Ik lees veel op mijn Kindle. Gelijk, héél veel. Minder in de winter dan in de zomer, dat wel, omdat er wel een leeslamp op zit maar het is toch niet zo’n enorm gemak in het donker.
Dan lees ik verder met Kindle op iPhone, wegens dat dat kleine lettertjes zijn en dat ik dan in bed met één oog kan lezen.
Maar eigenlijk zou ik liever verder lezen op een Kindle. Om precies te zijn, op zo’n nieuwe Kindle Paperwhite (nu ook een link met mijn Amazon Associates-ID erin!):
Ja, ik wil daar geld voor betalen, zelfs al heb ik al een Kindle, en het vorige model van de Kindle, en het model dáárvoor. Comfortabel kunnen lezen op mijn Kindle in een donkere kamer, of zelfs helemaal in het donker, op een scherm dat ook in de zon leesbaar is: ja graag, en waar moet ik mijn geld naar smijten?
Welllll… as it turns out: nergens naartoe. Want de Kindle Paperwhite is niet te kopen in Europa.
Verdomme! En ik wil er dus echt wel een, met de donkere winterdagen op komst en dat ik mezelf nog een verjaardagscadeau verschuldigd was en alles…
Leest er hier niemand mee die in de buurt van de VS moet zijn één dezer dagen, en die er eentje wil meenemen? Pretty please?
Over Kindle gesproken: gisteren zoals ik al zei deel twee van The Mongoliad (nog zo’n link!) gekocht, en kijk wat er vanmorgen in mijn brievenbus zat over mijn aankoop van het vorige deel:
Thank you for ordering “The Mongoliad Book One” for your Kindle. We’re writing to let you know that we’ve updated the Kindle edition with new content including “Sinner: A Prequel to the Mongoliad”, a map, and character illustrations.
You can get this new version by going to the Manage Your Kindle page. Find the book in your Kindle Library and click on the “update available” link next to the book’s title.
This book has undergone significant changes, and once the updated has downloaded, the previous version will be automatically replaced. (You will no longer be able to view any highlights, bookmarks, and notes that have been made in your current version and your furthest reading location will be lost.)
We hope you enjoy this updated version of “The Mongoliad: Book One”.
Allez ju, zoiets zou het geven. Links de toestand vóór, rechts de toestand na. Het gaat om de middelste rij.
Links staat daar een rij pockets achteraan en een rij wat grotere boeken vooraan; rechts staan daar twee rijen pockets, de achterste op een verhoogje van een centimeter of zes of zo:
Allemaal goed en wel als het allemaal pockets zijn, ja, maar ’t zijn dus niet allemaal pockets. En ik vind dat gelijk niet zo geslaagd, eigenlijk, ’t is een beetje gelijk uitverkoop in de tweedehandswinkel. En hoe moet ik dat dan sorteren? Eerst achteraan en dan vooraan? Uuuurgh!
Maar aan de andere kant: het is gewoon wel een volledige rij die verloren gaat. Als het allemaal pockets zijn. En als het allemaal pockets zijn dan zou ik het minder hoog kunenn maken waardoor ik elders plaats win op een kast. Maar niet echt, want het zal nooit dubbel zoveel zijn. Aaargh!
Maar aan de grijpende hand: er zijn echt wel veel niet-pockets. En als ik ze moet scheiden, de pockets en de niet-pockets, dan kan ik niet alles proper sorteren. Gnii!
En zo gaat dat maar rond in mijn hoofd, en rond in mijn hoofd. Om zot te worden! Zot!
Ik ga dan trouwens ook eens een statief in de bibliotheek zetten en foto’s nemen van wat ik doe als ik het definitief doe, want animaties van boeken zijn wijs:
Okay, dan hebt ge dus zo’n website draaien met Drupal, zonder noemenswaardige problemen.
Om de zoveel tijd een update, dat gaat allemaal relatief pijnloos, iedereen content, iedereen tevreden.
En dan ineens: de kalender werkt niet meer. Hoe, de kalender werkt niet meer? Eén van de kalenders werkt niet meer, blijkbaar.
Naar http://website.domein/admin/structure/views, klik op “edit” naast de view die het probleem geeft: ERROR 500 INTERNAL SERVER ERROR UW WEBSITE IS NAAR DE KLOTEN MBWAHAHAHAHA.
