Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • The Books of Babel #3: The Hod King

    Deel drie van de vrees ik vier, en dat het vierde boek pas uitkomt in november. Ik heb al mijn kalender gezet dat ik deel vier moet kopen, kijk:

    Met een titel als “The Fall of Babel” is het niet enorm moeilijk om alvast de grote lijnen van het laatste boek te bedenken, maar wat er precies hoe gaat gebeuren: geen idee.

    Senlin kwam in boek één met zijn kersverse vrouw aan bij de Toren van Babel en raakte ze meteen kwijt. Hij spendeert het grootste deel van boek twee en drie met naar haar te zoeken; in boek drie vindt hij haar.

    Maar niets is zo eenvoudig als het lijkt: zij is ondertussen ook al vele maanden verder, en er is vanalles veranderd waadoor het niet zo eenvoudig is voor haar om zomaar terug naar Senlin te gaan. (Er nog helemaal naast gelaten dat Senlin eigenlijk niet mee Senlin is, zo hard dat hij veranderd is.)

    The Hod King begint met Senlin, die door de Sphinx als een soort spion gestuurd wordt naar Pelphia (waar ook Senlin’s vrouw zit). We volgen zijn verhaal tot dat, ahem, niet zo goed afloopt — en dan keren we terug in de tijd en volgen we het verhaal van zijn schipgenoten uit he vorige boek, en hoe zij van ring naar ring gaan, tot ze ook in Pelphia belanden. Senlin komt in de laatste pakweg twee derden van het beok alleen terug in korte intermezzo’s.

    Het was spannend. Ik ben kwaad op mezelf dat ik wéér eens aan een serie begonnen ben die nog niet helemaal klaar is.

    ⁂

  • Tomaten, nog vervolg

    Ik begin er langzaam aan van af te raken, de tomaten. Er staan er drie in volle grond in onzen hof en drie in grote potten, er zijn er twaalf geplant bij mijn moeder in den hof, er zijn er een aantal uitgedeeld aan vrienden en vriendinnen van de kinders.

    En nu is het wachten op allerlei onvermijdelijke teleurstellingen — kapotte planten wegens droogte of ongedierte, tomaten die kapotregenen of afvallen wegens te zwaar, planten die omvervallen, al die wijze dingen.

    Jaja, spannend. En dieven en alles, kweet.

    ⁂

  • Eternals

    Ik zag de trailer van Eternals, en ik dacht: lang geleden dat ik dat nog eens gelezen had.

    Een trip naar mijn achterhuis en een tijdje later, had ik deel één van de reeks gelezen, en kijk ik uit naar hoe ze het gaan filmen.

    Eternals is een rare Marvel-serie. De personages bevinden zich helemaal buiten het normale Marvel-universum — Jack Kirby baseerde het originele verhaal uit de jaren 1970 begot op Van Däniken en weigerde er andere Marvelkarakters in te steken (op een robot-Hulk na dacht ik). De reboot van Gaiman heeft een béétje andere Marvel erin, maar ’t blijft et verhaal van 100 onsterfelijke wezens die milmjoenen jaren geleden gemaakt zijn, en die sinds zeer recent vergeten zijn wie of wat ze zijn.

    Echt benieuwd, ja.

    ⁂

  • A Court of Frost and Starlight

    Bah. Dit is gewoon een Christmas Special. Maar dan bijna letterlijk: gewoon een relatief kort verhaal dat zich rond de winterzonnewende afspeelt.

    Niets speciaals en gemakkelijk over te slaan.

    Het verhaal van Feyre en Rhys is eigenlijk verteld, tijd voor iets nieuws — en het ziet er naar uit dat het Nesta en Cassian wordt. Dáár kijk ik naar uit.

    ⁂

  • Muizen, stand van zaken

    De meneer van de muizenverdelgfirma is vandaag voor de derde keer langsgekomen.

    Het goede nieuws: er zitten op het gelijkvloers en op het twee verdiep geen muizen meer. De lokdozen met vergif zijn onaangeroerd.

    Het slechte nieuws: er zitten nog altijd stapels muizen boven het plafond van onze slaapkamer en badkamer. En geen flauw idee waar ze vandaan komen of hoe ze het al maanden en maanden aan een stuk overleven.

    Er is nog eens gif in alle mogelijke hoeken en kanten gespoten — en dat is dus niét veel hoeken en kanten: in onze slaapkamer is er in één hoek een niet volledig gedichte spleet, en daarnaast zijn er twee plaatsen waar verwarmingswaterbuizen door het plafond gaan. Ik ben heel benieuwd of het iets zal uithalen.

