year is completed, when the omens are taken usually over several days by hundreds of haruspexes, mostly readers of bosk blood and verr livers, to determine if they are favourable for a choosing of a Ubar San, a One Ubar, a Ubar who would be High Ubar, a Ubar of all the Wagons, a Ubar of all the Peoples, one who could lead them as one people.*

    Oh, en dat sterretje op het einde is inderdaad een voetnoot, waar dan nog eens uitgebreid wordt:

    A consequence of the chronological conventions of the Wagon Peoples, of course, is that their years tend to vary in length, but this fact, which might bother us, does not bother them, any more than the fact that some men and some animals live longer than others; the women of the Wagon Peoples, incidentally, keep a calendar based on the phases of Gor’s largest moon, but this is a calendar of fifteen moons, named for the fifteen varieties of bosk, and functions independently of the tallying of years by snows; for example, the Moon of the Brown Bosk may at one time occur in the winter, at another time, years later, in the summer; this calendar is kept by a set of coloured pegs set in the sides of some wagons, on one of which, depending on the moon, a round, wooden plate bearing the image of a bosk is fixed. The years, incidentally, are not numbered by the Wagon Peoples, but given names, toward their end, based on something or other which has occurred to distinguish the year. The year names are kept in living memory by the Year Keepers, some of whom can recall the names of several thousand consecutive years. The Wagon Peoples do not trust important matters, such as year names, to paper or parchment, subject to theft, insect and rodent damage, deterioration, etc. Most of those of the Wagon Peoples have excellent memories, trained from birth. Few can read, though some can, perhaps having acquired the skill far from the wagons, perhaps from merchants or tradesmen. The Wagon Peoples, as might be expected, have a large and complex oral literature. This is kept by and occasionally, in parts, recited by the Camp Singers. They do not have castes, as Goreans tend to think of them. For example, every male of the Wagon Peoples is expected to be a warrior, to be able to ride, to be able to hunt, to care for the bosk, and so on. When I speak of Year Keepers and Singers it must be understood that these are not, for the Wagon Peoples, castes, but more like roles, subsidiary to their main functions, which are those of the war, herding and the hunt. They do have, however, certain clans, not castes, which specialize in certain matters, for example, the clan of healers, leather workers, salt hunters, and so on. I have already mentioned the clan of torturers. The members of these clans, however, like the Year Keepers and Singers, are all expected, first and foremost, to be, as it is said, of the wagons namely to follow, tend and protect the bosk, to be superb in the saddle, and to be skilled with the weapons of both the hunt and war.

    Het vrouwonvriendelijke aspect dan: Tarl Cabot wordt meer en meer een echt Goreaan. Dit is een typische interactie met Elizabeth — die, ter herinnering, iemand is van zijn eigen planeet:

    “You are free,” I said firmly.

    “I shall try to keep it in mind,” she said.

    “Do so,” I said.

    “Do I make you nervous?” she asked.

    “Yes,” I said.

    She had now picked up the yellow sheet and, with a pin or two, booty from Turia probably, fastened it gracefully about her. I considered raping her. It would not do, of course.

    “Have you eaten?” she asked.

    “Yes,” I said.

    “There is some roast bosk left,” she said. “It is cold. It would be a bother to warm it up, so I will not do so. I am not a slave girl, you know.”

    I began to regret my decision in freeing her.

    Her eyes were looking at me over the rim of her bowl as she drank. “It is said,” she remarked, her eyes mischievous, “that any man who frees a slave girl is a fool.”

    “It is probably true,” I said.

    “You are nice, Tarl Cabot,” she said.

    She seemed to me very beautiful. Again I considered raping her, but now that she was free, no longer a simple slave, I supposed that it would be improper. I did, however, measure the distance between us, an experiment in speculation, and decided I could reach her in one bound and in one motion, with luck, land her on the rug.

    Ahem ja.

  • Van en tot naar rijen met weken

    Gegeven: taken die elk een bepaalde hoeveelheid werk zijn, die van een bepaalde datum tot een bepaalde datum lopen, en die aan één of meer personen zijn toegewezen. Ook gegeven: wat mensen al ingepland hebben per dag — wat gemakkelijk om te zetten is in hoeveel tijd mensen nog beschikbaar hebben op weekbasis.

