Tales of Drudgery & Boredom.
Ah, de geneugten van het Scale Agile Framework.
Vergaderingen met tientallen en tientallen en tientallen mensen! Breakout na breakout na breakout! Babylonische spraakverwarringen! Commitments die eigenlijk niet echt zouden mogen bestaan! Planningen die ergens tussen veel te optimistisch en veel te pessimistisch zweven!
Nee serieus: het valt al met al nog wel mee. Maar ‘t zijn wel lange dagen, zo van 9u tot 18u aan één stuk door.
⁂
Ja. Dat wordt het dus hé.
⁂
Ik heb alle 255 afleveringen van de vijf seizoenen van de eerste Twilight Zone. Om de zoveel tijd kijk ik een aantal afleveringen na elkaar.
‘t Is raar. Sommige afleveringen ziet ge het al van mijlenver afkomen, en kunt ge er eigenlijk fastforward door gaan wegens traaaag en voorspelbaar. Natuurlijk: dit is het origineel dat zoveel anderen nagedaan hebben — wat nu zo voorspelbaar is, was in 1959 iets helemaal anders.
Andere afleveringen blijven dan weer helemaal overeind. Ik zag er net eentje uit het eerste seizoen, The Monsters Are Due on Maple Street, die even toepasbaar is op 1960 als op dertig jaar eerder in Duitsland als op vijftig jaar later hier en nu.
‘t Is niet voor niets dat die aflevering hermaakt is in de 2003-reeks van Twilight Zone. Zonder het helemaal te spoileren: het gaat over wat mensen doen als er onverwacht iets gebeurt, en hoe zondebokken gemaakt worden.
Zeer zeer goed.
⁂
‘t Is een paar vergaderingen leiden en een beetje opvolgen, dacht ik.
Het bleek net iets meer te zijn dan dat. Ik voorzie een groot deel van de week bezig te zijn aan iets waar ik niet verwachtte aan bezig te zijn.
Ah well. Ne keer azo en ne keer anders.
⁂
Het fijnste gevoel dat ge kunt hebben, als het op werk aankomt, denk ik, is als ge het allemaal in de hand hebt. Er is iets te doen, er is een bepaalde timing, ge maakt een plan, en dan gaat ge er voor, alleen of met een team. Als er communicatie is en het is duidelijk wie wat doet en iedereen is goed in wat hij of zij doet: yay.
Het minst fijne gevoel dat ge kunt hebben, is als ge het niet allemaal in de hand hebt. Zoals als we iemand contacteren om een paar deuren te doen en kasten te maken, en dat die mens langskomt, maar dat hij dan niets meer van zich laat horen. Of als ge samen werkt aan iets en het is niet duidelijk wie wat precies zal doen. Of als ge zit te wachten op nieuws dat maar niet komt. Niet dat dat altijd iemands schuld is, dat er geen nieuws is (de aanpassingsstukken van de wc in de badkamer bijvoorbeeld, die moeten toekomen en we kunnen niet meer doen dan wachten), maar toch.
Dat gevoel van machteloosheid: hatelijk. Een mens leert er mee leven, maar het is soms echt lastig. Ge kunt alleen vragen om alstublieft iets te doen. Er geen “of anders”. En het is driedubbel erg als ge zelfs niet kunt zeggen “okay dan doe ik het zelf wel”.
Meh.
⁂
Hier, zegt Netflix, een nieuwe serie die ge graag gaat zien. ‘t Gaat over een reis naar Mars en ‘t is met Hillary Swank.
Ik heb geluisterd naar Netflix en ik heb naar Away gekeken. Ik ben niet kwaad op Netflix, ‘t was een fijne serie.
Niet perfect of zo — er zitten een aantal onderdelen in waar ik wat krullende tenen van kreeg wegens te lang uitgesponnen en tegelijkertijd niet genoeg uitgediept — maar de tien afleveringen zijn voorbijgevlogen, en er waren genoeg zeer spannende en ook wel zeer emotionele momenten in elke aflevering om het meer dan de moeite waard te maken.
Elk individueel onderdeel van de serie, van muziek over situaties tot personages had ik ik ook al ergens anders gezien, maar hey, er zijn geen duizend manieren om een reis naar Mars te verfilmen natuurlijk. Het zou fijn zijn om er een episch vervolg aan te zien, misschien elke seizoen een generatie later — genre de Mars-boeken van Kim Stanley Robinson, denk ik.
