We slapen in het huis van ene Xavier vanavond. Ik laat die mens weten dat we goed toegekomen zijn, hij schrijft terug dat hij ons zal verwelkomen. Ik probeer nog aan te voeren dat we wellicht boodschappen zullen aan het doen zijn, of misschien wel aan het wandelen, of iets in die zin.

Ik had geen zin om Xavier te zien, namelijk, en Sandra was aan het boodschappen doen en niet thuis.

Komt ze thuis, en geen vijf minuten later belt hij toch wel aan zeker?

Sandra is naar beneden gegaan en heeft er verplicht zeker tien minuten mee moeten babbelen. Ik zat boven zo stil mogelijk te zijn in mijn peignoir.

Je l’ai échappé belle, ha!

Vanavond brood uit de oven met kaas en charcuterie, morgen oorlogsmisdaden gaan bekijken op een paar honderd meter van hier in Oradour sur Glane, en dan reizen we verder naar Poitiers.

Vandaag was het voornamelijk van Marcollin naar hier geraken. Dat bleek toch een uur of negen te zijn, met wat stoppen en een afstapping in Montluçon.

Ik had Montluçon gekozen omdat het ergens in het midden van de reis lag, en omdat ik op de interwebs las dat er een vijftiende-eeuws kasteel van de hertogen van Bourgondië stond. Wat ik niet had gelezen in het vluchtig bladeren, is dat het een bijzonder fijne middeleeuwse stadkern heeft. Met een kerkje dat in grote stukken nog van de 11de eeuw is:

En achter/naast die kerk staat begot een hypermodern gebouw met metalen muren, dat blijkbaar het grootste instrumentenmuseum van Frankrijk is. (Het was gesloten vandaag, helaas.) Speciaal. Maar wel wijs.

Het kasteel bevindt zich op helemaal bovenaan het dorp, aan één kant van een redelijk groot plein.Het is niet wat ik mij van voorgesteld had:

De verklaring daarvoor is dat dit een redelijk ingrijpende reconstructie is, waarbij men in het begin van de 20ste eeuw die hele voorpartij met houten constructie heeft geplaatst op basis van — verzekerde de uitleg mij — zeer welingelichte bronnen, om het er te doen uitzien zoals het er vroeger uitzag.

Spijtig dat het ook gesloten was, maar hey. Content het gezien te hebben. Montluçon: aangeraden. Maar misschien wel op een moment dat niet alles gesloten is. En binnen een paar jaar, als ze daar hersteld zijn van de COVID of de recessie of wat het ook is dat het hele middeleeuwse centrum meer dood dan levend deed lijken.

Een tweede dag van lezen onder de eik. Dingen die op mij gevallen zijn uit de boom of naar boven gekropen van op de grond: veel mieren (onder meer ook één reuzenmier), veel van die kleine zwarte spinnetjes, een stuk of tien komkommerspinnen (of misschien wel altijd dezelfde die terugkwam):

En vier vijf keer in de loop van de dag deze kerel (of misschien waren het wel vier vijf verschillende):

Chlorophorus glabromaculatus, zegt het internet mij. Un clyte poilu, heet het ding in het Fransoos, en ’t is één van de weinige keren dat er gelijk geen Nederlandstalige naam is (protip: “clyte poilu nederlands” geeft euh onverwachte resultaten op de Googles).

Kijk, dit was mijn zitplek voor de dag:

En het eten was uiteraard weer uitstekend. De laatste keer dat we hier eten, en de eerste keer dat ik erin geslaagd ben om alle gerecht te fotograferen, ha!

Dé uitschieter van vandaag was het voorgerecht: gerookte zalmforel met verse kersen. Het klinkt zeer vreemd, het was ongelooflijk lekker.

Morgen reizen we verder. Helaas.

Alweer hetzelfde drukke programma, behalve dat ik mijn plaats aan de vijver heb verlaten en mij in een iets meer comfortabele zetel onder een eik heb gezet. Mijn rug wou niet meer meewerken op het houten bankje.

De hele dag naar de stam van de eik gericht gezeten, en een boek gelezen. Veel meer dan dat moet het leven soms niet zijn.