    Gevraagd: hoeveel tijd hebben die mensen nog over, per week, als ze alle taken moeten uitvoeren die aan hen toegewezen zijn? (Ja, ‘t heeft met deze resource planning te maken.)

    Ik doe allemaal veronderstellingen om het eenvoudiger te maken, zoals daar bijvoorbeeld zijn:

    • Als iets aan twee mensen is toegekend, gaan we er voorlopig van uit dat ze elk de helft van het werk zullen doen.
    • Er zijn allerlei manieren bedenkbaar om het werk over de tijd te verdelen, maar we gaan er voorlopig van uit dat al het werk dat nog te doen is gelijkmatig verdeeld wordt over de nu nog beschikbare tijd, in de tijdsperiode van de taak. Andere manieren om het te bekijken zouden bijvoorbeeld zijn: alles zo snel mogelijk uitvoeren, alles zo laat mogelijk uitvoeren, op de één of andere manier een prioriteit in de verschillende taken steken, etc, etc.

    Het eerste dat ik wil doen, is deze input:

    omzetten naar deze output:

    Weeknummer vinden van de begindatum en de einddatum, en dan evenveel rijen aanmaken als er weken zijn, met het aantal dagen gedeeld door het aantal weken. Dat is natuurlijk zo simpel als iets in allerlei mogelijke omgevingen (Excel met wat manueel werk, een script in Uw Programmeertaal Naar Keuze) — maar het moest in Power BI gebeuren.

    Ik had er met een half oog naar gekeken, mijn hoop wat gesteld op pandas, dan gezien dat het blijkbaar niet mogelijk is om met pandas in een visualisatie in Power BI nieuwe rijen of nieuwe dataframes te maken, en dan een zeer luid gezucht.

    En dan zei een fijne ex-collega hoe hij het in sql-pseudocode zou doen, wat niet aan de orde was in Power BI, maar het deed er mij wel aan denken dat een lijst een datatype zoals een ander is in Power Query. En zo kwam ik alsnog aan de oplossing: als ik een lijst van dagen tussen begin en eind heb, en ik verander elke dag in die lijst naar het weeknummer van die dag, en ik houd dan alleen de unieke waarden over, dan ben ik er bijna.

    Dus ik maak een nieuwe kolom aan, weeks. Daarin steek ik de lijst van de dagen tussen start en end. Ik kan niet zomaar

    weeks = {[start]..[end]}

    doen, want dat zijn twee data en geen getallen. Dus eerst omzetten naar een cijfer en dán een lijst van maken:

    weeks = {Number.From([start])..Number.From([end])}

    Dat geeft mij voor de eerste rij, taak A van 3/1 tot 22/1, een propere lijst van 20 dagnummers: 44564 tot en met 44583. Dan kan ik met List.Transform() de lijst overlopen en bepotelen:

    weeks = List.Transform(
                {Number.From([start])..Number.From([end])}, 
                each _
            )

    Dat geeft mij gewoon dezelfde lijst terug als waar ik mee begon, natuurlijk. ‘t Is op die _, die staat voor elk element van de lijst, dat er geprutst moet worden. Eerst maak ik er weer een datum van met Date.From(), en dan pak ik van die datum het nummer van de week in het jaar met Date.WeekOfYear().

    weeks = List.Transform(
                {Number.From([start])..Number.From([end])}, 
                each Date.WeekOfYear(Date.From(_))
            )

    Daar krijg ik dan voor die eerste taak een lijst van 20 getallen: 7 keer 2, dan 7 keer 3 en dan 6 keer 4. Ik wil alleen de unieke getallen overhouden, en da’s gewoon List.Distinct() — dus alles samen geeft dat:

    weeks = List.Distinct(
                List.Transform(
                    {Number.From([start])..Number.From([end])}, 
                    each Date.WeekOfYear(Date.From(_))
                )
            )

    Voor elke taak heb ik nu een veld weeks dat een lijst van weeknummers bevat (jaja, ik weet het, het zou eigenlijk jaar en week moeten zijn, I know). De volgende stap is simpelweg Expand to new rows doen op dat veld en hopsa Table.ExpandListColumn() maakt alle nodige rijen aan.