Bon, error logs van de server nagekeken:
[Mon Sep 24 17:39:13 2012] [warn] [client 1.2.3.4] mod_fcgid: stderr: PHP Fatal error: Call to a member function summary_title() on a non-object in /home/website.domein/sites/all/modules/views/plugins/views_plugin_display.inc on line 1192, referer: http://website.domein/admin/structure/views
Euh ja. Uitcommentariëren, zien wat dat geeft? Ha kijk, ik kan op de pagina waar die view geëditeerd kan worden. Dikke rode foutboodschappen bovenaan:
Notice: Undefined variable: row_title in views_plugin_display->options_summary() (regel 1198 van /home/website.domein/sites/all/modules/views/plugins/views_plugin_display.inc). Notice: Undefined variable: row_summary in views_plugin_display->options_summary() (regel 1199 van /home/website.domein/sites/all/modules/views/plugins/views_plugin_display.inc).
I’m so happy. En wat ik ook doe, er is geen manier om het op te lossen: onder het kopte “format” blijft bij “display” een waarde van “Broken Field |” staan.
Zoeken op het internet: honderden websites die dezelfde foutboodschap geven, dus het komt wel meer voor. En nergens een duidelijke uitleg wat of hoe.
Tot ik toevallig op deze terechtkom: Calendar Block View Broken. Precies de symptomen die ik heb, hierrrrr brandt de lamp, denk ik dus.
En inderdaad. Na een paar mensen die zeggen dat ze het probleem weg krijgen door hun view te verwijderen en een nieuwe aan te maken, sluit Karen Stevenson het ticket en schrijft ze lakoniek:
I had to create some new calendar components that work better than the old ones did and it resulted in deprecating some old ones. Creating a new view will make everything work.
What the actual fucking fuck? Sinds wanneer worden er stilzwijgend zonder ook maar een vermelding in de release notes dingen kapot gemaakt?
Bon okay, ik sleur mezelf dan maar weer in “kak, wéér van dat”-modus en ik maak een nieuwe kalenderview aan.
Die mij prompt een leeg scherm geeft. Géén mogelijkheid om wat dan ook te doen. Hm. Misschien eens die nieuwe view deleten en nog eens alle refreshen en herbeginnen?
Ah, péch. Dikke rode letters:
Notice: Undefined property: view::$export_type in ctools_export_ui->access() (regel 128 van /home/webste.domein/all/modules/ctools/plugins/export_ui/ctools_export_ui.class.php). U heeft niet voldoende toegangsrechten voor deze pagina.
De mengeling van Nederlands en Engels is altijd een beetje lachen, maar bon. Een probleem met Chaos Tools? Ja, manifest wel, maar wat? Niemand heeft een idee: niet hier, niet hier, niet hier, niet nergens.
Fuck, dus. Trekt uw plan, dus. Bakt u een ei, dus.
En zo gaat dat maar door. Hier iets veranderen is daar iets kapot maken, en omgekeerd. Om dit probleem op te lossen heb ik moeten zitten prutsen in een database, server logs moeten bekijken en stukken code in de kalendermodule moeten veranderen, alleen maar om een diagnose te stellen.
De site waar het over gaat, zou eigenlijk moeten kunnen onderhouden worden door mensen die nog net met Office kunnen werken. Ik kan die mensen toegang geven tot veel zaken, maar van zodra het om Views of andere zaken gaat, kunnen het ze met één verkeerde knop compleet kapot maken.
Drupal is vele keren beter dan veel andere dingen, maar zeg nu eens ernstig: wie wordt verondersteld zo’n net iets meer complexe site te administreren? Zonder tegelijk kennis van Drupal, php, jquery, html, css, (my)sql en godweetwatnog, is dat toch onmogelijk?
Een uur later is het oorspronkelijke probleem helemaal opgelost, maar heb ik ondertussen gemerkt dat die kalendermodule nóg dingen veranderd heeft. Gratuit. In de gegenereerde html. Waardoor er overal nog dingen mogen veranderd worden in de css, en god weet wat daar dan de gevolgen van zullen zijn elders.
Zucht.
Ik heb soms de indruk dat elke keer als Drupal een béétje krediet opgebouwd heeft, ze erin slagen om een stunt uit te halen zoals die “oh ja, ’t is kapot, ja”-boodschap over de kalender, en dan is het voor mij weer allemaal naar de kloten.
Louis moet nu zo ongeveer een jaar of elf zijn, en hij is naar Doctor Who beginnen kijken. Is er een betere leeftijd om naar Doctor Who te beginnen kijken? Ik denk het niet!
