Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • Droom

    Ik was 38 of zo en ik was –zonder rijbewijs– met de auto van mijn grootmoeder gaan rijden, een bruine Renault R5. Naar Aalst, om geen aantoonbare reden.

    Ik had hem geparkeerd op een plaats waar eigenlijk geen auto’s geparkeerd mogen staan: een soort pechstrook naast een oprit van een ringweg. En dan was ik gaan wandelen. Niet vreselijk ver, want er was gewoon niets te vinden van huizen of winkels.

    En dan kwam ik iemand tegen — geen idee wie precies. We stapten terug naar de auto en bleek: de twee deuren waren er afgereden.

    Ik wist direkt wat te doen: alle sporen van vingerafdrukken verwijderen. Dat de auto niet met mij in verband zou kunnen gebracht worden.

    Dat was het begin van de droom. Van daar ging het bergaf: één lange opeenvolging van leugens en ontwijkingen en schijnbewegingen, allemaal om ervoor te zorgen dat niemand te weten zou komen dat ik met die auto gaan rijden was.

    Maar ook heel de tijd met de wetenschap dat het onvermijdelijk ooit zal uitkomen, en dat ik niet méér kan doen dan dat onvermijdelijke zo lang mogelijk uitstellen.

    Jaja, good times.

    ⁂

  • Voornemens

    Ik heb elk jaar voornemens, en elk jaar houd ik er mij niet aan.

    Ik had uiteraard voornemens voor 2021. We zijn nog maar drie dagen ver en ik heb er mij al niet aan gehouden.

    Maar hey, ik verantwoord het als “voornemens beginnen pas op de eerste maandag van van het jaar”.

    Dus vanaf morgen.

    Morgen zeker. Zeker morgen.

    ⁂

  • Wonder Woman 1984

    Oeioeioei dat was een slechte film.

    ‘t Was gelijk al zeer lang geleden dat ik nog zo’n slechte film gezien had. En zo spijtig ook, want allemaal goede acteurs (of toch tenminste er goed uitziende acteurs in het geval van Gal Gadot), en zo veel potentieel.

    Hier en daar zaten er stukken in waarvan een mens kon zien dat er iets in had kunnen zitten, maar helaas.

    Ik ben bijzonder content dat we met nieuwjaaravond samen naar Soul hebben gekeken in plaats van naar dit gedrocht.

    ⁂

  • Dat was dan 4000

    Ik heb vorig jaar 4000 afleveringen van series gezien.

    Dat zijn er gemiddeld bijna 11 per dag (10.9350, om exact te zijn). Ik heb dit jaar meer dan dubbel zoveel afleveringen gezien dan vorig jaar (2.21251 keer meer, om exact te zijn).

    Veruit de meeste afleveringen zijn van het jaar 2020 zelf, maar ik keek naar afleveringen uit elk decennium sinds 1950 (dat waren 12 afleveringen van Twilight Zone). Ik zag geen enkele aflevering uit de jaren 1965-70, 1984-86 en 1988, dat wel.

    Het belangrijkste wapenfeit, behalve dan dat ik 4000 gehaald heb, is dat ik nu alle afleveringen van Star Trek die ooit gemaakt zijn, gezien heb. Vorig jaar de originele serie en The Next Generation, en dit jaar de 486 die ik nog niet gezien had. Ik heb ook alles van Star Wars gezien. En heel M*A*S*H*, dat veruit de reeks met de meeste afleveringen was die ik dit jaar zag — gevolgd door de Amerikaanse Office, en Twilight Zone (wat me achteraf serieus verbaasde, omdat het uiteindelijk toch maar over 1959-1964 gaat).

    In een grafiekje:

    (Als iemand benieuwd is trouwens: gegevens manueel bijgehouden in een tabel in een org mode tekstbestand in emacs; grafiekjes gewoon met Excel.)

    ⁂

  • En dat was dan 2020

    Ik heb, op een paar dagen in juli dat we naar Frankrijk gegaan zijn en op een hospitaalbezoek om de zes à zeven weken, van maart tot nu binnen in mijn huis gezeten.