    ⁂

  • Van stressmoment naar stressmoment

    Het is toch wel wat, met werk en alles. Er zijn van die spannende gebeurtenissen (sommige vergaderingen, sommige rapporten, sommige workshops, sommige gesprekken, sommige designkwesties) die als een soort Mont Ventoux in de toekomst gepoot staan en alsmaar dichter en dichter komen — en dan zijn ze voorbij, was het meestal allemaal niet zo erg als verwacht, en zitten we voor ge het weet weer in alledaags werk met alledaagse situaties.

    Hetzelfde met werkdagen en vakantiedagen en de tijd die alsmaar sneller voorbij gaat. Deze week had ik een week van drie dagen gepland. ’t is te zeggen, een week van vier dagen met een halve dag leertijd en een halve dag recup. In de realiteit zal daar niet veel van in huis komen wegens toch dingen moeten voorbereiden voor volgende week, maar volgende week plan ik dan wel degelijk een dag recup in. En de week daarna ook. En dan vier weken van vijf dagen, en dan een week van drie dagen en dan twee weken vakantie.

    En dan zijn we al augustus.

    Hoe zot is dat? Misschien neem ik wel beter drie weken vakantie.

    ⁂

  • Den hof: tomaten, de saga, vervolg

    Allez ju, ik heb drie tomatenplanten buiten geplant in onzen hof, met een tomatenspiraal en al.

    Ik heb ook twee groepen van zes tomatenplanten in den hof bij mijn moeder gezet. Daar staan nog geen tomatenspiralen tegen, en ja, ’t is er ook serieus van Maai Mei Niet. 🙂

    ’t Zal ook nog wat zoeken zijn om die spiralen degelijk vast te maken. Misschien moet ik er wel een staketsel boven bouwen. Grr. En dan om de zoveel tijd kijken of er moet water gegeven worden en dieven verwijderd en alles. Ik zal mijn werk hebben met van en naar daar te fietsen.

    Er staat nog altijd een plant of veertig of zo in de keuken. Dit is groep één van de twee; aan de rechterkant potjes met op hetzelfde moment gezaaide habañeros — volgend jaar zaai ik die krengen al in januari, denk ik.

    Van die planten ga ik er nog drie in grote potten op het terras zetten, en de rest weet ik niet wat mee gedaan. Als iemand tomatenplanten wil: ge moogt er om komen.

    ⁂

  • Computermiserie

    Ik moet voor mijn werk inbellen via een VPN op een computer die van het werk is en waar ik niets mag of kan op installeren.

    Ja, dat is redelijk vervelend: ik doe het overgrote deel van mijn werk op mijn thuiscomputer, waar drie grote schermen aan hangen en dat is er niet één te veel. Maar dan moet de uiteindelijke neerslag van het werk in Jira en/of Confluence geraken, en dat kan alleen op die werkcomputer.

    Ik kan er mee connecteren via een webinterface, dus ik moet gelukkig niet voortdurend zitten priegelen op een laptop.

    Maar, helaas: die webinterface doet niet mee aan ctrl, wat onder meer wil zeggen dat copy/paste allemaal met rechterklikmuis moet gebeuren. Daar is nu nog mee te leven, net zoals met de ellendig lage resolutie.

    Dit is iets lastiger:

    Op totaal onvoorzienbare momenten blauwe schermen. Er is geen logica achter te vinden. Tcpip.sys ontploft, da’s wellicht een verkeerde driver-zaak.

    En daarnaast: de laptop staat constant te blazen alsof hij aan het koken is, terwijl hij toch weinig processor gebruikt en helemaal koud aanvoelt.

    Dat klinkt alsof er ergens een sensor kapot is. Bleh.

    ⁂

  • The Books of Babel #2: Arm of the Sphinx

    Ik hoor van mensen dat ze dit boek minder goed vinden dan het eerste boek. Ik kan begrijpen waar ze vandaan komen: het gaat allemaal misschien wat trager, en het is zeker zo dat er stukken zijn waar er heel weinig gebeurt.

    En toch vond ik dit aangenamer om lezen, en heb ik het — in tegenstelling tot het eerste boek — in één ruk op een dag uitgelezen.

    Senlin, die in het begin vooral een idealistische schoolmeester was, verandert helemaal in de loop van de twee boeken. Hij blijft zoeken naar zijn vrouw, maar hij maakt tijdens zijn zoektocht een hele reeks vrienden (en vijanden), en is op een bepaald moment zelfs kapitein van een piratenschip.

    Als ik het verhaal zou moeten navertellen, zou het allemaal zeer raar klinken, maar in de logica van de wereld klopt het allemaal.

    Ik ben enorm benieuwd naar het derde boek. En dan naar het vierde en laatste, dat ergens op het einde van dit jaar zou moeten komen.