Ik ben ook afleveringen aan het herbekijken, en hola wat zitten er enorm goeie tussen. Ik kijk er naar uit om de laatste paar jaar te zien, wegens dat ik die nog niet op televisie gezien had. Mmm.
Mijn eerste Doctor Who was de vijfde. Láng voor het internet en alles, natuurlijk, en zonder eigenlijk enige context of uitleg: het enige dat ik wist, was dat ik de intro ongelooflijk fantastisch vond (en dus ook meteen naar de bibliotheek om alle platen van BBC’s Radiophonic Workshop uit te lenen en op cassette te zetten).
Zonder verdere uitleg wist ik ook niet wat er gebeurde toen Dokter Vijf Dokter Zes werd, en ik was er een hele tijd niet goed van — man, wat een hatelijke kerel, Dokter Zes!
Ik ben enorm benieuwd of het op Louis ook zo’n indruk gaat nalaten.
Sire, er zijn geen allochtonen meer. We hebben de ganse vreemdelingenproblematiek in één pennentrek opgelost, zo hekelen de cartoonisten in de media, want we hebben de allochtoon afgeschaft. De Morgen masturbeert er vandaag zo hevig op los, dat ik me afvroeg of het wel inkt was, waarmee ze hun pagina’s bedrukt hebben. Ze zijn de redders van de maatschappij. Het is een kwestie van tijd of ze hebben ook de euro-crisis opgelost en het begrotingstekort weggewerkt.
Ik lees De Morgen niet, maar ik heb wel gelezen en gehoord waarom ze het woord “allochtoon” niet meer gaan gebruiken.
Dat heeft niets te maken met de karikatuur die cartoonisten of De Man In De Straat ervan zouden kunnen maken, wel integendeel.
Het is niet door “allochtoon” niet te gebruiken dat er een probleem onder de mat geschoven wordt: het is door het woord wel te gebruiken dat er tegelijkertijd heelder problemen onder de mat geschoven worden, én dt er allerlei problemen bijgemaakt worden.
“Allochtoon” is — en ik erger mij daar al langer aan — een vlag die geen enkele lading en alle ladingen dekt, het is hetzelfde als “ungood” in 1984: domme newspeak voor “niet zoals ik”.
Zég dan toch gewoon “Turkse Belgen” of “Noord-Afrikanen uit Noord-Frankrijk” of “Togolese semi-legale pipo’s” of “Roma” of “Poolse dagarbeiders” of “derde-generatie kwart-Pool” ofwatdanook.
Weg met “allochtoon” in die context. Good riddance. En Bruno slaat met 100% zeker goede bedoelingen de bal helemaal mis als hij dit aangrijpt om te zeggen
We verglijden naar een maatschappij met een dubbele moraal, zoals in de Victoriaanse tijd. De politiek correcte verplichting in de media en de politiek verplicht de mensen tot hypercorrectie.
Allochtoon is de politiek correcte zever. Het is evenveel zever alsof ik zou zeggen “de ondertitels op TV zijn er voor andersvaliden” — neen: ze zijn er voor doven en slechthorenden. Afschaffen is een klein stapje wég van die dubbele moraal die er al een tijd is, niet het nog erger maken.
Het niet meer gebruiken waar het niet van toepassing is, is maar logisch. En dat is dus in de meerderheid van de gevallen, waar we nu halfslachtig “allochtonen” schrijven of zeggen voor “niet-blanke Europeanen, enfin, of misschien ook Oosteuropeanen en natuurlijk ook zigeuners, maar uiteraard niet van die geadopteerde zwartjes of Chinezen, en uiteraard ook geen Amerikanen of zo, behalve Peruvianen die staan te bedelen met een panfluit en alles, enfin, als het geen évolués zijn dus van ginderachter, een Indische meneer professor is natuurlijk geen échte allochtoon maar een vierdegeneratie Turk natuurlijk wel”.
(Het gekringruk van de zichzelf op de rug kloppende media, dat is er natuurlijk compleet volledig over, en daar heeft Bruno overschot van gelijk dat het zij, en de politiek correcte medemensen in het algemeen, net zijn die ervoor gezorgd hebben dat dat semantisch probleem er was.)
Argh: binnen vijf dagen komt deel twee van Mongoliad uit, en al vond ik dat nu niet meteen het beste boek ooit, ik wil toch wel verder lezen.