⁂
Ik had hier en daar een aflevering gezien op televisie, maar het is een belevenis om het allemaal na elkaar te bekijken.
Ik heb juist aflevering 16 en 17 gezien, War Without End deel een en twee, en dat is een verhaal zoals alleen Babylon 5 het kon doen: alles van de allereerste aflevering tot nu speelt er in mee. Het is eigenlijk alleen maar volledig begrijpbaar voor wie alles gezien heeft, maar toch blijft het anderhalf uur televisie dat voor iedereen genietbaar is.
Seizoen drie is een ongelooflijk goed seizoen, ‘t is ongelooflijk hoe goed het allemaal in elkaar zit van verhaal, ‘t is voor het grootste deel uitstekend geacteerd en geregisseerd, en ‘t is ongelooflijk hoe ze het hebben kunnen maken met het budget dat ze maar hadden.
⁂
De veearts belde met de bloedonderzoekresultaten van de kat. Den duts (de kat, niet de veearts) is al een tijdje een beetje ziekskes, met veel hoesten en alles. De veearts zag alleen een keelontsteking, waarvoor de kat pillen krijgt, maar omdat het nooit allemaal zeker is met een oudere kat, is er toch bloed getrokken.
Ziet eens hoe zielig ze is jong:
Maar kijk, de resultaten zijn goed: witte en rode bloedcellen normaal, suiker normaal, nierwaarden binnen de grenzen (alleen wat verhoogde fosfor, maar dat is niet onzelden voor ene oudere kat), lever binnen de grenswaarden, schildklier OK.
We zouden ze wel best seniorenvoeding beginnen geven. Als het dat maar is!
⁂
Hela hela, we gaan daar toch geen gewoonte van beginnen maken hé? Het was vandaag een tweede fijne dag op een rij: stuk project afgekregen, gewerkt aan een bureau dat beetje bij beetje meer en meer in orde aan het komen is, en na letterlijk maanden terug toegang tot een server waar ik dingen op moet schrijven.
En een hele lijst vol dingen die te doen zijn, en dat zal de rest van de week vullen. En dan is het weekend, hoera!
⁂
Zozo, ‘t was een dag die al met al nog meeviel.
De kat is naar de veearts geweest omdat ze al een tijd echt serieus aan het hoesten is, en blijkt dat ze een keelontsteking heeft, niet een van de zeventien andere veel meer dramatische aandoeningen die ik ze in mijn hoofd al aan het hebben zag hebben. Elke dag driekwart pul in het eten pletten en zien dat het binnenkrijgt, en dat zou het moeten zijn. Binnen een dag of twee komen er resultaten van bloedonderzoek van de kat, en dat ook nog wel spannend zijn wegens dat de kat echt wel aan het ouder worden is.
Maar vooral: de kinders zijn goed begonnen, onze oudste zoon is in één keer voor zijn theoretisch rij-examen geslaagd, en de zoon die naar een nieuwe school ging vandaag, zei daarnet zowaar dat hij gelukkig was.
Allez hop. Nog 62 dagen en het is herfstvakantie.
⁂
Dat was dat: de grote vakantie.
Morgen eerste schooldag voor Jan en Anna. Jan is veranderd van school en ‘t was vandaag nog spannend: de school waar hij graag naartoe wou, had geen plaatsen meer, en de alternatieven hadden ook geen plaatsen meer, maar uiteindelijk ter elfder ure was er toch nog plaats in de school waar hij graag naartoe wou.
Ik kijk er naar uit dat het een fijn jaar wordt, voor alletwee. Geen idee hoe het allemaal zal verlopen natuurlijk, met de Besmettelijke Ziekten en het Voortdurend Mondmaskeren en zo, maar hey, we zien wel.
Louis moet nog zien wat hij zal studeren na school. Misschien dat hij een jaar werkt en dan kiest.
Zelie gaat binnen een week of zo naar Duitsland op taalbadcursus.
Sandra heeft morgen nog een dag vakantie en dan is het ook werk.
Mijn vakantie is al lang gedaan, maar het is toch ook een beetje back to school: een aantal nieuwe collega’s erbij, het einde van een Program Increment, een aantal mensen bij klanten die terug komen uit vakantie, een paar processen op het werk die weer in gang gesleurd worden.