    Ik denk dat ik ondertussen wel wat andere dingen ga lezen. Kwestie van het plezier wat te rekken.

    ⁂

  • The Books of Babel #1: Senlin Ascends

    Wel, dat was raar. Een zelfgepubliceerd boek, ’t is te zeggen, niet uitgegeven bij een grote uitgeverij of met hulp van een redacteur of watdanook.

    Senlin is een schoolmeester in een klein dorp, hij is net getrouwd met Marya en ze gaan op huwelijksreis naar de Toren van Babel. (Het verhaal speelt zich niet af in het verleden of zo — ’t is gewoon een andere wereld, met elementen van de onze erin: de Toren staat in een soort Mesopotamië, er wordt over Ur gesproken, maar er is ook stoom en electriciteit en robots en vliegende schepen en alles).

    Enorm veel mensen gaan naar de Toren, om allerlei redenen. Rondom de toren is een enorm drukke markt, en Senlin en Marya geraken gescheiden. Het is onbegonnen werk om haar terug te vinden, en Senlin beslist om naar het derde niveau van de Toren te gaan, waar ze hun huwelijksreis in een hotel zouden doorbrengen.

    Hij is de Toren nog niet goed en wel binnen, of hij is al zijn bagage al kwijt. En dan begint een lang verhaal, waar hem op het hart gedrukt wordt om niemand te vertrouwen.

    In het begin had ik de indruk dat het allemaal zeer, euh, schoolmeesterachtig geschreven was. Met veel allegorieën en zo, en met Een Boodschap.

    Ik heb het zeer zelden zo lastig met een boek: ik kon gelijk maar een beperkt aantal pagina’s na elkaar lezen voor ik goesting had om iets anders te doen (Youtube kijken, gazet lezen, naar den hof gaan).

    ’t Is pas in het laatste derde van het boek dat ik helemaal mee was.

    Een zeer vreemde ervaring.

    ⁂

  • Kuiptijm: ik heb het opgegeven

    Zo zag het er vorig jaar in september uit:

    Ik was bang dat die kruiptijm de winter niet zou overleven, maar kijk, dit was de situatie in januari — helemaal niet zo dramatisch:

    …maar toen begon het slecht weer, en dit was de situatie in maart:

    Ik dacht dat het misschien nog wel in orde zou komen als het weer beter werd, maar toen begon het weken aan een stuk te regenen, en in april zag het er zo uit:

    …en dan stopte het niet met regenen, en was dit de situatie in mei:

    Bijna overal helemaal kapot:

    Hier en daar nog wat stukken die overleven, en verder soms eens een letterlijk paar blaadjes hier en daar op het einde van een streng dode takjes:

    …dus heb ik het opgegeven om te wachten tot het goed komt. Ik heb bij de online winkel dertig nieuw kruiptijmplanten gekocht, zes van elke soort die mij aanstond:

    • Duftende, kleine Staude mit weißen Blüten, die auf trockenem, durchlässigem Boden wächst.

    Ik weet dat het wellicht een verloren strijd is, omdat de bodem in de winter altijd te nat zal worden, maar een mens kan maar proberen. :/

    ⁂

  • Eurosong 2021

    Allez ju, we weten hoe de finale er zal uitzien.

    Het eerste nummer, Cyprus, is leutig. Nummer twee, Albanië, is een madam die juist een beetje te oud is voor de kledij die ze aan heeft (die steunkousen!). Israël is op zich niet verkeerd qua Eurosonggehalte, maar met “Set Me Free” optreden In Het Huidig Klimaat is misschien wat, ahem.

    Dan is het België, en het contrast tussen Israël en de volgende, Rusland, is enorm. Rusland is fantastisch wijs trouwens. Daarna is het Malta. Ga gerust naar het WC, het trekt op niets.

    Portugal is gelijk België redelijk niet-Eurosong, wat het natuurlijk helemaal Eurosong maakt. Servië komt met het nummer Loco Loco, en het is kaka kaka. Engeland ziet er een sympathieke mens uit, maar het nummer is slecht.

    Griekenland heeft een beeldschone Grieks-Nederlandse zangeres. Ik denk dat het beter is als de klank uit staat, maar misschien is dat persoonlijk. Zwitserland is magisch schoon van nummer. Echt serieus uitstekend goed gezongen.

    IJsland: ik ben geen fan meer. Te veel hype. Maar ’t zal wel goed scoren zeker? Het meneertje van Spanje zingt heel goed, en punten voor het goede gebruik van de rookmachine, maar het begint te saai en het eindigt niet genoeg in climax.