Maar ik ben nu al veel te veel boeken tegelijk aan het lezen: iets wetenschappelijks over geschiedenis (interessant maar wisselend van kwaliteit), iets magisch-realistisch (leutig maar hard werk), iets pseudo-biografisch fictie-achtigs (wel wijs maar eigenlijk staat het te ver van mij), iets science fiction (dat ik vroeger heel goed vond en dat ik zeker wil herlezen), en iets fantasy-achtig (wel goed maar niet zo enorm goed als andere mensen zeggen dat het is).
Allemaal dingen die lang duren om te lezen, en ik heb eigenlijk zin om iets rap rap te lezen, niet iets dat lang duurt. En vandaar die Mongoliad.
Comics? Haja: ik zit wat vast. Begonnen aan de nieuwe run van Daredevil van vorig jaar en goed bevonden, maar die leperds van Marvel zijn natuurlijk direct begonnen met cross-overs en dan moet ik vanalles bij elkaar gaan lezen, grr. En dus ben ik wat blijven vastzitten tussen Daredevil en Spider-Man en Punisher.
Euh eigenlijk in het algemeen: bloederige hel waarom is er geen tijd genoeg in de dag en zijn er niet genoeg dagen in de week aaaa!!
Trala, de kasten zijn klaar, de kasten zijn klaar!
Er waren nog een paar deurtjes die te kot kort waren onder het bureau, en er moest nog iets met afstandsbedieningsherhalers geforceerd worden wegens dat er allemaal bakjes in een kast zaten en dat dat lastig was voor een afstandsbediening.
Oh ja, en ook: een jongensdroom is in vervulling gegaan — een televisie op een verdraaibare arm!
De verlichting doet al wat ze zou moeten doen, er zitten dingen in de vitrines, en alles, en alles.
Nu alleen nog een paar plinten en de chauffage weer ophangen, en dán nog wachten op die bouwvergunning om de voorgevel en de vensters te kunnen doen, en dan is de living helemaal klaar.
IK heb u gevonden terwijl IK tips zoek was en echt uw ambt genoten – The blog gent – drie.
Wij zijn momenteel een campagne met Nespresso draait en vraagt zich af of u interesse heeft voor een deel. Nespresso is momenteel op het verhogen van de zichtbaarheid van hun pagina’s op het web gericht, en het zou fantastisch zijn mocht u een rol spelen.
Als u meer informatie wilt, of als dit uw enthousiasme heeft gewekt neem dan gerust contact op met mij via e-mail.
IK hoor graag van u!
Vriendelijke Groeten
[Name redacted, ik heb nog een beetje medelijden] Web Relations Executive | Greenlight
Over muziek gesproken… op De Slimste Mens vanavond was er een tekstschrijver die het absoluut nodig vond om zich vrolijk te maken over ELO.
Gast!
ELO is wijs, en daar moet niet over gezeverd worden. Dit, bijvoorbeeld, is er één die in het Pantheon van Muziek Voor De Eeuwen mag bijgezet worden naast Sacre du Printemps en St. James Infirmary:
Brave jongens daar bij Vier: g’hebt een leutig kwiesken (al is het geen goed teken dat ik negen op de tien vragen kan antwoorden, dat wil zeggen dat er daar volk aan de vragen zit dat teveel op het internet rondlummelt), maar hou die schampere opmerkingen misschien voor dingen waar er schamper mag over gedaan worden.
Op het bureau van de fijne collegæ van Enchanté lag een stapeltje Bob Dylan. Tiens, dacht ik, wat doet dat jong tuig™ met zo’n stapel oudemensenmuziek? Zie dat van hier dat Amoury, net achttien geworden denk ik en Andrew, geen haar over 22, naar zo’n bejaarde medemens zouden luisteren!
(Euh nee, ik was uiteraard niet écht verbaasd: die cd’s lagen daar om te sturen naar mensen die er dan reclame voor zouden maken, natuurlijk, dat doen ze daar nu eenmaal bij Enchanté.)
Het was nog wel eens gebeurd dat ze mij vroegen of ik niet geïnteresseerd zou zijn om te luisteren naar het een of het ander, en of ik daar dan iets over zou schrijven. Ik zei dan meestal iets in de zin van “neen want ik luister bijna alleen naar platen die ik al ken en trouwens ik ken niet genoeg van muziek en ik heb geen tijd” — ’t zal wel daarom geweest zijn dat ze het mij zelfs niet voorgesteld hadden, deze keer.
Maar! Dat was buiten de waard gerekend! Ik had de laatste worp van Dylan Bob gewoon al een tijd op vaste rotatie staan op mijn telefoon! En ik moest zelfs niet omgekocht worden om er iets over te schrijven!
