’t Is een detectiveverhaal! In de toekomst!
In de toekomst staat de medische wetenschap zoveel verder dan nu dat mensen bij wijze van spreken eeuwig zouden kunnen blijven leven. Dat is natuurlijk niet mogelijk — er zijn niet genoeg grondstoffen, om maar iets te zeggen.
En dus is er een systeem bedacht: als mensen zeventien worden, krijgen ze de keuze. Ofwel kiezen ze ervoor om gewoon, zoals wij nu, te werken voor de rest van hun leven. Dan mogen ze zou oud worden als ze willen — maar ze zullen wel altijd op de één of andere manier moeten bijdragen aan de maatschappij. Ofwel worden ze in een androïde lichaam gestoken, dat niet hoeft te eten en drinken en dat niet zo vervuilend is, en krijgen ze 80 jaar leven in totaal. Ofwel kiezen ze ervoor om veel geld te krijgen en te kunnen doen wat ze willen, maar dan moeten ze dat wel doen binnen 25 jaar na hun zeventiende verjaardag: als ze 41 zijn, moeten ze onherroepelijk dood. Ofwel, en dat is het geval voor het/de hoofdpersonage(s) in dit boek, kiezen ze ervoor om met vijf in één lichaam te leven, waarbij elke persoon vier uur bewustzijn per dag krijgt, gedurende elk 25 jaar, met om de 25 jaar een nieuw lichaam. Dan leven ze allemaal samen 142 jaar.
Mensen kunnen niet aan hun lot ontsnappen, en er is geen ruimte voor onderhandeling eens de keuze gemaakt is.
De enige mogelijke manier om toch een beetje te morrelen in de marge zijn death parks, een soort niet-echt-pretparken waar mensen games kunnen spelen. Alle deelnemers aan een spel smijten hun overblijvende levenstijd in een pot, en die pot wordt verdeeld onder wie het spel wint. Wie verliest, verliest zijn levenstijd en dus ook logischerwijs zijn leven; vandaar dat de death parks vooral bezocht worden door mensen die aan het einde van hun leven zijn.
De hoofdpersonages van het boek hadden nog veel levenstijd over — meer dan honderd jaar, ze waren min of meer op het einde van hun eerste 25 jaar en op het moment gekomen dat ze een nieuw lichaam zouden moeten kiezen. De reden dat ze alsnog in een death park zaten: voor mensen als hen is er geen risico van dood-dóód te gaan, ze verliezen maximaal de overblijvende tijd van één leven. En dus is het de moeite waard om te proberen wat extra tijd te winnen, want extra tijd is geld, waarmee ze een volgend lichaam kunnen kopen met betere opties.
De vijf personen in het lichaam zijn allemaal zeer anders, en ze communiceren met elkaar via een soort emails. Er zijn conflicten, vooral dan met Sierra, die het lichaam ’s avonds heeft, en het voortdurend in gênante situaties achterlaat — dronken, of op plaatsen waar het niet echt veilig is bijvoorbeeld. Tot grote irritatie van Alex die haar opvolgt van 10 uur ’s avonds tot 2 uur ’s morgens.
En dan gebeuren er dingen die er lijken op te wijzen dat één van de vijf de andere vijf wil elimineren. En dan gaat één van hen effektief dood — iets dat normaal gezien niet zou mogen kunnen, maar blijkbaar wel mogelijk is. En wordt het een detectiveverhaal met vier verdachten, die elk om beurt aan het woord zijn.
Het concept is degelijk, de personages zijn onderscheiden en rijk, we komen dingen te weten uit het verleden. Ik vond het relatief lang spannend blijven, tot ik doorhad wat er aan de hand was.
Het concept was, vrees ik, interessanter dan de uitwerking. En de ontknoping was niet echt onverwacht.
