Het was toch niet het laatste, gisteren. Vergeten dat ik nog een gesprek had met een mogelijke kandidate voor internship.
Ik was zeer onder de indruk. Ik kijk uit naar een eventueel vervolg.
-
⁂
-
Het was eerst een meeting over slot swapping en dan was het een gesprek over een salespresentatie voor twee mogelijke klanten en dan was het spreken over tijdsbesteding en dan was het tekenen en documenteren van slot swapping en dan nog een rapport maken met 38 pagina’s vol met grafieken zoals dit
…maar dán was het gedaan! Vakantie! Tien dagen! Hoezee!
⁂
-
Het is niet duidelijk of Trump gewonnen heeft of niet, op dit moment.
Ik zei al een tijd dat er geen enkele battleground state was waar Biden zó veel voorsprong had dat het onmogelijk was dat Trump zou winnen, en het ziet er naar uit dat het aan het worden is wat iedereen wel intellectueel voor mogelijk hield maar nooit visceraal. Voor de duidelijkheid: dat die strontslingerende primaat in het Witte Huis na vier jaar zelfs maar in de buurt komt van een overwinning, is een kaakslag voor de Amerikaanse natie.
De Verenigde Staten hebben verloren, zelfs als Biden alsnog president zou worden. Want dan komt hij aan het hoofd van een land waar de senaat nog altijd republikeins is en hem dus in alles zal tegenwerken, waar de economie om zeep is, waar er voorlopig geen einde in zicht is voor Covid-19, en waar alles zó hopeloos gepolariseerd is, dat niéts kan lukken.
Ik wens hem dat eigenlijk niet toe.
⁂
-
Er zitten hier en daar serieus wat filler episodes tussen, maar in het algemeen: ik ben aangenaam verrast.
Ik had hier en daar wat afleveringen zien passeren op TV, maar dat was de versie met afgrijselijke Nederlandse stemmen, en daar kan ik niet meer dan tien seconden naar kijken.
De beste afleveringen (of beter, reeksen afleveringen, waar ze twee-drie-vier delen van één verhaal vertellen) vind ik eigenlijk beter dan sommige films. In seizoen 4, de reeks Darkness on Umbara / The General / Plan of Dissent / Carnage of Krell, om er maar één te noemen. Het verhaal draait rond clones en verraad, en ‘t is echt uitstekend.
De existentiële angst van soldaten die allemaal klonen van één persoon zijn maar toch andere persoonlijkheden ontwikkelen, die letterlijk gefokt werden om soldaten te zijn, nooit iets anders gekend hebben en geen idee hebben wat ze zullen doen als de oorlog ooit gedaan is, die twijfelen tussen blinde gehoorzaamheid en vrije wil, tussen identiteit en serienummer: fantastisch.
(Alleen spijtig dat ze niet consequent grijs zijn gebleven in de behandeling van de Generaal, maar er op het einde een stereotiepe Schlechte Schlechterik van gemaakt hebben — hem houden als ‘jedi die clones gewoon als objecten en akannonnenvlees beschouwt’ zou véél interessanter geweest zijn.)
⁂
-
Soms zijn er van die moeilijke online meetings.
Onlangs was er een waar één van de mensen aan de andere kant van de lijn niet Engels als moedertaal had. Dat is meestal het geval in meetings waar ik in zit, maar afhankelijk van de moedertaal kan het Engels, alhoewel feitelijk juist, soms zeer ahem idiosyncratisch van uitspraak zijn. Combineer dat dan met een slechte verbinding, en met (vermoed ik) iemand die een pullover aan had gedaan maar die dan over zijn hoofd had getrokken, en voor de zekerheid zijn microfoon in een kom pannenkoekendeeg gelegd had: moeilijk.
Het hielp ook niet dat het onderwerp redelijk technisch was, en in de grond ging over een toepassing ontworpen voor een 4K-scherm, maar die dan geschaald getoond werd via VNC op een computer met de resolutie van een patat. Ik zat daar dan, met mijn eigen 4K-scherm, te kijken naar een geschaald, hakkelig, onleesbaar beeld en te luisteren naar een nauwelijks reconstrueerbare stem.
Meer dan twee uur aan een stuk.
In de tweede helft van de vergadering was er wel debat, en dat verlichtte het een beetje. En uiteindelijk was het wel nuttig. Maar: zeer, zeer vermoeiend.