Ik ben zo één van die dutsen die al jaren en jaren vol bange afwachting elke nieuwe van Dylan binnenhaalt. Wat zou het nu weer zijn? Wat hebben de jaren met zijn stembanden gedaan? Zit er iets beluisterbaar tussen?
Er is een hele mindere periode geweest, dat het werk was om door een plaat te raken, maar daar is al een tijd veel verbetering in. Een tweede carrière, zeggen sommige mensen dan, alsof Dylan er ooit helemaal mee opgehouden zou zijn.
Niets van dat! De man trekt het zich niet al te veel aan dat hij al lang op pensioen had mogen gaan, en dat hij onsterfelijk zou zijn zelfs al was hij veertig jaar geleden gestorven.
Een fijne plaat, zijn laaste, Tempest. Loop ze kopen, zou ik zeggen als dat niet zó twintigste-eeuws zou zijn. Dus bij deze: punt uw Spotify in de juiste richting en luister er een paar keer naar. En als het u aanstaat, koop dán.
Of kijk, hieronder staan ze ook, de nummers van de plaat.
Tempest zet in met Duquesne Whistle, dat verraderlijk opgewekt klinkt. Het swingt subtiel in het begin, en dan komt er een drumstel en een orgel bij en zijn we vertrokken voor vijf minuten hoofdgeknik en niet stil te houden voeten.
Stemgewijs is het, tja, alsmaar meer in de richting van Tom Waits met een zware keelontsteking aan het evolueren, maar dat heeft ook zijn charmes. Het kan zijn dat ik me vergis, maar ik heb de indruk dat hij er tegenwoordig echt helemaal vrede mee genomen heeft, en zelfs geen aanstalten meer maakt om er tegen te vechten.
Dusquesne Whistle heeft het over treinen, misschien. Of fabriekssirenes. En over een meisje en verliefdheid en lang geleden, denk ik. Maar dat maakt niet zo erg veel uit: de muziek belooft ons dat het hier nog leutig zal worden.
Schuif bij, zegt de muziek, het balorkest van Nonkel Bob speelt ten dans, en wij beloven swing en jazz en plezier.
Qua op de verkeerde voet zetten kan het tellen.
Zo op het eerste gehoor is Soon After Midnight een liefdesballade, maar bij aandachtiger luisteren gaat het minstens over stalking, en wat mij betreft volgen we een seriemoordenaar die zijn slachtoffer aan het uitkiezen is:
It’s soon after midnight, And my day has just begun My heart is cheerful, It’s never fearful, I’ve been down on the killing floors, I’m in no great hurry.
Er zijn ongetwijfeld mensen die zich hele dagen bezighouden met betekenissen achter betekenissen te zoeken bij elk nieuw brouwsel van Bob Dylan, maar ik maak er graag mijn eigen verhaaltjes rond.
Bij Narrow Way, bijvoorbeeld. Als hij zegt
Ever since the British burned the White House down There’s a bleeding wound in the heart of town I saw you drinking from an empty cup I saw you buried, and I saw you dug up
…dan zie ik dat als een liefdesverklaring van één vampier aan een andere. Hij is een eeuwenoude vampier, reisde met de Britten meer naar de VS voor de oorlog van 1812. Zij werd verliefd op hem en hij op haar. Hij maakte van haar ook een vampier (Your father left you, your mother too / Even death has washed it’s hands of you), maar ondertussen is het al een tijd dat zij hem niet meer graag ziet — en heeft hij besloten er dan maar een einde aan te maken:
Been dark all night, but now it’s dawn The moving finger is moving on You can guard me while I sleep Piss away the tears I weep
Oh zeker, ’t is ongetwijfeld vele mijlen ver van wat de mens wou zeggen toen hij het schreef, maar hey, wie houdt mij tegen?
Voor de rest en los van wat ik er bij verzin: dijk van een nummer, rock, nijdig, energie, complexloos, hoera.
Dylan maakt het ook zo eenvoudig: zijn teksten staan vol van terloopse dingen die in een paar woorden een hele wereld suggereren. Neem dit: ergens in Long and Wasted Years staat
I ain’t seen my family in twenty years That ain’t easy to understand, they may be dead by now I lost track of em after they lost their land
Verder wordt daar niets mee gedaan, ’t is gewoon één stukje in een verhaal van een man tegen zijn vrouw op het einde van een lange relatie. Maar ik denk direct aan heelder Essex County-verhalen: twintig jaar niet gezien! Land verloren! Wat zou daar allemaal gebeurd zijn?