Oh en ’s avonds was er in plaats van het normale vijfgangenmenu (twee hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert) een zevengangenmenu: extra voorgerecht, en extra kaas. En allemaal weer fantastisch lekker — we hebben hier al een stapel ideeën opgedaan om zelf klaar te maken. (Natuurlijk heb ik weer niet alles gefotografeerd, tss.)

Het zag er heel even naar uit dat we misschien wel naar Lyon zouden gaan, maar dat bleek redelijk snel geen haalbaar plan: er was namelijk al voorzien dat ik de hele dag op een bankje aan de vijver naar de kikkers zou zitten kijken.

Zoekplaatje voor de kleinsten onder ons, in dat verband: hier zitten tien kikkers op leliebladeren, kijk:

Het is al iets beter gelukt om foto’s te nemen van het eten, maar toch nog altijd hoofdgerecht en dessert vergeten.

Ongelooflijk lekkere burrata met een assortiment aan tomaten uit de eigen moestuin wel.

Van Colmar naar Marcollin, en dan kijken wat daar ergens in het midden ligt: Pontarlier, en dat blijkt zowaar la capitale de l’absinthe te zijn. Ik natuurlijk meteen een restaurant opgezocht dat dingen met absinthe maakt, auto daar in de buurt geparkeerd, vriendelijke gevraag of ze twee mensen ergens konden zetten, maar helaas: het was volzet. Niet dat het eraan te zien was, want toen we er iets na twaalf toekwamen, zat er nog niet zo veel volk, maar alla. Niet gereserveerd = geen eten krijgen.

De tweede keuze voor restaurant was niet zó ver weg, maar wel een paar meters te ver voor ons beiden wegens uren in de auto en een bezoek aan het toilet drong zich écht op.

Dus dan maar het eerste het beste restaurant binnengestapt. Iets dat er wél totaal volzet uitzag, maar waar ze géén problemen hadden om ons nog een tafel te geven.

Brasserie Le Français was groot en druk, en inderdaad echt wel een brasserie, maar het eten zag er degelijk uit tegen een correcte prijs en de mensen vriendelijk. Of beter: even vriendelijk als hoe ze aangesproken werden — naast ons zat een ouder koppel van zijn neus te maken omdat ze niet op tijd hun slaatje kregen, en dat andere mensen eerder eten hadden gekregen dan zijn. Jamaar, die mensen hebben ook eerder besteld, zei een dienster. Jamaar, een slaatje is rapper klaar dan iets anders, maak dat dan eerder klaar. Waarna de dienster ze redelijk duidelijk maakte dat dat niét is hoe het werkt, en dat er op het moment dat ze bestelden er nog vijftig bestellingen voor hen waren, en dat ze hun best doen.

Het was ternauwernood dat er geen slaande ruzie van kwam; ze kwamen nog geen twee minuten later met de slaatjes toe, namelijk.

Sandra heeft een tartare de iets gegeten, ik heb gebraden hesp met morieljes gegeten, en dat was uitstekend.

En bijna heel de weg in de Elzas en Franche-Comté stonden de borduren vol met chicorei, zo een schoon bloemetje:

Toegekomen bij Herman en Nathalie in Marcollin, en als er één plaats aan te raden is om niets te doen, is het wel hun Pastorale Gourmande: grote heerlijk rustige tuin met veel bomen voor wie zoals ik liever in de schaduw blijft zitten, zwembad met veel zon voor wie liever dat doet. Er zijn dingen in de buurt te doen en te zien (facteur Cheval zijn Ideaal Paleis is de reis waard), maar wij gaan hier stuk niéts doen.

Boek lezen in de zon c.q. schaduw, ’s avonds genieten van Hermans fantastische veelgangenmenu’s, slapen onder een warm donsdeken in een kamer met airconditioning, en dan nog eens, en nog eens, en nog eens.

Vandaag waren we goed op tijd om te eten, en veel meer dan dat hebben we niet gedaan.

Ik zou eigenlijk gelijk een toerist van alle gerechten een foto moeten nemen, maar daar kom ik nooit aan. Dit is de enige eten-foto die ik trok. Het geeft al een idee.

Ik ben al sinds jaar en dag een grote fan van Munsterkaas. Twee dagen geleden had ik een stuk gekocht in de winkel om op ons Frans brood te leggen ’s avonds.