Om halftwaalf had ik al het gevoel dat ik een volledige dag gewerkt had.
⁂
-
Om de zes weken ga ik naar het hospitaal. En op het einde van de ingreep maak ik dan een nieuwe afspraak voor binnen zes weken.
Ik ben dat de vorige keer vergeten doen, en nog goed dat ik nu in mijn agenda keek om te zien hoe lang het geleden was, want het was vijf weken geleden. Maandag bellen voor ene afspraak in de loop van de week. Hopen dat het lukt.
Als het niet lukt, is het geen onoverkomelijk probleem, maar het mag toch niet al te veel tijd meer wachten ahem. Het langst dat het al ooit geweest was, was tien weken, en dat was écht te lang.
⁂
-
Eens te meer uitstekend van The Lincoln Project:
De titel en het begin lijkt misschien helemaal niets speciaals, maar natuurlijk verwijst het aan honderd per uur naar Pizzagate en QAnon en gelijkaardige klaptrap. En is het perfect om de Trump-kiezer binnen te trekken.
Om dan zowat het meest familievriendelijke van alle Lincoln Project-filmpjes te zijn.
Heerlijk.
⁂
-
Ik werk nu al sinds maart voltijds thuis. Als het aan mij ligt, doe ik nooit nog iets anders dan dit. Ik ben productiever, ik voel mij beter, ik verlies geen tijd.
In al die tijd was er één project waar het zeer misschien beter was geweest om allemaal samen in een kamer te zitten — maar als ik er wat meer over nadenk, zelfs daar zou het ook gegaan zijn als we allemaal samen in een virtuele kamer hadden gezeten.
En dus zit ik al maanden en maanden thuis. In mijn peignoir en sletsen, 98% van de tijd (2% van de tijd zijn het meetings met mensen die ik niet goed genoeg ken om in peignoir toe te spreken en die er op staan om mét camera te vergaderen).
Om anderhalve maand moet ik het huis uit om naar het hospitaal te gaan, en dan is het altijd raar om weer schoenen aan te doen. Want sletsen: dat went enorm. En mijn voeten zijn nog nooit zo zacht geweest en zonder eelt als nu.
‘s Nacht in bed wrijf ik regelmatig eens aan mijn voeten.
⁂
-
Ik heb vandaag nog maar eens veel geschreven voor het werk.
Dat is dan dingen tekenen op mijn eigen computer, kijken naar verschillende toepassingen die draaien op een server waar ik via een client naartoe op een computer waar ik via een andere client naartoe ga.
Het blijft mij verbazen hoe fantastisch goed sommige van die remote desktop-dingen werken. Seamless copy-paste van beelden is zó hard een levensredder, ge kunt u dat niet inbeelden. Tot vóór ik naar mijn eigen klant-werk-laptop kon gaan met een remote desktop, was het:
- naar toepassing gaan op klantwerklaptop
- daar screenshot pakken of export van data doen
- screenshot naar mezelf mailen op de werkmail
- naar andere computer gaan, werkmail opentrekken, screenshot downloaden en verder mee werken
- bewerkt scherm exporteren
- mailen naar mezelf op de klantmail
- terug inloggen op klantwerklaptop die tegen dan al lang weer in slaap is gevallen
- mail opensleuren, attachment downloaden
- Confluence opendoen, tekst schrijven, afbeelding uploaden
En als er een minuskuul ding verkeerd is, zoals dat meestal gebeurt, is het helemaal opnieuw te doen.
Maar nu!
- screenshot nemen op remote desktop
- afbeeldingen maken of bewerken op mijn computer
- screenshot nemen op mijn computer
- plakken in de Confluence die open staat op de remote desktop, waardoor het beeld daar naar de server geüpload wordt, en klaar
Toch fantastisch als de technologie niet in de weg zit.
(En nee, ik heb niet eens een fundamenteel bezwaar tegen Confluence. Sue me.)
⁂
-
‘t Is niet dat ik mijn werk niet graag doe, verre van. De projecten zijn interessant, de collega’s aangenaam, de omstandigheden goed. Het is ook niet alsof ik afgebeuld wordt: het is druk, elke dag is volgeboekt met werk, maar de deadlines zijn haalbaar en de eisen hoog maar niet onmogelijk.
Dat neemt niet weg dat ik er naar uitkijk om eens wat langer dan een weekend geen werk te doen. Mijn agenda zegt mij: nog deze week, en dan vier dagen volgende week, en dan heb ik tien kalenderdagen verlof.