    Er zijn op al die tijd drie vrienden langsgeweest (twee in juni, één in december), en een handvol vrienden van de kinderen. Op afstand.

    Ik heb het geluk dat ik gewoon kon blijven doorwerken alsof er niets aan de hand was, en het bijkomende geluk dat mijn werk mijn bureaustoel en monitor van op het werk hier thuis heeft geleverd.

    Ik weet natuurlijk wel dat het voor zeer veel mensen diepe miserie was, dit jaar. Mijn hart bloedt vooral voor de kinderen en de studenten die nu al hun tweede school- of academiejaar de mist in zien gaan — jaren die ze nooit gaan terugkrijgen.

    Voor mij was het een fantastisch jaar. Alleen al de werksituatie:

    • slapen tot ik moet beginnen werken (as opposed to slapen tot kwart voor zes om dan de fiets de trein de bus of de metro te nemen om anderhalf tot twee en een half uur later te kunnen beginnen werken)
    • stoppen met werken en thuis zijn (as opposed to bus of te voet en en trein en fiets om anderhalf tot twee en een half uur later thuis te zijn)
    • vergaderingen vanuit het comfort van mijn bureaustoel (as opposed to fysiek aanwezig moeten zijn en interactie te moeten doen in persoon)
    • 90% van de tijd in peignoir kunnen doorbrengen en voor de rest een hemd, een plastron en een vest klaar hebben liggen (as opposed to elke dag kleren moeten aantrekken)

    En in het algemeen: geen mensen moeten zien, nergens naartoe moeten (behalve dat hospitaal natuurlijk) — een droom die werkelijkheid geworden was. In die mate dat ik nu al wat nerveus word voor als het ooit op zal houden. Ik weet niet of ik het nog wil. Ik weet niet of ik het nog aan zou kunnen.

    Ik wens mijn kinderen en al wie er behoefte aan heeft een terugkeer naar het normale, of toch zo normaal als het ooit nog mogelijk zal zijn. Zonder maskers maar met onbezorgd bezoek en mensen vastpakken en uitgaan en dansen en hele avonden en nachten babbelen en drinken op café of bij elkaar op kamers.

    Maar ik wens het mijzelf niet toe. Ik wens mezelf een lockdown tot mijn pensioen. Als ik daar ooit geraak. En in voorkomend geval: er voorbij.

    ⁂

  • The Terror: Infamy

    Ik vond The Terror zeer zeer goed, en het einde was zó degelijk en finaal dat ik mij niet kon inbeelden dat er een tweede seizoen van zou kunnen komen. Maar er was wel een tweede seizoen. Ik dacht in eerste instantie, aan de affiche, dat het op de één of andere manier het vervolgverhaal zou vertellen van een personage uit de eerste reeks, maar dan om de één of andere reden in Japan:

    Neen dus. Het was gewoon een nieuw verhaal. Volgens min of meer dezelfde formule: neem iets dat echt gebeurd is, en steek er wat bovennatuurlijks in.

    In dit geval: Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het begint op Terminal Island, een stukje Los Angeles waar veel eerste- en tweedegeneratie mensen uit Japan wonen. Gebeurt Pearl Harbor, en worden alle Japanners van Terminal Island (en enorm veel andere, over heel Amerika) in gevangenenkampen gestoken.

    En dan een heel verhaal met een Japanse geest — een relatief clichématig verhaal naar Japanse normen, helaas. Iets dat ik al meer dan veel gezien heb, helaas.

    Het hele seizoen was niet slécht, maar ook niet uitstekend. Spijtig, want er zat zoveel meer in. Er zaten ook uitstekende acteerprestaties in. Jammer genoeg niet van de hoofdrollen, wat misschien ook wel een beetje onfortuinlijk is.

    Wie seizoen één goed vond, zal bij seizoen twee wellicht op zijn honger blijven zitten.

    Dat doet mij denken aan True Detective. Ik vond het eerste seizoen fantastisch (al was dat vooral in het week na week kijken zelf en het proberen ontcijferen van waar het allemaal over ging, misschien niet zozeer in het algemeen op het einde, gezien al de dingen die onbeantwoord bleven), maar de verwachtingen waren zó hoog gespannen voor het tweede seizoen dat ik dat ergens na een aflevering of drie heb opgegeven.