Net zoals in het vorige nummer hier ook een centrale haak waar het nummer aan hangt. Geen nerveuze bluesachtige riff maar wel een naar-beneden-gaand melancholisch iets (mensen die iets van muziek afweten, kunnen er ongetwijfeld een naam aan geven).
Ik moet altijd een beetje wenen als ik dit nummer hoor, met pas helemaal op het einde
We cried on a cold and frosty morn We cried because our souls were torn So much for tears So much for these long and wasted years
In Pay in Blood is Dylan’s stem anno 2012 het enige instrument die de tekst kon zingen, denk ik.
Night after night, Day after day They strip your useless hopes away The more I take the more I give The more I die the more I live I got something in my pocket make your eyeballs swim I got dogs could tear you limb from limb I’m circlin’ around the Southern Zone I pay in blood, but not my own.
Boze, boze Dylan is ook machtig, machtig wijze Dylan. En ja, ik heb er allerlei verhalen rond in mijn hoofd spoken, maar ik laat het helemaal aan u er om uw eigen Monte Christo-achtige roman rond te spinnen:
How I made it back home, nobody knows Or how I survived so many blows I’ve been thru Hell, What good did it do? You bastard! I’m suppose to respect you! I’ll give you justice, I’ll fathom your purse Show me your moral that you reversed
Hear me holler and hear me moan I pay in blood but not my own You get your lover in the bed Come here I’ll break your lousy head Our nation must be saved and freed You’ve been accused of murder, how do you plead? This is how I spend my days I came to bury, not to raise I’ll drink my fill and sleep alone I play in blood, but not my own
Er zit zeventiende eeuw in, americana, Engelse nursery rhymes, whisky, morfine and gin en een flat-chested junkie whore, en op die manier wordt Scarlet Town een soort Amerikaanse Everytown zoals er in American Gods ook zitten:
If love is a sin, then beauty is a crime All things are beautiful in their time The black and the white, the yellow and the brown It’s all right there in front of you in Scarlet Town
Ik vind veel goed op deze plaat, maar dit is misschien wel mijn favoriet nummer. Of toch minstens in de top drie.
Early Roman Kings drijft op een standaard “woke up this mornin’, my dog was on fire”-bluesriff. Misschien moet ik er nog wat meer naar luisteren, maar voorlopig is het noch naar inhoud noch naar vorm echt mijn ding.
Tin Angel is nog zo’n remix: een hervertelling van een traditional die Woody Guthrie al eens deed, Gypsy Davey. Het begint met dezelfde zin (“It was late last night when the boss came home”), het verhaal begint hetzelfde (vrouw loopt weg met geliefde, man achtervolgt ze), maar het heeft meer dan een beetje magisch-realisme, en ondanks de humor eindigt het zoals wel meer op deze plaat in bloed, bloed, bloed.
Ik beeld mij Dylan in op een markt in 1890, met een grote pancarte waarop in dertig coupletten de Tragische Historie van den Zigeuner Henry Lee, de Kasteelheer en Zijne Gevallen Vrouwe uit de doeken gedaan wordt — maar net zoals de tekst negentiende eeuw en middeleeuwen mengt, zou dit niet misstaan in een kasteel in 1350.
Muzikaal niet veel om het lijf, maar niettemin: erg onderhoudend. Ik heb zó zin om er een videoclip bij te maken.
We gaan in Tempest nog maar eens terug in de tijd — ik las ergens dat Dylan de laatste jaren precies alleen nog maar muziek maakt van vóór hij zelf de muziek voor altijd veranderde — en we zitten in Ierland, met een lange lange ballade (bijna een kwartier!) over het vergaan van de Titanic.
Ik vind dit uitstekend goed en als het op mijn koptelefoon staat terwijl ik naar huis rijd, doe ik altijd een (lange) omweg om het volledig te kunnen horen. Dat is één houding. Een andere? Grauniad-nitwit van dienst Alex Macpherson had er dit over te zeggen:
The less said about the horrifying 14-minute title track, the better. It narrates the sinking of the Titanic in tediously descriptive detail, and succeeds only in making one long to be on the Titanic, where you’d at least get both an adrenaline rush and a merciful end.
