Nog drie werkweken dat ik werk, en nog één week voor ik twee weken op vakantie ga: dat wil zeggen dat er serieus wat moet gepland worden deze week. En natuurlijk ook binnen drie weken, voor die laatste twee weken werk, waar er understatement redelijk wat zal moeten gedaan worden.
Ik zag een afspraak buitenshuis staan ’s morgensvroeg op dinsdag, en dat was al meteen lastig omdat er wel want andere dingen moesten gebeuren, maar dan bedacht ik plots dat dat –hoera!– de afspraak met de nefroloog was die een week vervroegd was, en planden we er met tweeën meteen andere dingen in: een voorbereiding van een vergadering dinsdagavond, en een evaluatiegesprek.
En dan was de werkdag gedaan, en vraagt mijn halve trouwboek of ik niet vergeten was dat we samen een afspraak hadden morgen.
Die afspraak bleek iets helemaal anders te zijn dan de afspraak met de nefroloog, die wel degelijk ook eerst op dinsdag was, maar dan wel in de namiddag.
Urgh kak. Change of plans, dan maar. En verschuiving van werken natuurlijk. Blergh.
Ik doe geen onkruid weg, dit jaar. ’t Is te zeggen: ik laat bijna alles staan, behalve grassen en bomen die zichzelf tussen de stenen zaaien. De eerste doe ik uit, de tweede verpot ik. Oh, en heel soms ook dingen waarvan er te veel staan naar mijn goesting, die doe ik ook weg — zoals stinkende gouwe, die alles helemaal zou overnemen als ik er niet zou op letten.
Dat leidt soms tot bijzonder aangename verrassingen. In het beste geval dingen zoals dit, waar ruwweg van links naar rechts muurleeuwenbek staat (witte tot lila bloemetjes, groeit gelijk vermoord), en gehoornde klaverzuring (gele bloemetjes, woekert voor dood), kruiptijm (paarse bloemen, hier, maar enorm gevoelig aan natte grond), en dan helemaal rechts parapluutjesmos (zeer mooi, vind ik, maar gevoelig aan droogte — het wordt een lelijke harde geelbruine korst).
Het allerleutigste is als er verrassingen zijn. Ik had al eens roze klaverzuring gezien:
Recent zag ik in één van de grote bloempotten waar ik allerlei in zet dat ik wil houden maar niet in de volle grond wil zetten, échte klaver groeien, geen klaverzuring. Ik had er nergens in de hele tuin staan, ik had er geen idee van waar hij vandaan kwam, maar ik was benieuwd naar de bloemen — ik heb fantastische jeugdherinneringen aan hele grasvelden vol witte klaver waar dan beige bloemen in een bolletje op kwamen, die vol zaten met hommels.
Geen beige bloemen op mijn klaver, en maar één bloem. Maar wat voor één:
Het is zowaar inkarnaatklaver! Trifolium incarnatum, en geen mens die weet hoe ik dat in mijn hof heb gekregen. Ik heb er nog nooit gezien in het echt, en nu ineens gewoon in een pot in mijn hof!
De meeste bloemen zijn wel niet zó opvallend. Deze bijvoorbeeld, Epilobium parviflorum:
Ik heb het volgende stadium van die viltige basterdwederik wél al gezien in den hof, met grote zaaddozen gelijk een opengepelde banaan maar dan vol met pluizige zaadjes. Maar nog nooit met die kleine bloemetjes erop.
Of deze, in dezelfde pot broederlijk naast de inkarnaatklaver, Phacelia tanacetifolia:
“Ook bijenbrood, bijenvoer of bijenvriend genoemd”, zeggen de wikipediats, wegens dat het een plant is die voor zeer veel bijen zorgt. Ik laat ze natuurlijk staan, in de hoop dat er volgend jaar weer staat.
Ik ging vorige week op controle bij de nefroloog, en de resultaten waren van die orde dat zij zou overwegen om de shunt die ik in mijn linkerarm heb ongedaan te maken.
Jaren en jaren geleden, toen mijn nieren bleken zo ongeveer helemaal om zeep te zijn, en het zó slecht uitzag dat de dokters dachten dat ik quasi onmiddellijk aan de dialyse zou moeten gaan hangen om niet dood te gaan, hebben ze in mijn arm een ader en een slagader met elkaar verbonden, om daar dan gemakkelijker met naalden in te kunnen stekken.
Sindsdien kan ik mijn hart zien kloppen in mijn linkerpols, en moet ik ’s nachts mijn linkerarm ver van mijn hoofd houden omdat ik anders moeilijk in slaap kan vallen van het geraas.