En zo zijn we er weer aan begonnen. Vóór we het goed en wel beseffen, zal het 1 november zijn. En dan, zonder dat we het eigenlijk door zullen hebben, zal het december zijn en heb ik nog vakantiedagen op te gebruiken.
En dan is het 2021. En dan 2022. En dan 2025. En dan 2030. En dan. En dan. En. Dan.
⁂
Ik had net 201 afleveringen van The Office gezien, en ik dacht, ik kijk eens naar iets anders.
I Hate Suzie kreeg goeie commentaren.
Drie afleveringen ver vroeg ik mij af waarom ik dit vrijwillig aan het doen was: een mens heeft wel sympathie voor de Suzie uit de titel, maar toch ook niet ongelimiteerde sympathie. Ze was een kindster, deed daarna iets SF-achtigs deed en speelt tegenwoordig in een B-zombiereeks, en kreeg recent een aanbod van Disney om een prinses te spelen — maar nu net zijn er compromitterende foto’s van haar gelekt op het interwebs. Compromitterende foto’s van haar met een andere meneer dan haar echtgenoot.
Natuurlijk voelt ge voor haar want niemand verdient zoiets, maar aan de andere kant: ‘t is toch wel een beetje een trien. Impulsief, onverantwoordelijk, vooral met zichzelf bezig. ‘t Is niet allemaal haar eigen schuld, maar er is toch véél haar eigen schuld. Van die momenten dat ge zegt nééééééééé, maar tegelijk ook dat ge begrijpt waarom ze doet wat ze doet: vanaf uw tienerjaren publiek bezit zijn, dat doet ongetwijfeld iets met een mens.
De acht afleveringen — shock, denial, fear, shame, bargaining, guilt, anger, acceptance — leiden ons door haar emoties. Ik heb ze op één dag allemaal na elkaar gezien en ahem ja, dat was een ervaring.
Zeer goed, uiteindelijk. Maar wél helemaal geen lichte kost. Ik lees links en rechts dat het humoristisch zou zijn: ik heb daar weinig van gemerkt, moet ik zeggen.
⁂
Ik heb er heel mijn leven naar gestreefd, en vandaag ben ik er in geslaagd.
Mijn grootmoeder had er een liggen in een schaaltje en ik was er niet alleen hard onder de indruk van, ik was er ook zeer jaloers op.
Het probleem natuurlijk is zoals met lijken van pakweg honden: de precies exact juiste omstandigheden zijn nodig, anders wordt het een stapel stinkende drets. Met ongetwijfeld ook stapels larven en dingen in.
Maar áls de juiste omstandigheden er zijn, dan kan er magie ontstaan. Bepaalde chemicaliën, extreme koude, geen zuurstof — of, zoals in mijn geval: extreem droge omgeving.
Ik ben er immens, maar dan ook imméns content mee. Een gemummificeerde appelsien. Ik ben heel mijn leven jaloers geweest op die appelsien bij mijn grootmoeder. Maar nu heb ik mijn eigen appelsien.
‘t Is allemaal bergaf vanaf hier.
⁂
Ik doe vandaag een kritische verhuis op mijn bureau thuis: mijn monitors alledrie 32 centimeter naar links opschuiven. Als ik dat doe, kan ik mijn laptop naast mijn derde monitor zetten en moet ik geen halsbrekende toeren meer uithalen om tegelijkertijd te spreken naar de camera op mijn laptop én een verslag bij te houden op mijn andere computer.
Als ik mijn bureau opkuis, of eigenlijk als ik om het even wat opkuis of verzet in huis, kom ik altijd wel interessante dingen tegen. Zoals dit, bijvoorbeeld:
Jajaja: een KOSMOS 1 biorythme-calculator uit 1977. En alles werkt nog zoals het zou moeten werken, kijk maar:
Behalve dat het niet werkt voorbij het jaar 2000, ahem ja. Maar voor de rest: alles in orde! En het beschermplastiek zit nog op zowel de toetsen als op het scherm! Mint condition!
⁂
Weeeeeeeelllllll….
‘t Is klaar, op de WC na. Daar ontbreekt er nog iets van haak of aanhechting of iets in die zin.
Maar hey, het komt allemaal toch wel zeer zeer dichtbij.
⁂