Opinies zijn gelijk achterwerken, zoals de witz gaat. Een kwartier lang kleine schetsjes van levens, flitsen van situaties, en alles samen (mét alles wat we voor de rest over de Titanic in ons hoofd zitten hebben, de film en Leo Di Caprio incluis) schildert een Radeau de la Méduse-achtig tafereel — van mij mocht het nog twee keer zo lang duren.
Roll on John is het nummer dat ik het minst beluisterd heb op Tempest. Niet alleen omdat het het laatste is, maar ook omdat ik er ongemakkelijk van word. Ik kan mij inbeelden dat Dylan zelf er helemaal achter staat, maar ik vind het te zeemzoetig met zijn idealiseren van John Lennon en bijna kneuterig met zijn schier voortdurend citeren van Beatles-songs en dingen. Dit had er van mij even goed af mogen blijven.
* * *
Op die valse noot op het einde na, en op een “mja” voor Early Roman Kings na: tien tracks waarvan ik er acht in mijn top twintig van de afgelopen paar jaar zou zetten.
Voilà zie, het startschot is gegeven. Gisteren kwam ik thuis, en er was in het achterhuis licht aan de twee kanten van de ruimte op het gelijkvloers.
Dat was al, vroeger, toen er aan elke kant twee peertjes hingen met elk een schakelaar, maar bij de laatste ronde verbouwingen op het eerste was alles aan de ene kant weggehaald.
De bedoeling is hetzelfde te doen als in de woonkamer en in het bureau: zowel directe verlichting als indirecte verlichting, allebei met een dimschakelaar. Directe verlichting via een nog nader te bepalen lampachtig ding in het midden van het plafond links en rechts, en indirecte via LED-lichten (of TL-buizen, geen idee wat het zal worden) bovenaan de boekenkasten links en rechts.
Behalve het licht waren er ook al stukken plafond bijgeplakt (er waren er uitgehaald vorige keer) en was er geplamuurd:
(ja, het fototoestel staat waterpas en in een hoek van precies 90° met de twee zijmuren: de achtermuur is aan de linkerkant een kleine twintig centimeter verder van de camera dan aan de rechterkant)
In het koude daglicht ziet het er allemaal nog wat lastiger uit, al die boeken op elkaar en tussen elkaar gepropt, zonder rijm of reden van klassering (behalve dan hier en daar wat boeken van min of meer dezelfde kleur bij elkaar gestoken, omdat de hipster-van-vele-jaren-geleden in mij dat ook eens wou doen):
Ik weet hier nu elk boek staan, ik heb daar een goed geheugen voor, maar voor de rest vind een kat er haar jongen niet in terug. En dus zal dat dan uiteindelijk moeten proper geklasseerd worden.
Wat dus wil zeggen dat er veel meer plaats gaat verloren gaan. Okay, ik kan boeken min of meer per genre zetten en dat zal min of meer wel een invloed hebben op de gemiddelde grootte van de boeken — vakliteratuur is meestal pakweg hoger dan 23 centimeter — maar voor de grote hoop van de boeken gaat dat niet op.
Ik ga hardcovers toch niet elders zetten dan paperbacks? Met die Billy-kasten kunnen planken proper op verschillende hoogtes gezet worden, maar de miserie is dat het natuurlijk niet volledig traploos is, en dat ik dus moet kiezen tussen een beperkt aantal afstanden (nog eens lastiger gemaakt doordat er in het midden een vaste plank zit die niet precies in het midden zit).
En dus kan ik een schap maken dat 14 cm hoog is en perfect voor CD’s maar voor niets anders. Kan ik een boekenplank 17,2 cm hoog maken die te hoog is voor CD’s maar nét te klein voor pockets, wegens dat die 17,46 cm hoog zijn. Of een schap van 20,4 cm hoog waar ik DVD’s in kwijt kan en pockets, samen met softcovers die nét iets groter zijn (20 cm komt vaak voor), maar een hele reeks andere softcovers niet, wegens dat ze 22,8 cm groot zijn. Die kan ik dan in een schap steken dat ik 23,8 cm hoog maak, maar daar passen de meeste hardcovers dan weer niet in wegens dat die nét een beetje meer dan 24 cm hoog zijn. En de volgende stap is dan 27 cm, behalve als het in de buurt van zo’n middenplank is en dan is het 26,7 cm aaargh.
Bovenop zo’n kast staat trouwens nog een uitbreidingsstuk: dat heeft een binnenafmeting van 33 cm heeft, wat wil zeggen dat er geen twee volwaardige schappen van te maken zijn… aaargh ook.
