Ik reed vanmorgen naar het werk, door het Zuidpark, en ik ben begot ratten tegengekomen.

Drié ratten. Niet eens allemaal samen, maar op drie verschillende plaatsen.

Schone beestjes, daar niet van. Wel raar.

Ik zit tussen GSM-abonnementen. Dat zorgt eigenlijk voor zeer weinig problemen, behalve dat ik niet bereikbaar ben per telefoon of per SMS. Oh, en dat mijn GPS niet werkt op de telefoon.

En dat was miserie, gisteren. Ik moest ’s morgens vroeg ergens zijn waar ik nog maar één keer geweest ben. Andere leden van de familie gingen ook meegaan. Zij vertrokken eerder, om geen aantoonbare reden. Ik vertrok anderhalve minuut later, en ik reed gelijk een bezetene in de algemene richting van waar ik dacht dat het was, in de veronderstelling dat ik ze wel zou inhalen.

Neen dus. Ik geraak ergens in de buurt van Mariakerke, en dan weet ik niet waar ik moet zijn. Ik heb zeker tachtig mensen moeten aanspreken op straat om de weg te vinden: mijn idee van de hel.

Daar maar met een paar minuten vertraging geraakt, en dan naar mijn werk gefietst, waar bleek dat ik ergens anders moest zijn op het werk, en dus naar dat ergens anders gefietst, en dan terug naar het eerste werk, en dan naar huis. Meer dan dertig kilometer gedaan. ’t Is proper.

(Maar serieus: ik vind het wel wijs. Op voorwaarde dat ik de weg weet. En mij niet moet haasten gelijk een zot. En het niet te warm is. En niet te koud. En niet te regen.)

Ik ga veel mensen missen. Gelijk, echt zeer veel. En het was zeer vaak zeer zeer leutig.

Maar kijk: ’t is gedaan. Vandaag was mijn laatste officiële werkdag bij Namahn. (Ik ga dit weekend wel nog wat dingen afmaken, maar bon.)

Maandag begin ik te werken aan de UGent. Spannend, ik moet het u niet zeggen. En ik kijk er naar uit om meer met de fiets te rijden dan ik tegenwoordig doe. Ik mis audioboeken op de fiets.

Ik ga van de occasie gebruik maken om nog wat dingen te veranderen, als we toch bezig zijn. Maar dat zien we dán wel, vermoed ik.

Iets meer dan vijftien jaar geleden was ik al met al redelijk relatief optimistisch over het internet en de wereld. Redelijk. Relatief. Ik gaf er ooit een spreekbeurt over — wie wil, kan er de slides nog altijd van zien.

Tegenwoordig: not so much.

Het ligt natuurlijk zeer delicaat dat ik daar iets over zou zeggen, want oud en niet van kleur en cis en man. En ja, ik weet dat zelfs dat schrijven overkomt als “we mogen niéts meer zeggen”. Terwijl ik het natuurlijk wel mag zeggen, kijk maar, ik bén het aan het zeggen.

Maar niemand kan ontkennen dat er méér dan een zeker chilling effect aan de gang is. En dat net de mensen die er eigenlijk van zichzelf het meest gevoelig aan zouden zijn, er mee te maken hebben, en alsmaar meer extreme zelfcensuur gaan doen. De Rikken Torfs en Mia’s Doornaert dezer wereld trekken er zich uiteraard stuk niets van aan — ’t is te zeggen, alleen om erover te klagen.

⁂

Ik heb er een theorie over: online leven wil zeggen dat mensen de dingen vaak totaal zonder context zien — geen gezichtsuitdrukking, geen intonatie, geen idee van wat er vóór en er ná kwam. Twitter (en Tumblr vóór Twitter) is een perfecte microcosmos van al wat aan de hand is: contextloos, quasi- of totaal anoniem en zonder enige frictie reageren op een bericht van één paragraaf maximum, herhaal dat tot in de oneindigheid en het spel zit op de wagen.

Er is nu een generatie die het nooit anders geweten heeft, en die dat soort houding gewoon doorgetrokken heeft naar het offline leven.

Mijn opinie is altijd juist. Er is geen grijs, er is alleen zwart en wit. Niets heeft context. Xavier Waterslaeghers die 25 jaar geleden Zwarte Piet speelde, is precies even schuldig aan blackface als die fascisten van by Gucci.

De comedian die tijdens de Gentse Feesten zegt dat dreadlocks het terrein moeten verlaten, is even hard te veroordelen als de racisten die het aandurfden om als niet-persoon-van-kleur dreadlocks te hebben en reggae te spelen:

Slachtoffercultuur en virtue signaling: verontwaardigd worden in de plaats van andere mensen. Gatekeeping en tone policing.

Zucht.

Sam Battle van Look Mum No Computer (fantastisch Youtubekanaal, van harte aangeraden) heeft een tijdje geleden een kerkorgel uit een huis gehaald. Het orgel zat er door het hele huis, maar het huis moest verkocht worden en het orgel was niet meer gewenst.

Ik dacht: ha leutig, een afbraakvideo en we zien binnenkort wie weet wel hier en daar een stuk van dat orgel in één van zijn projectjes opduiken.