    Onterecht, zegt het internet mij, omdat seizoen twee niet eens zo slecht is, gewoon heel verschillend. En ook, zegt het internet, dat seizoen drie wél weer uitstekend zou zijn.

    Misschien dat ik het dan eens bekijk, op mijn gemak, ergens in de loop van 2021.

    ⁂

  • Carnyx

    Hoe boeiend is dit niet? Drie kwartier over de carnyx, een Keltisch instrument dat tweeduizend jaar niet meer gebruikt werd. Kan vijf octaven aan, kan zo stil spelen als het stilste instrument in een symfonieorkest en luider dan het luidste — om nog niet te spreken van de meest vreemde klanken die er uit te krijgen zijn. En had ik al gezegd dat de mens die het verhaal doet, dat op een ongemeend boeiende manier doet?

    Voor wie een idee wil krijgen van hoe het ding klinkt, en zich wil inbeelden wat het moet geweest zijn om als Romeinse soldaat ergens in een mistig woud plots het geluid van een benden Kelten te horen afkomen:

    https://youtu.be/Bu9PyoiArys

    ⁂

  • Quiz!

    Het was begot nog eens een Gentquizt-quiz. Dat was geleden van enorm lang geleden. Het ging met Toucan, een online platform dat eigenlijk wel fijn werkt voor dergelijke zaken. Iedere ploeg had een eigen bubbel, en de quizmaster kon dan presenteren en alles:

    We zijn gedeeld tweede geworden, met 67 punten op 69: geen van ons wist van de Groene Delle af, en we konden ook niet op YUNGBLUD komen, de pleger van het nummer Candyfloss (waarvan we de titel mits een educated guess wel wisten).

    Niet slecht, peins ik dan toch.

    ⁂

  • Forever

    Het blijft mij verbazen hoeveel eigenlijk wel goeie series er gemaakt worden. Op aanraden van ikweetzelfsnietmeerwelk algoritme op Prime kreeg ik Forever voorgeschoteld.

    Een premisse die al meer dan veel gedaan is, van wat er gebeurt met mensen nadat ze doodgaan, maar ‘t is echt wel goed. Ik was een beetje bang toen ik Fred Armisen en Maya Rudolph zag dat het mogelijk te plat zou geweest zijn voor mijn smaak, maar neen: het is ingetogen en schoon, en ik ben er zeer content van (tot nog toe, ik zit aan de voorlaatste aflevering).

    Ik denk ook niet dat het meer dan één seizoen zal zijn, en dat is best wel OK.

    Verder zijn er nog vier dagen dit jaar, en neem ik mezelf voor dat ik nog 46 afleveringen van een serie bekijk. En dan begin ik dus weer boeken te lezen.

    ⁂

  • Bridgerton

    Ik kon er niet naast kijken, toen ik Netflix opentrok: Bridgerton! Alleen al de aankondigingsbanner was genoeg om het te weten: dit is wellicht 100% mijn ding.

    Kostuums, romantiek, vroege 19de eeuw, liefdesperikelen en hopelijk intriges: yay!

    Het was helemaal wat het beloofde te zijn: schlock, cliché op cliché op cliché, een plot dat onmogelijk nóg voorspelbaarder kon zijn, dialogen waarvan niet alleen uw tenen maar uw hele voet en zelfs een stuk onderbeen spontaan van gaan krullen, geschiedenis waar niet eens meer een loopje maar eerder een marathon des sables mee genomen wordt — en ondanks dat alles: heerlijk.

    Allemaal mooie mensen om naar te kijken, chemie die van de computermonitor spat als Regé-Jean Page en Phoebe Dynevor zelfs maar in elkaars buurt komen, en romantisch hé. Ik was content.

    ⁂

  • Kerstmiseten

    Ik kan mij niet herinneren dat we al ooit zó veel keer na elkaar eten hebben gegeten dat we gewoon klaargemaakt gekocht hebben.