Ik ga daar nu eens zo hard van genieten, ge kunt u dat niet inbeelden.
⁂
-
Ik ben oprecht benieuwd hoe mensen binnen tien, twintig jaar gaan spreken over wat we dit jaar aan het meemaken zijn, met de Covids. Zoals ik ook benieuwd ben hoe het zal aflopen met de Verenigde Staten na vier (of acht, wie weet) jaar Trump.
Zou het nu een moment zijn waar er allerlei dingen kantelen? Of toch nog niet? Gaan ze binnen een jaar of dertig zeggen dat wat erin in 2020 gebeurde eigenlijk maar de naschokken waren van wat er een paar jaar vroeger gebeurde? Of juist dat het maar het prille begin was van wat er later volgde?
En dichter bij in de tijd: wat zou er in 2021 allemaal gebeuren? Spannend, wel.
⁂
-
Een nieuwe dag, een nieuwe serie. Iets Russisch, waarvan ik de eerste aflevering een tijd geleden al eens beginnen bekijken was, maar wegens redenen niet had uitgekeken. Nu dus wel.
En ha ja, mja. Het is zeker niet slécht. Het gaat om een epidemie die uitbreekt (tiens, gelijk een thema) in Moskou, en dat de Russen er gelijk Russen op reageren.
Het heeft een hele cast van mensen, en de ene is verliefd op A en B, en A haat B en C is verliefd op D maar D niet op C en eigenlijk zo blijkt ook idem met E en F, en we komen allemaal backstory te weten en het is allemaal proper gedoseerd en het blijft altijd spannend en alles.
Naar mijn goesting gebeuren er nét iets te veel onwaarschijnlijke dingen in. De zombie-achtige virale ziekte reken ik trouwens niet tot het onwaarschijnlijke: ‘t is meer dat ze echt wel alle pech ter wereld hebben, en dat er minstens één van de personages is dat echt wel ten allen tijde van alle mogelijke keuzes de stomste neemt.
Maar hey, zeer bingeable.
⁂
-
Wel, dat was teleurstellend.
Ik heb zonet acht afleveringen van de Franse reeks La Révolution bekeken. Premisse: de Franse Revolutie was eigenlijk niet de revolutie die we dachten dat het was. Het was eigenlijk iets met zombies, achtig.
Pas op, goed gefilmd en zo hé, en ongetwijfeld ook met goede acteurs en alles. Maar wat een slecht en ongeloofwaardig verhaal. En dan het idee van het te verkopen als een soort Verborgen Geschiedenis: bleh. Ga dan gewoon all the way en doe een Pride and Prejudice and Zombies, of maak er echte althist van.
Mleh. Nee. Niet content van.
⁂
-
De eerste twee afleveringen van de nieuwe reeks van Star Trek
VoyagerDiscovery bekeken. Ik dacht in het begin van de eerste aflevering dat het Star Wars ging zijn, maar het was zowaar de aflevering met het meest Star Trek-einde in eeuwen. En dan was het aflevering twee en dat was Star Trek en western, zoals er zoveel waren in de TOS.Ik hoop dat het een goed seizoen, ik hoop het echt zeer hard.
Daarna naar het tweede seizoen van The Alienist gekeken, en dat was ook al goed. Wel wel wel.
En dan ga ik nu het eerste seizoen van Lower Decks eens helemaal bekijken — ik had alleen maar de eerste twee afleveringen gezien in augustus, maar nu zijn er tien te bekijken.
Hm.
Maar volgend jaar ga ik toch maar eens boeken lezen in plaats van series bekijken.
⁂
-
Het was een vreemde week op het werk.
Zeer fijne vergaderingen gehad en ook het omgekeerde. Werk van klanten gezien dat ik ongelooflijk goed vond, en ook het omgekeerde. Ongerustheid ontkracht gezien, maar ook het omgekeerde. Gelukkige mensen gezien, boze mensen meegemaakt, teleurgestelde en opgeluchte mensen.
Het is voor een groot aantal zaken alsof alles zijn adem inhoudt om ergens in de toekomst helemaal goed te komen, of misschien ook het omgekeerde.
Een scharniermoment, lijkt het wel, op veel vlakken. Ook in de wereld, met de coronats en een nieuwe regering en de verkiezingen in Amerika.
Und ihr könnt sagen, ihr seid dabei gewesen.
⁂