Wel: neen dus. Hij heeft op géén tijd dat orgel al bijna helemaal herbouwd, verbonden met moderne keyboards en/of midi, er lichten in gestoken, ’t is wreed wijs. Dit is aflevering vijf, maar bekijk vooral de andere ook:

Op het einde van de aflevering speelt het orgel een midibestand en hoera! ’t Is het muziekje van Das Boot, en hoe goed is dat niet?

(Ik heb het ontdekt, zoals vermoed ik veel van mijn generatiegenoten, via de techno-versie, die ik ook nog altijd fantastisch vind. 1992 jong, ondertussen ook al dertig jaar geleden.)

(Ik moet bekennen dat ik de film zelf nog niet gezien heb. Schaam op mij. Ik probeer ergens een gat te vinden in mijn drukke programma van K-Drama-zooi en slechte Halo-boeken lezen.)

De velo heeft een platte band en ik ben te leeg om hem zelf te vervangen. Ik heb geen rustieken om een gat in een binnenband te dichten, ik heb geen nieuwe binnenband voor als de binnenband helemaal om zeep zou zijn, en ik heb nog minder een buitenband als de buitendband er ook zou aan zijn.

De reparateur die aan huis komt, is op vakantie, dus ’t zal met de velo naar de dichtste reparateur te sleuren zijn. Snirf.

(Jaja, ik weet het, leeg vel en alles. Oud worden, zeg ik. En de economie moet draaien. En al.)

Het gaat niet lukken, dit jaar.

Ik geraak niet buiten. Geen goesting om mensen te zien. Geen goesting om dingen te doen. Goesting om te blijven binnen zitten.

Volgend jaar zeker. Maar niet meer dit jaar.

We zijn op zoek naar iemand om mij te vervangen, op mijn bijna-oud werk.

Dat is niet evident, natuurlijk. Mensen vinden in het algemeen is al moeilijk, maar senior mensen vinden is nog wat moeilijker. Er zijn CV’s die bekeken worden, en dan een introducerend gesprek, en dan een tweede gesprek waar onder meer door projecten gegaan wordt en dieper doorgevraagd wordt, en dan is er op het einde een test.

Ik ben geen fan van veel druk en nervositeit, als het op testen aankomt. Zo van die dingen van “hier, een opdracht, en begin er maar aan, en trek uw plan”: ik heb daar niet noodzakelijk een probleem mee, maar ik denk niet dat het de juiste soort test is om dat soort profiel mee te beoordelen.

(Tussen haken: het is wel het soort test dat ik heb gedaan om aan de UGent te beginnen werken. De boodschap dat ik de baas van een bedrijf van 120 man geworden ben, een pak papier gekregen met memo’s en organogrammen en alles, en dan als opdracht: maak een presentatie voor de Raad van Bestuur met een situatieschets en plannen voor de korte en de lange termijn. Ik vond dat geestig hé, daar niet van, maar geen idee of er echt veel overlap was met mijn verwachte takenpakket.)

En dus heb ik het volgende op poten gezet:

• Ik heb een korte briefing van een pagina of twee geschreven. Een realistische briefing voor een nieuw project, met genoeg informatie om over te brainstormen.
• We sturen die briefing de dag vóór de test door naar de kandidaat. Niet met de bedoeling dat die al iets klaar zou hebben tegen de volgende dag, maar wel om de dag van de test niet totaal uit de lucht te vallen.
• Ik geef in die briefing meteen ook mee wat we gaan doen de dag erna:
  1. We brainstormen een uur of anderhalf uur. Hoe zouden we dit project aanpakken? Kunnen we eventueel al een paar hypotheses formuleren rond een eventuele oplossing? In die brainstorm spelen mijn collega en ik de rol van mededesigners en experten-van-de-klant.
  2. We verwachten van de kandidaat tegen het einde van de dag van de test een kort geschreven verslag, als was het een verslag voor de eindklant: wat hebben we gedaan, wat plannen we te doen, wat zijn de volgende stappen.

Op die manier leren we (1) hoe de kandidaat in een groep werkt, of die initiatief neemt, de juiste vragen stelt, dingen kan schetsen, inzicht heeft in dingen en dat soort zaken, en (2) hoe de kandidaat schriftelijk communiceert.

Het is namelijk bijna niet te bevatten hoe moeilijk dat ligt, schriftelijk communiceren, voor veel mensen. Ik heb het nog niet eens over gestructureerd en overtuigend schrijven, maar gewoon over schrijven zonder taalfouten.

Afijn. Zeer binnenkort twee van dat soort testen. Hopelijk binnenkort meer.

21 juli, tralala. Ik werd wakker met regen en ik dacht “yep, drache nationale”. Ik vond het bijna spijtig dat het niet stikheet was, nu ik een ventilator heb.

Normaliter zou ik vrijdag een brugdag nemen, maar er zijn vergaderingen te doen, dus ’t zal niet gaan. Niet dat ik er hard mee inzit, ’t is niet alsof het enorm moeilijk of lastig werk is. Gewoon werk dat moet gedaan worden.

En dan weekend, en dan nog een week.