Allemaal goed en wel, maar zo’n shunts tussen ader en slagaders, dat heeft de neiging om alsmaar groter en groter te worden — tot het uiteindelijk niet alleen objectief afgrijselijk vies is (mensen met een sterke maag kunnen het opzoeken op tinterweb), maar ook gewoon slecht voor uw hart. Niet moeilijk te zien waarom: een bloedvat dat vele vele keren breder is dan normaal, het hart kan dat moeilijk trekken.
En nu zijn mijn bloedresultaten nu al een tijd stabiel genoeg dat ik lang niet out of the woods ben, maar wel dat er geen reden is om te vermoeden dat ik onmiddellijk onmiddellijk dialyse zou moeten doen. (De reden daarvoor is dat er andere ingrepen zijn geweest, die al met al veel ingrijpender zijn maar het allemaal wel onder controle houden.)
Vandaar dat de afweging is: is het hartrisico het potentiële gemak van meteen te kunnen dialyse doen waard? Wellicht niet, denkt de dokter. En dus zou ik gewoon een afspraak kunnen maken om die ader-slagader-ingreep ongedaan te maken.
’t Is te zeggen, “ongedaan maken” zit er niet in natuurlijk: ’t is niet alsof ze de ader en de slagader gaan scheiden en dan weer gaan aansluiten aan de bloedvaten in mijn hand. Die bloedvaten zijn al lang weg. Neen, wat ze zouden doen, is gewoon ader en slagaders afbinden. En dan laten doodgaan. Gegarandeerd flebitis terwijl de bloedvaten krimpen en afsterven, helaas. Pijnlijk en alles, maar na een tijd zou het dan weer in orde moeten komen.
Ik daar niet bang van. Ook niet van de operatie: ik vond het zelfs spijtig dat ze mij niet lieten kijken terwijl ze aan mijn pols bezig waren, al die jaren geleden. Het klinkt stom, maar waar ik wél tegenop zie, is de verdoving. Dat was namelijk niet aangenaam. Een proces in twee stappen: eerst met een stompe naald in mijn oksel prikken en stroomstoten uitdelen tot mijn onderarm bewoog, om te zien waar de juiste zenuw zat, en dan verdoving in die zenuw spuiten. Stap één zou ik liever niet meer meemaken. Ik zou nog liever totale verdoving hebben dan dat, eigenlijk.
Alla. Goed. We zien dus wel. Ik kan er nog even over nadenken.
Het begint te korten. Nog drie werkweken en ik verander van werkgever. Spannend!
Ik heb de indruk dat er gelijk nog stapels en stapels dingen administratief in orde moeten gebracht worden, maar dat zal zichzelf allemaal ongetwijfeld uitwijzen.
Het zijn lange weken tegenwoordig. Het heeft er mee te maken dat ik binnen iets meer dan een maand weg ben, en dat daar nog twee weken vakantie tussen zitten, maar het heeft er ook mee te maken dat er gewoon heel veel werk is.
Als ik niet op vakantie zou gaan en als ik niet binnen een dikke maand weg zou zijn, zou ik het allemaal gewoon binnen de werkuren presteren en degelijke expectation management doen bij de mensen die het werk verwachten, maar ik ga helaas dus wel op vakantie en ik ben helaas dus wel binnen een dikke maand weg.
Dus worden het weken van zeer veel uren, vrees ik.
Het werk steekt niet tegen, dus ’t is altijd dat geluk, maar het ziet er naar uit dat het weer eens een week van onvermijdelijk helaas meer dan 50 uur wordt, grr. We gaan wél werk van twee of drie maand of zo gedaan hebben op een paar weken tijd, en het gaat wél serieus vooruit op deze manier, maar ’t is natuurlijk wel niet sustainable, ahem.
Ik ze het in de titel, ’t is dus niet alsof ik niet weet dat alle analogieën maar tot een zeker niveau steekhouden. Maar toch.
Dus, beeld u in. Er is een bedrijvengroep die misschien niet perfect draait, maar toch zijn best doet en al met al goed bezig is. Er zitten bedrijven in de groep die het veel beter doen en er zijn er die het minder goed doen. Sommige bedrijven hebben prioriteiten die niet 100% met de groep gealigneerd zijn. Sommigen bedrijven in de groep dragen veel bij tot de winst, andere bedrijven zijn al jaar na jaar verlieslatend. In veel bedrijven is er een uitstekende of minstens degelijke verstandhouding tussen patronaat en werkvolk, in een paar bedrijven zou de directie liever in de negentiende eeuw leven.