    ‘t Was denk ik de eerste keer dat we op Kerstmis zelf iets speciaals deden, en ‘t was met gekochte sushi.

    Eten maken is wel geesten en alles hé, maar gewoon zelf niets of bijna niets moeten doen, dat is ook wijs. Ik kijk nu al uit naar nieuwjaar, waar we een heel diner voor hebben besteld.

    ⁂

  • Kerstavond

    Welwel, ‘t was een fijne avond.

    We hebben bij Zuru Zuru ramen besteld en dan klaargemaakt.

    En dan had ik een quiz voor het hele gezin gemaakt die we in de living gedaan hebben.

    En dan hebben we zowaar Monopoly gespeeld en ons wreed geamuseerd.

    Zo mag het elk jaar zijn, eigenlijk. 🙂

    ⁂

  • Weggesmeten geld

    Ik kwam op een artikel op Techcrunch terecht.

    Ik heb het hoedanook al heel moeilijk met heel die “startup”-zooi, waar een paar gasten samen hokken, denken een goed idee te hebben, en dan bakken geld naar hun hoofd gesmeten krijgen, on the off chance dat ze binnen een paar jaar overgekocht zullen worden door iemand met nóg meer geld.

    (Want om winst te maken, daar is het meestal niet om te doen. Laat staan onderhoudbare, recurrente, houdbare winst.)

    Remembering the startups we lost in 2020, is het artikel. Een kleine greep in de tientallen, wellicht honderden of duizenden startups die het geld van hun geldschieters weggekapt hebben.

    Atrium: honderd man die zogezegd het advokatenwezen gingen heruitvinden. 75.5 miljoen dollar later: wég.

    Essential: ging op tien jaar tijd een leidende stem zijn in een markt — “mobile” en “smart home” — die nu al totaal gesatureerd is door de grootste bedrijven ter wereld met de diepste zakken ter wereld. 330 miljoen dollar later: failliet.

    IfOnly: “created a marketplaces of exclusive events — such as goat yoga“. 51.4 miljoen in de goot, en dan overgekomen door Mastercard voor de onderdelen.

    Quibi: “short-form video streaming service mobile” — ook zo’n sector die totaal niet gesatureerd is, zucht. Die kiekens zijn erin geslaagd om 1.75 miljard dollar op te soeperen.

    En Uber had in 2019 nog maar eens een verlies van 8 miljard dollar . Ze zeggen zélf dat de enige manier dat ze ooit winstgevend zullen zijn, is als alle openbaar vervoer Uber wordt én als alle auto’s zelfrijdend zijn — het is dus gewoon wachten op het onvermijdelijke failliet. Is het niet 2021, dan zal het een van de volgende jaren zijn.

    En zo gaat het maar door. Er is zelfs een heel ecosysteem van bedrijfjes en publicaties die niets anders doen dan parasiteren op de parasieten: nieuws over startups en hun wedervaren.

    Het spijt mij, maar ik vind dat walgelijk. Met dat geld zijn er wel betere dingen te doen dan dat.

    ⁂

  • Preacher

    Het zat wel ergens vaag in mijn achterhoofd, dat er een serie van Preacher gemaakt was, maar ik kon er mij niet veel bij voorstellen. Ik heb de comics hier staan, en (understatement) er is nogal wat geweld in.

    Maar kijk, nu ik een abonnement heb op Prime, ontdek ik regelmatig dingen. En iemand heeft iemand blijkbaar geld gegeven om er een serie van te maken. Met zowaar vier seizoenen, zelfs.

    Het is in de buurt van wat ik mij van de comic herinner. Behalve dat Arseface er veel te aflegekt uitziet. En dat ik mij niet kan herinneren dat Preacher zo lang in zijn dorp bleef, ik dacht dat hij bijna meteen de wijde wereld in trok.

    Het einde van het eerste seizoen was wel zeer goed. Ik ben benieuwd wat seizoen 2-4 brengt.

    ⁂

  • Bugle!

    Er is een nieuwe Bugle met John Oliver!

    ⁂