Eigenlijk zou ik de planken op 27 cm afstand van elkaar moeten zetten, dan kan ik er hardcovers en softcovers en pockets door elkaar in steken. Ja, dan verlies ik wel 9 centimeter hoogte overal waar pockets staan, maar dat is dan maar zo. Dat zou iets geven als op het onderste schap links op de foto hieronder, behalve dat ik eigenlijk verbazend veel niet-pockets heb en dat het nooit zo dramatisch zal zijn:
(En dat is dan ook meteen de reden waarom ik geen twee boekenrijen achter elkaar kan steken, met de achterste op een verhoog: veel te veel grote boeken in verhouding met pockets.)
…maar als ik het zo doe, dan verlies ik per boekenkast zeker een volledige legplank. En de boeken staan er nu al met twee of drie achter elkaar in.
In het achterhuis lag een hele zak vol foto’s, en dat was ook alweer een eeuw geleden dat ik er zo tegen gekomen was, wegens dat er hier eigenlijk nooit echt afgeprint meer is sinds het digitaal is.
Er lagen ook hier en daar filmrolletjes — geen idee of ik ze allemaal zelfs nog zou kunnen laten ontwikkelen, er zaten van die rare APS-dingen tussen.
Digitaal heeft dat ook een beetje, die serendipiteit van wat zou er hiér in kunnen zitten: verloren gelegde geheugenkaartjes waar geen mens nog weet wat er zou kunnen op staan. Zoals bijvoorbeeld deze, niet eens zo oude foto’s, gevonden op een kaartje dat tussen een boek zat in een zak in een doos:
Mijn twee fotomodellen. 🙂
(En okay, de foto’s zijn maar een paar dagen oud, maar ik heb ze echt wel gevonden op een plaats waar ik ze nooit verwacht had — dat komt van al dat verhuizen — en voor hetzelfde geld waren het er van jaren geleden.)
Gisteren wegens allergiegodweetwat moeten opgeven na een halve dag in het achterhuis, en vandaag de hele dag zonder snotteren kunnen werken.
Ik heb nochtans hele gezichtenvol bouwstof gekregen (“eens blazen op dit stuk steen — aargh!”), ik moet zeker een soepbord vol jaren-1930-1940-boekmolm opgevreten hebben (“tiens, een hele kist vol fotografietijdschriften uit de periode 1936-1944”), er bleek een hele valies vol schoolboeken en -schriften uit 1978-1980 te liggen, en uiteraard: ik heb uren op de vloer doorgebracht, tussen geaccumuleerd stof van tien jaar verbouwingen en brol en rotzooi.
Ik vermoed dat ik allergisch ben aan één welbepaald iets in heel dat achterhuis, ’t is anders niet te verklaren.
Nog een paar kasten in elkaar gestoken vandaag, en uitbreidingssets voor kasten. En dan verhuisd, versleept, verdaan. De laatste kist met boeken was denk ik in rekken gezet rond 20u, en dan was het opkuisen.
Niet evident, en gelukkig dat Sandra daarvoor geholpen heeft, want alleen zou het nooit gelukt zijn (net zoals boeken in de rekken zetten met twee nooit zou gelukt zijn).
…maar toen werd het plots 23u15, en ging het niet meer. De doodsteek: planken van gelijkvloers naar eerste verdiep gesleurd om daar op een oosters tapijt te leggen dat al in geen jaren en jaren meer plat gelegen had. (Een geluk dat het een tapijt van schrikkelijk goeie kwaliteit is, ik schat een week of twee met planken erop en regelmatig eens op lopen, een kuisbeurt, en het zal weer als nieuw zijn.)
Afijn. Het beste is er voor mij toch wel af voor vandaag.
Sandra is de laatste loodjes aan het doen, en morgen zou het in orde moeten zijn om het plafond en de verlichting in orde te kunnen zetten.
Dit, voor het moment, is het resultaat aan één kant van het achterhuis. Een hele stapel boeken in dozen gestoken om weg te doen, DVD’s en CD’s die ik niet absoluut wil houden ook weggepompt, en alles wat overblijft twee of drie rijen diep gezet:
(Geen licht meer en de flash ligt ergens geen idee waar, dus foto genomen met lange sluitertijd en zaklamp, vandaar de vlekken en de algemene weirdheid.)
Er zijn 8 grote Billy-kasten met elk een opzetstuk, vier smallere Billy-kasten met opzetstuk, en drie Benno-CD-rekken. En dat staat allemaal voller dan vol, en er zijn nog stapels boeken in huis die er niet in staan.