En dan is er een bedrijf op hetzelfde bedrijvenpark, dat niét in de groep zit, en waar het echt niet goed gaat. Ze zitten in het midden van een vijandige overname door een gemene multinational, die één voor één afdelingen probeert over te nemen, en dan alle mogelijke verworven rechten afschaft. Maar behalve dat, waar het bedrijf zelf niet veel aan kan doen, zijn er ook andere problemen. Er is massaal veel corruptie en gesjoemel. De lonen zijn een tiende van wat ze eigenlijk zouden moeten zijn. Het bedrijf is al jaren verlieslatend. Er zijn auditoren, maar die zijn absoluut niet onafhankelijk. Er is een klein maar hardnekkig contingent borderline fascisten aan boord.
Het is verschrikkelijk erg, wat de werknemers van dat bedrijf overkomt. Het lijkt onmogelijk om er iets aan te doen, want rederen met de gemene multinational lukt niet.
Maar de oplossing is toch niet om dat slecht beheerde, verlieslatende, corrupte bedrijf in zijn geheel in de wél werkende bedrijvengroep te steken? Waar de andere bedrijven vóór ze erin kwamen éérst orde op zaken moesten stellen?
⁂
Neen, ik ben er absoluut geen voorstander van om Oekraïne zomaar in de Europese Unie op te nemen. Ik was er al zwaar tegen dat al die landen van Midden- en Oost-Europa er allemaal bij zijn gekomen — eerst verdiepen en dan verbreden was een bijzonder veel beter idee dan het omgekeerde.
Er was deze namiddag een opleiding, van 13u tot 16u. Ik had een afspraak bij de nefroloog om 15u10. Rond 14u40 heb ik de opleiding van Teams op de computer naar Teams op de telefoon overgezet, en ben ik op de fiets vertrokken naar het hospitaal, met de opleiding in mijn koptelefoon.
Een dik half uur in de wachtzaal gezeten, een nog geen tien minuten bij de dokter, en dan weer op de fiets naar huis, en de laatste tien minuten of zo nog op de computer gedaan. En dan nog een klein uur gewerkt voor het echte werk.
Een groot gemak, hospitaalbezoek tijdens het werk. 🙂
Voor de rest, vreemd genoeg, allemaal relatief goed nieuws (op mijn nieren na, natuurlijk) (en mijn rug en al, maar daar is geen bloedonderzoek voor). Oh, en ik heb wellicht geen prostaatkanker, ook.
Spannend! Morgen ga ik luisteren naar de dokter die de resultaten zal interpreteren van mijn bloedonderzoek vandaag.
Wie weet ben ik ten dode opgeschreven! Wie weet blijk ik plots helemaal gezond! Wie weet krijg ik instructies van wat te doen en wat te drinken en wat te eten! Wie weet zijn er nieuwe en interessante medicaties! Wie weet is het een scheet in een fles en afspraak volgend jaar deze tijd!
Maar in alle geval dus spannend.
(Ik haat medisch onderzoek, mocht dat niet duidelijk zijn.)
Oei, ik lees bijna geen boeken meer. Niet zo goed.
’s Avonds voor ik in slaap val, en een audioboek als ik op de velo zit, maar behalve dat is het maar triestig dit jaar. En het stomme is: ik wil dus wel nog boeken lezen, maar er is gewoon veel te veel dat ik ook wil zien, en daarnaast nog allemaal dingen die ik wil doen.
Urgh.
Afijn. Ik ga denk ik wat pulp lezen. Er zijn 33 Halo-boeken en ik heb de eerst twee al gelezen. En ik werd de Dark Profit-saga van harte aangeraden. Tijdens de vakantie haal ik mijn Kindle weer boven.
Het parapluutjesmos, dat vorige jaar een al met al schoon groen tapijt legde, is dit jaar op veel plaatsen droog en bruin. Pff. Daartussen staat dan hier en daar wat kruiptijm, die nu wel in bloei staat, maar er er zó weinig van dat het niet echt opvalt:
Van dicht ziet het er beter uit, maar ook daar is het duidelijk dat het maar triestig is:
Qua beesten: er komen alsmaar meer hooiwagens in den hof. Geen idee waarom precies, maar ik herinner mij dat er vóór de heraanleg ook enorm veel waren, en dat er dan ineens veel minder waren, maar nu dus begint het dus weer vol te zitten. Ik vind dat fijn, want ik vind hooiwagens fijn.
Ik weet niet zeker welk merk dit is, maar ik vermoed Opilio canestrinii. In alle geval een wijs beest.
En behalve dat: geen idee wat te doen met die bodembedekking. Ik blijf wél bij mijn voornemen om alvast dit jaar niet radikaal in te grijpen, en te zien wat het geeft.
Ik kijk er even mijn notities op na, en jawel: het is nog nooit gebeurd in de geschiedenis van Star Trek dat de eerste zeven afleveringen van het eerste seizoen allemaal uitstekend zijn.
The Serene Squall was met liefde en piraten en vechten en koken en humor, en eens te meer een fantastische aflevering. Pike is bij dezen absoluut mijn favoriete kapitein geworden.