En dan reden we van ergens naar ergens anders en zag ik dat Munster begot in de buurt was. Ik heb direct gezocht of er ergens een kaasding was dat te bezoeken en jawel, dat was er: La Maison du Fromage.

Filmpje, museum, kaas en wijn proeven, en dan in het restaurant een trio van gerechten met daar ter plaatse gemaakte Munster gegeten:

Aardappelen met kaas en dat dan een paar uur op laten staan, een gesmolten kaas voor fondue, en een stuk rauwe kaas met lokale hesp.

Zeer zeer goed.

En dan is Sandra nog allemaal dingen gaan bekijken in Riquewihr, alwaar ik op een terras een boek heb gelezen.

En voor de rest denk ik dat de achillespees van mijn rechtervoet aan het loslaten is, wat niet zo handig is.

Historische steden waarvan het centrum niet verkeersvrij is, dat doet toch maar raar aan.

Verder hebben we vandaag Onze-Lieve-Vrouw-van-Come-at-me-Bro gezien:

En ook wel Onze-Lieve-Vrouw-van-Oh-Nooooo:

En ook deze bril, waar ik me alleen kan inbeelden dat er eindeloze discussies over zijn — mensen zijn helemaal vóór of helemaal tégen:

Enorm polariserend model.

We hebben een hele vakantie gepland, waarbij we op een handvol dagen in het midden na elke dag wel iets te doen hebben.

Vandaag was de eerste dag.

We hebben in totaal over de hele dag pakweg anderhalf uur gewandeld, en we zijn alle twee kapot.

Ik zit ondertussen al in mijn peignoir en niets of niemand ter wereld krijgt mij nog de deur uit.

Het is al goed geweest namelijk vandaag!

Uitstekende entrecôte gegeten. Maar echt uitstekend.

Een kerk gezien met gecomputeriseerde offerande.

Het geboortehuis van Marie-Antoinette Lix:

Echt authentieke pittoreske eetgelegenheid met typische Elzasser keuken gegarandeerd niet tourist trap:

En tenslotte was er ook Cacolac. Meer woorden zijn niet nodig. Of toch — ik herhaal het even voor de zekerheid: cacolac.

Een camion zand kunt ge niet legen met een riek.

Behalve dat: ik vind dat ik veel te veel het gevoel heb dat we collectief camions zand aan het legen zijn met rieken. Het lijkt alsof niemand echt vat heeft op dingen die aan de hand zijn. Het onderwijs loopt in het honderd, de politiek idemdito, het klimaat, allerlei. En ik weet dat dat problemen zijn die zó complex zijn dat er geen oplossingen zijn, dat we alleen maar kunnen hopen op hier en daar een stamp geven aan een hefboom die dan een andere hefboom een duw geeft die sommige zaken in een andere richting nudgen. Maar het is zo verschrikkelijk ontmoedigend soms.

En of het ver of dicht is, dat gevoel blijft gelijk hetzelfde. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ik eigenlijk op zeer weinig dingen vat heb.

Een expert, als het goed gaat, maakt een evolutie door: eerst weten we niet dat we slecht bezig zijn, dan leren we het verschil tussen goed en slecht en komt er een periode dat we beseffen dat we slecht bezig zijn, daarna leren we manieren om goede resultaten te halen en zijn we bewust goed bezig, en op den duur internaliseren we dat allemaal en zijn we onbewust goed bezig.

We beginnen allemaal ons leven zonder er stil bij te staan dat we niets kunnen zeggen over of doen aan wat dan ook, en dan worden we ouder en denken we dat we dingen kunnen onder controle krijgen, en dan worden we nog ouden en beseffen we dat dat allemaal nonsens is. Dat we weinig of niets controleren. Eventueel kunnen we iets proberen doen aan de manier waarop we de dingen binnen laten komen — loslaten, aanvaarden, upekṣā, ataraxia, mindfulness, dat soort dingen.

Maar zo ver ga ik nooit geraken. Er blijft, vrees ik, voor eeuwig en één dag een pulserende tennisbal ongeruste benauwdheid ergens onder mijn sternum zitten. Die alleen te verdoven is maar niet weg te krijgen.