    Een groot gemak.

  • Eén van de problemen in een notendop

  • Punten voor boeken

    “Op Goodreads gaf ik het vier sterren, omdat ik het geen drie en een half kon geven,” zei ik over Girl One.

    Misschien moet ik eens echt werk maken van die ratings? Een aanzet. Als er vijf sterren te geven zijn, bekijk ik het als een likertschaal, met ★ helemaal oneens / ★★ oneens / ★★★ noch oneens noch eens / ★★★★ eens / ★★★★★ helemaal eens als reacties op de stelling “ik zou dit boek aan iedereen aanraden”.

    Dat geeft dan een resultaat van:

    Slecht.
    ★★ Niet goed, zelfs niet in zijn genre. Teleurstellend.
    ★★★ Mijn uitgangspositie als ik een boek begin, en waar ik bij blijf als ik op het einde van het boek er noch aangenaam noch onaangenaam verrast door was.
    ★★★★ Goed. Dat kan ook “goed in zijn genre” zijn, in de zin dat het mij positief verrast heeft, of dat het zijn potentieel gerealiseerd heeft zonder meteen fantastisch uitstekend te zijn.
    ★★★★★ Zeer goed. Zou ik zonder twijfel aan om het even wie aanraden.

    Als ik meer keuze heb, in de zin van een score van 0 tot 10, of dat ik met halve sterren kan werken, zou dat dan zoiets worden:

    Archi-archislecht. De wereld zou een betere plaats worden als alle exemplaren van dit boek vernietigd zouden worden, of als dit boek nooit geschreven was geweest.
    ½Een half punt omdat de auteur er wellicht iets van werk in gestoken heeft, maar echt: no redeeming qualities whatsoever.
    Slecht. Gewoon echt niet goed. Ik ben kwaad op mezelf dat ik dit tot het einde heb uitgelezen.
    ★ ½ Sommige mensen vinden er misschien iets aan, maar ik niet.
    ★★ Niet goed, zelfs niet in zijn genre. Teleurstellend.
    ★★½Niet echt goed, maar er zat wel iets in. Ergens. Ik ben teleurgesteld dat het niet beter was.
    ★★★ Mijn uitgangspositie als ik een boek begin, en waar ik bij blijf als ik op het einde van het boek er noch aangenaam noch onaangenaam verrast door was.
    ★★★½Beter dan gemiddeld, maar ik zou het nu ook niet meteen “goed” noemen. Het had beter kunnen zijn, maar het was het niet. Hier zou ik dan wellicht veel van die “goed in zijn genre” en “beter dan gemiddeld” in steken die ik in een vijfsterrensystem alsnog vier sterren zou geven.
    ★★★★ Écht goed. Niet iets dat ik in mijn lijst van allerbeste boeken aller tijden zou zetten, maar wel iets dat ik meteen zou aanraden als mij gevraagd zou worden naar goede boeken.
    ★★★★½ Uitstekend goed, maar niet perfect. Misschien dat er ergens een paar twijfels waren, of dat ik een beetje lastig liep van een paar dingen hier en daar.
    ★★★★★ Zó goed dat ik het zonder de minste twijfel aan om het even wie zou aanraden. Dat, als ik een lijst van boeken zou moeten opstellen die iedereen zou moeten lezen, het er in zou staan.

    Voor de duidelijkheid: in een systeem van punten op tien zouden er heel, héél weinig een tien op tien krijgen. Maar er zijn er wel.

    En ook belangrijke kanttekening: het is niet alleen in het midden van de schaal dat ik er telkens “in zijn genre” bij denk. Op die manier krijgt een boek als A ​Court of Silver Flames, dat objectief gezien niet écht een goed boek is, van mij ★★★★½ omdat ik het een bijna-perfecte goedkope fantasy-romance met veel sex vond en Fugitive Telemetry dat veel mensen veel beter zouden vinden, maar ★★★ omdat ik er noch warm noch koud van werd en het bijna-formulaïsche Murderbot was.