Heerlijk.
En Spock, holy shit — Ethan Peck brengt alles van Leonard Nimoy en voegt er nog stapels aan toe. En Nurse Chapel! En Dr. Aspen wihoew, ik hoop van harte dat die terugkomt, want wat een uitstekend karakter. 🙂
Het internet, of beter, het overgrote deel van het klein deeltje van het internet dat er iets om geeft, juicht in allerlei talen. Hoera Internet Explorer is dood, hoera hoezee.
Ja natuurlijk, Internet Explorer heeft jaren lastig gedaan, en was jaren aan een stuk een blok aan het been van mensen die websites bouwden en alles.
Maar in de geest van de mortuis nil nisi bonum: laat ons toch ook niet vergeten dat Internet Explorer ook jaren aan een stuk de allerbeste browser in de hele wereld en op het hele internet was. Dat Internet Explorer verblindend snel was, als enige degelijk css deed, de eerste was om wat toen nog niet eens Ajax heette te doen. Er in slaagde om de absoluut onbetwiste nummer één te worden in de wereld — en daar ook in geslaagd zou zijn zonder monopoliepraktijken van Microsoft, wegens technisch gewoon de allerbeste bar none.
En ja natuurlijk, van zodra Internet Explorer gelijk 95% van de markt had, is Microsoft er gewoon mee gestopt. Hebben ze een jaar of zes — op het internet is dat een eeuw — helemaal niets meer gedaan aan Internet Explorer, waardoor het dat blok aan het been werd.
Maar toch: Internet Explorer, merci voor alles, en merci om het moderne internet mogelijk te maken.
Maar wat een miserie. Rusland is, zeggen alle experten, legergewijs zeer slecht bezig. Slechte opleiding, officieren die geen verantwoordelijkheid of initiatief nemen, gedemoraliseerde manschappen, verouderd of onaangepast materieel, geen idee hoe om te gaan met een moderne oorlog. Het leger van Oekraïne daarentegen heeft al die dingen door scha en schande geleerd, na jaren aan een stuk burgeroorlog in de Donbas.
En toch, en toch. Rusland lijkt niet gehinderd door publieke opinie, en het ziet er niet naar uit dat Putin van plan is om gewoon te stoppen. Het ging een tijd redelijk voor Oekraïne, maar voor het eerst in een maand vielen er vorige week weer raketten op Kiev. Kyiv. Whatever.
Amerika levert alsmaar zwaardere wapens, Rusland reageert alsmaar bozer, ’t is vies. Zelensky wordt opgehemeld als ware hij de wederkomst van Christus, en iedereen schijnt vergeten te zijn dat zijn land nog méér corrupt is/was dan Rusland, en dat Zelensky eigenlijk helemaal niet zó onbesproken is/was.
En ja natuurlijk is het verschrikkelijk dat Rusland een onafhankelijk land binnenvalt en probeert te annexeren, en uiteraard is het vreselijk dat daarbij oorlogsmisdaad na oorlogsmisdaad begaan wordt. (Aan de twee kanten, maar dat is nul excuus.)
Maar dan zie ik dingen als dit voorbij komen, en daar heb ik ook absoluut geen goesting in.
Ik lees dat, en ik zie niet alleen de onvermijdelijke onschuldige doden maar ook de blinkende oogjes van de producenten van dat oorlogsmateriaal.
Geen idee hoe het allemaal op te lossen hoor, daar niet van. Maar ge gaat mij niet zeggen dat er geen énkele manier is om dit diplomatisch aan te pakken in plaats van met wapengerammel. Zelfs nu nog.
Het zag er heel lang heel slecht uit voor de rozenstruik, maar sinds deze week komen er rozen op!
Geen flauw idee wat er aan de hand was — genoeg eten gekregen en genoeg water maar niet te veel, maar hij had gelijk alleen maar kleine kleine blaadjes en geen knoppen. Nu dus wel grotere bladeren en ook knoppen en bloemen, hoera!
Er blijft links en rechts kruiptijm wat overleven, maar ik geef het onkruid ook gewoon zijn goesting. De gehoornde klaverzuring en de muurleeuwenbek beginnen alletwee matten van groen en bloemen te vormen:
We zien wel wat het zal geven de volgende maanden en jaren, maar het is voor het moment wel indrukwekkend, soms:
Behalve de gehoornde klaverzuring staat er ook al sinds jaar en dag veel grotere klaverzuring, maar die heb ik nooit weten bloeien.
Tot vandaag, dus, toen ik vanmiddag mijn ronde van den hof aan het doen was:
Zeg nu zelf, hoe fantastisch schoon is dat niet, roze klaverzuring?