Ik las via de twitters op de hackernewsen dit:

I miss hand-writing webpages in Notepad and then FTP’ing them to the public_html directory on the server to make them live. The amount of infrastructure, libraries, build tools, pseudo-languages, etc layered on top of each other some developers/orgs use to make a simple form today is crazy to me. It also feels super fragile: deploy a website today, come back to it in 5 years to make some changes, and half the tools and libraries you need will be gone.

En verdomme ja.

Ik maak al jaren (wat zeg ik, decennia!) websites. Als ik erover nadenk, eigenlijk van vóór er html was: data en verhalen en dingen in hypertext, gewoon omdat ik het wijs vond dat ik een eindeloos in elkaar linkend iets kon maken, gelijk chooseyourownadventureboeken vroeger.

De allereerste van die dingen zijn verloren in de nevelen van de tijd, wegens gemaakt in iets waarvan ik me zelfs niet meer herinner wat het was. Iets in DOS, maar geen idee meer wat. Het deed de ronde op Fidonet, is al wat ik nog weet.

Daarna werd het natuurlijk HTML, met een korte uitzwenking richting Macromedia Director in die paar jaar midden de jaren 1990 toen CD-ROMs een going concern waren, maar niet enorm veel méér dan HTML.

Ik ben niet helemaal blijven stilstaan natuurlijk, ik heb tientallen projecten en projectjes in allerlei technologie staan. Een groot deel staat proper privé op GitHub, en daar krijg ik dan om de paar dagen boodschappen over: dat er Known security vulnerabilities detected zijn, dat iets Uncontrolled Resource Consumption doet, dat er Execution with Unnecessary Privileges zijn ginder, of Exposure of Sensitive Information daar, of Prototype Pollution, of Infinite Loops, of Uncontrolled Resource Consumption, of Improper Input Validation, of Improper Verification of Cryptographic Signature, of Denial of Service by Uncontrolled Resource Consumption of tientallen en tientallen andere waarschuwingen voor tientallen en tientallen libraries en componenten en gedoe en dingen.

Hoe ‘moderner’ het ding, hoe vaker er problemen gemeld worden. En dat zijn dan nog alleen maar de waarschuwingen die Github mij automatisch stuurt — God weet of ik zelfs maar een kwart van al die toepassingen en websites nog aan de praat zou krijgen als ik dat zou willen. Met de eindeloze spinnenwebben aan afhankelijkheden en in elkaar hakende complexiteit en nonsens.

Ik weet eigenlijk niet goed waarom ik er lastig van loop. Het is niet echt alsof het mijn probleem is, want natuurlijk is er niets dat en mij of om het even wie tegenhoudt om dingen te maken met alleen wat html en css en javascript.

Misschien dat het zo’n typische begin-van-de-vakantie-teleurstelling is. Algemene teleurstelling in het leven. Gelijk als ik uren en dagen heb gespendeerd om dingen bij elkaar te zoeken in een boodschappenlijst, en dan uiteindelijk op de koopknop geduwd heb, en al teleurgesteld ben nog vóór de dingen toekomen.

Urgh enfin bon ja.

Onze diepvries is kapot. Hij werkt nog een beetje, ’t is te zeggen, hij koelt af als was het een zeer slechte koelkast. Vriezen zit er niet meer in.

Repareren is niet meer aan de orde, zegt de winkel: het lijkt op iets dat hoedanook het begin van het einde is, en aangezien het toestel vijftien jaar oud is, zijn de nieuwere modellen veel beter en yada yada.

Vervangen dus maar. En hoe moeilijk kan dat zijn? Het is een ding van bij Liebherr, dat bedrijf bestaat nog, het verkoopt nog altijd dingen die er precies hetzelfde uitzien, en hoera dus?

Ah neen. We hebben een ding dat precies 185 cm hoog is, 60 breed en 60 diep. Het ene nieuwe model is 186.5 cm hoog, en het andere nieuwe model is een paar millimeter breder. En wil het toeval toch wel niet dat onze koelkast en onze diepvries helemaal ingebouwd zijn in onze opmaatgemaakte kasten zeker?

Hnnggg.

Er komt iemand van de winkel opmeten, om te zien of het überhaupt mogelijk is.

Oh, en ander goed nieuws: blijkbaar is er een tekort aan diepriezers en koelkasten, en als we precies moeten hebben wat we willen, zou het wel eens kunnen dat we er een maand of acht op mogen wachten.