    Het is ook wellicht duidelijk dat het allemaal totaal persoonlijk is. Ik doe het alleen voor mezelf en niet voor iemand anders. Er zijn boeken waar ik objectief van kan begrijpen dat veel andere mensen ze goed (of net slecht) zouden vinden, maar daar trek ik mij niets van aan.

    En ook: achteraf durf ik al eens mijn mening te herzien. Zo gaf ik Grand Hotel Europa in eerste instantie ★★★★ bij Goodreads, omdat ik het net iéts te bovengemiddeld vond het in de “★★★ noch aangenaam noch onaangenaam verrast”-reeks te zetten. Toen ik op zoek ging naar boeken om elk van mijn “ratings” te illustreren en op die ★★★★ voor Pfeijffer uitkwam, vond ik het dat eigenlijk niet meer waard. De arrogantie en de “kijk mij literatuur doen” waren wat een paar weken later bleven hangen, dat en de écht barslecht geschreven seks. En niet bijzonder veel meer. En dus is het uiteindelijk toch ★★★ geworden.

    Maar bon, een paar illustraties van de sterrenratings:

    Allegiant. Het laatste boek in de Divergent-reeks. De wereld zou een betere plaats zijn als er geen derde boek was geschreven. Ik kan mij niet herinneren een op zoveel verschillende vlakken slecht boek gelezen te hebben.
    ½Galápagos: A Novel. Echt een kútslecht boek. Of Arnon Grunberg’s Tirza. Miljaar jong. Ik word weer kwaad op Grunberg, alleen al van er aan te denken.
    Intertwingled: Information Changes Everything. Ik zei letterlijk “Ik ben kwaad op mezelf dat ik hier geld voor gegeven heb.” Of, in meer bekende boeken: 1Q84, dat ik verbijsterend slecht geschreven en nog slechter vertaald vond.
    ★ ½ Crossroads of Twilight. Boek tien van de veertien van Wheel of Time. Dit had 46 in plaats van 846 bladzijden lang kunnen zijn, en nothing of value would have been lost.
    ★★ Ultima. Schoolvoorbeeld van hoe een degelijke premisse vakkundig kan kapotgemaakt worden. Ik ben, acht jaar nadat ik het las, nog altijd kwaad.
    ★★½Get agile! Scrum for UX, Design and Development: enorm spijtig dat het zo slecht was, want er zat veel meer in.
    ★★★ Misschien wel de meerderheid van de boeken die ik lees. Zo van goh ja, ‘t was niet echt slecht, ‘t was niet echt goed. Een goed voorbeeld is Shadow and Bone, het eerste deel van de Grisha-reeks. Mostly harmless is dan meestal mijn oordeel.
    ★★★½A Song for Arbonne. Absoluut niet slecht, maar ik had zó gehoopt dat het langer was, en dat er meer gebeurde. Of Léon l’Africain: goed, maar nét niet goed genoeg, en dat ik dat zeer spijtig vond.
    ★★★★ The Time-traveler’s Wife. Spannend, romantisch, fantastisch boek. Niet voor iedereen misschien, maar wel voor mij. Of Riddley Walker, een boek dat de lezer doet werken om erdoor te raken, en dat ik alleen aan écht volhardende mensen zou aanraden, maar dat ik ongelooflijk goed vond.
    ★★★★½ Ash, A Secret History. Zo goed dat ik het al drie keer gelezen heb. Bij nader inzien niet zeker waarom ik het geen ★★★★★ gaf, en ik heb meteen zin om het opnieuw te lezen. Ik heb dat gevoel al twee keer gehad, en dan lees ik het, en blijft het op ★★★★½.
    ★★★★★ Essex County. Betoverend en hartverscheurend schoon. Of Lonesome Dove. Of De stamhouder. Of We Shall Sing a Song into the Deep.

    Voilà. En nu nog er mij aan houden. 🙂

    [Foto bij deze post door Jordan Crawford van op Unsplash]