Morgen zal onze badkamer bijna helemaal in orde zijn! Er moet dan alleen nog een deur in het deurgat gemikt worden en ‘t is allemaal af!

Ik heb ooit eens een week in een hotel in Amerika geslapen. Overdag waren er dingen te doen, maar ‘s nachts was het in het hotel te doen.

Buiten was het gelijk tropisch heet maar in mijn kamer had ik de airconditioning op Siberisch koud gezet zodat ik met een berg donsdekens kon slapen. Ik had een groot glas op mijn kamer, en iets verder op de gang was er een ijsblokmachine en een automaat waar halve liters cherry vanilla diet coke in zaten.

Dat was een zeer fijne week hotel, vond ik.

Ik heb ook ooit eens een dag of vier in een hotel in een buitenwijk van Parijs gezeten. Daar waren er overdag géén dingen te doen. Ik was mee omdat ik één presentatie moest geven, en de rest van de dagen was er niets te doen.

Het was van 20 tot 25 januari 1998, en ik weet dat zo goed omdat het de week was dat Johannes-Paulus II naar Cuba op bezoek was én dat de Lewinsky-affaire helemaal losbrak. Ik heb daar van ‘s morgens tot ‘s nachts dagenlang in mijn kamer gezeten met CNN op. Er was alleen water en sandwichen ‘s middags en ‘s avonds.

Dat was dan weer géén fijne week hotel. En ik had medelijden met de Paus omdat zijn bezoek helemaal overschaduwd was door Clinton en Lewinsky.

Ik denk dat ik graag op hotel zou willen wonen. Maar dan wel een goed hotel.

Ja, ‘k weet ook niet goed hoe ik er plots op kwam.

Ja, ik weet ook niet hoe het zo snel ging, maar de zomervakantie is bijna gedaan. Volgende week is het alweer school voor, eum, twee van de kinders. (Twee van de kinders niet, wegens hoger onderwijs.)

Het zal raar doen.

Niet veel raarder dan het nu al is natuurlijk, maar toch.

Het leven is zeer, zeer raar voor het moment.

Ik weet niet wat ik van moet denken.

Het begint langzaam te verbeteren. Ik kan al wat uit de voeten. ‘t Is te zeggen: ik kan mij voortbewegen. De afgrijselijke pijn aan het eerste gewricht van mijn grote teen is bijna helemaal weg. Dat heeft vijf dagen geduurd, en tegen de vierde dag begon de bovenkant van mijn voet pijn te doen.

Dat was zaterdag (dag 6) bijna ondraaglijk geworden; het is nu een soort constant weeë achtergrond van pijn, met okkasioneel een steekvlam als ik een verkeerde beweging doe.

Mijn voet ziet er uit als de voet van een zeer oude, zeer zieke mens. Het begint allemaal te beteren en ik weet dat dit maar een fase is, maar toch. Het is een soort amorfe strak gezwollen vleesklomp, in tinten van grijs en paars en wit en rood. Ik wrijf ai hem urgh in oei met auw zalven. Ik zit er mee in een voetbad. Ik houd hem in de lucht. Aan één kant doet hij geen pijn meer — daar kan ik er met een vinger een put van anderhalve centimeter in duwen, die dan langzaam weer opvult, met vermoed ik oedeemvocht.

Ik bén een oude, zieke man. Het is om tegelijk moedeloos en razend en gelaten en opstandig en triestig van te worden.

Ik zou graag rijk geweest zijn in 1840. Dan zou ik een excentrieke mens geweest zijn die allerlei dingen zou klasseren en er allemaal boeken zou gepubliceerd hebben. Niet noodzakelijk originele zelfgeschreven inhoud, maar gecollateerd, gerangschikt, geordend, gesystematiseerd.

Ik zou dat zo wijs gevonden hebben.

Ik moest eraan denken omdat ik de inhoudsopgave van een beroemd kookboek tegenkwam:

Maar allez, hoe wijs is dat niet?

Ik ben een grote fan van dingen klasseren. Op welke wijze dan ook. Zoals in Hugo Matthysen’s heerlijke boekje Misdaad, seks en verse vis, een verzameling van Joe Roxy-gedichten en zeer veel andere korte nonsens, vooral dingen die hij voor Humo schreef. De index is fantastisch: elk verhaal of gedicht valt hetzij onder de hoofding “Misdaad”, hetzij onder “Seks”, of, inderdaad, “Verse vis”. En het klopt allemaal nog ook. Heerlijk.

Of Jose Luis Borges’ Emporio celestial de conocimientos benévolos zogezegd Chinees systeem:

pertenecientes al Emperador	behorend tot de keizer
embalsamados	gebalsemd
amaestrados	getraind
lechones	biggen
sirenas	zeemeerminnen
fabulosos	fabelachtig
perros sueltos	zwerfhonden
incluidos en esta clasificación	inbegrepen in deze classificatie
que se agitan como locos	die schudden als waren ze krankzinnig
innumerables	ontelbaar
dibujados con un pincel finísimo de pelo de camello	getekend met een fijn penseel van kameelhaar
etcétera	enzoverder
que acaban de romper el jarrón	die net een vaas gebroken hebben
que de lejos parecen moscas	die van ver op vliegen lijken

En dat dat net hele idee van de wereld categoriseren in het zotte trekt, in een verhaal over John Wilkin’s universele taal (waar een groot deel van Quicksilver, van harte aangeraden, over gaat).

…maar ik zou dat dus heel heel graag gedaan hebben. Klasseren en hypertext uitvinden in de 19de eeuw.

Spijtig, veel te laat geboren.

De manier waarop nu aan politiek gedaan wordt, dat lukt gewoon niet.

Het is gelijk we zouden stemmen om een auto te maken, en dat de leveranciers met elkaar concurreren. We weten op voorhand dat niet alles van één leverancier zal kunnen komen, maar ze gedragen zich allemaal alsof ze de hele auto zullen leveren.

“Kies voor mij want ik heb de zwaarste motor én de meest stevige karosserie!” “Kies voor ons want al onze onderdelen komen uit Vlaanderen en het is de snelste auto ter wereld!” “Kies voor ons want wij hebben een auto op windenergie én het is de veiligste want hij kan maar 20 per uur en hij is van gerecycleerd karton gemaakt!”

En dan stemmen de mensen, en zitten die drie leveranciers in één bad, en moeten ze een auto maken die enorm snel is, met een zware motor, op windenergie, met een enorm stevige kartonnen karosserie, én helemaal in Vlaanderen gemaakt. En als ze dat niet doen, worden ze onherroepelijk afgestraft door hun achterban.

Zo werkt dat niet in de echte wereld. In de echte wereld, als er zoiets gebeurt, is er een openbare aanbesteding en kunnen een aantal consortia zich aanbieden. Een groep van verschillende bedrijven moet er in slagen om één coherent voorstel te maken, en dat voorstel moet realistisch zijn, haalbaar, en van degelijke kwaliteit. Een bedrijf kan in verschillende consortia zitten, maar dat wil dan misschien wel zeggen dat ze in die verschillende consortia verschillende dingen beloven en doen.

Ik vind het hoog tijd om politiek op dezelfde manier te behandelen.

Vóór de verkiezingen — lang voor de verkiezingen — moeten partijen onder elkaar overeen komen welke coalities er zouden kunnen zijn. En elke coalitie moet een verkiezingsprogramma opstellen. Dat verkiezingsprogramma moet ons, kiezers, allemaal als personen behandelen. Er moet ergens duidelijk staan, in begrijpbare taal: dit is wat er binnen komt. Dit is wat er buiten gaat. Als we dit veranderen aan wat er binnenkomt, is dit het gevolg. Als we dit willen doen, hebben we zoveel nodig, en dat moet van érgens komen. De opties zijn A, B, C, D.

Ze moeten duidelijk maken wat zéker is, en wat projectie en veronderstelling, en waar die dan op gebaseerd zijn. En ook wat de verschillende projecties zijn, en waar dié op gebaseerd zijn.

Er moet uiteraard ook bij staan welke dingen we niét zomaar kunnen veranderen. Europa legt ons dingen op, we hebben pakweg verplichtingen aan de NAVO, er zijn beslissingen genomen in het verleden die niet zomaar ongedaan kunnen gemaakt worden — dat soort dingen.

En het moet allemaal zó duidelijk zijn dat een gemiddelde persoon in de straat dat begrijpt. Die zal dan ook meteen begrijpen dat er keuzes moeten gemaakt worden, en dat de bomen niet tot de hemel groeien: als we dit doen, kunnen we dit en dat niet meer doen.

Een partij is niét verplicht om in maar één coalitie te zitten, uiteraard, maar elke coalitie moet wel een niet-meer-bediscussieerbaar regeringsakkoord maken. En dat moet dan naar een onafhankelijke instelling — het Rekenhof, pakweg — dat alles narekent. En als het niet klopt, dan is dat geen groot probleem, maar het moét kloppen om verkiesbaar te zijn. Geen verkiezingen met op voorhand bewezen loze beloften.

En de verkiezingen zelf, die zijn niet voor partijen maar voor coalities. Dan krijgt de kiezer de keuze tussen N-VA/PS/OpenVLD/sp.a/CD&V/CDH of PS/sp.a/MR/CDH/CD&V/OpenVLD of N-VA/VB/PS/MR (haha). Coalitie met meeste stemmen wint. Punt aan de lijn. Einde verhaal. Regering op de been de dag na de verkiezingen.

In de loop van de namiddag kon ik zonder krukken strompelen.

Ik heb voor de eerste keer sinds zaterdag beneden gegeten in plaats van voor mijn computer.

En het was vies: ik had heel de tijd de indruk dat ik op een stuk tomaat aan het trappen was, maar dat was niet zo. Het was mijn voet die zo opgezwollen is dat mijn hele voetboog de vloer raakt. Viés!

Ik hoop van ganser harte dat het morgen nog wat beter zal gaan, en dat het in totaal maar een dikke week zal duren. Ik vrees wel dat ik begin pijn te krijgen aan mijn andere voet. Alsof er een blauwe plek op zit. Maar ik weet dat ik geen blauwe plek heb.

Ik ben zo enorm hard aan het hopen dat ik het niet aan mijn andere voet ook krijg. Ik weet niet of ik het uithoud, nog een week van dit.

Ik wéét dat het beter gaat met mijn jicht, maar ik kan nog altijd niet bewegen. Twee krukken en veel gezucht en gekreun, ja.

Het is niet zo erg als het was, want ik kan al een hele dag zitten zonder dood te gaan — ‘t is te zeggen, ik kan al de hele dag zitten met mijn been in de lucht, as opposed to na een uur in een bed te moeten gaan liggen met mijn hele been boven de rest van mij.

Maar het doet nog altijd zeer veel pijn. Ik heb echt serieus een hele tijd toen ik in bed lag, liggen denken dat amputatie een optie zou zijn.