    Moldavië ziet er uit zoals Albanië er graag had uitgezien, en het nummer is niet verkeerd. Niet goéd ook, maar niet verkeerd. Duitsland is zo knullig en slecht dat het weer goed wordt. Typisch Eurosong. Finland stuurt wat rock, en het is bijzonder catchy. Ik wil het niet goed vinden, maar het kruipt echt in uw hoofd, dat refrein.

    Bulgarije: tijd om nog eens naar het WC te gaan of nieuwe drank te gaan halen: saai, saai, saai. Ik kan er niet bij dat dat de halve finale overleefd heeft en de meneer met een discobol op zijn borstkas niet.

    Litouwen is vintage Eurononsens, en zeer leutig. Oekraïne is mijn favoriet: fan-tas-tisch nummer van een uitstekende groep. Frankrijk zingt een versie van Jacques Brel’s “Au suivant”, van wat ik er al van gehoord heb. Ik heb het nog niet helemaal gehoord, maar misschien is de opbouw wel goed.

    Azerbeidzjan is weer typische Eurosong-schlock, maar wel grappig. Doet ook geen pijn aan de ogen. Noorwegen is mij te gimmicky-sentimenteel om het goed te vinden. Als die gast zijn bril weer op exact hetzelfde moment zogezegd spontaan emotioneel afzet, smijt ik mijn sletsen naar de televisie.

    Holland stuurt denk ik het allerslechtste van alles wat ik hoorde (op Malta na). Ik denk dat ze zéker willen vermijden dat het volgend jaar nog eens moeten organiseren. Italië, daarentegen, stuurt glamrockende jonge kerels, en ik vind ze uiterst sympathiek. Goed nummer ook. Zweden is enorm irritant. ’t Ziet er een vriendelijke jongen uit en al hé, maar die bewegingen met zijn arm als hij zingt en hoe hij voorovergebogen staat gelijk dat hij moet kakken: nah.

    En het sluit af met San Marino, dat begot Flo Rida heeft betaald om af te komen. Zo belachelijk dat het weer typisch Eurosong wordt.

    Mijn persoonlijke top 3:

    1. Oekraïne
    2. Rusland
    3. Italië of Zwitserland

    Wat ik vermoed dat het zal worden:

    1. Italië (kan ik mee leven)
    2. Frankrijk of Zwitserland (kan ik mee leven)
    3. Malta (echt, ik kan niet in woorden uitdrukken hoe afgrijselijk slecht ik dit vind) of San Marino (bleh)

    ⁂

  • A Court of Wings and Ruin

    Uitstekend boek! Fantastisch einde van een reeks die beter werd met het boek!

    Was het een goed boek? Nee, natuurlijk niet. Het blijft schlock. Maar was het goed? Zeker dat. Uitstekend.

    Er zijn grote gevoelens, er is romantiek, er is spanning en avontuur en double-crossing en double-double-crossing, en er is een happy end.

    Het irriteert mij een beetje dat de illustratie op de cover verkeerd is (er moeten tattoos op beide handen staan, grr), maar ik heb verder niet echt veel klachten. Het was karikaturaal en niet echt goed geschreven, maar ik trek mij daar niets van aan. Het was een uitstekende reeks.

    ⁂

  • Eurosong 2021, halve finale 1

    Mijn favorieten zijn bijna allemaal door, ik ben content. En van mij mag Oekraïne of Rusland winnen.

    Litouwen opende zoals het moet op Eurovisie, Slovenia was saai, Rusland was uitstekend en ook 100% Eurovisie:

    Ik werd helemaal nerveus van de Zweedse meneer en zijn akelige manier van zingen, van gebaren maken met zijn arm en van cliché te zijn op een slechte manier. Australië was echt niet goed, en kreeg extra slechte punten omdat ze zelfs niet deed alsóf ze live zong: ze had begot een andere haarkleur en -snit ten ze in haar virtuele green room zat dan tijdens het nummer. For shame!

    Noord-Macedonië (, of The Former Former Yugoslav Republic of Macedonia) had ook mogen naar de finale gaan, al was het om het Eurosonggehalte. Die spiegels!

    Ierland vond ik ronduit slecht. “Only one way to GO! Ississthe way bagHOWOWO!” Serieus, zo nijdig zingen, dat was nergens voor nodig. Cyprus en El Diablo? Hey, bijna-blote madams, ik ben pro. En net slecht genoeg om weer goed te worden.

    Noorwegen was ik dan weer géén fan van. Okay, Eurosonggehalte, met engels en duivels en al. Maar niet extreem genoeg. En dat die meneer Tourette-tics heeft en zichzelf Tix noemt en dan een bril draagt maar die zeer berekend zogezegd spontaan afneemt op een bepaald moment: bah.

    Ik vond Croatië beter worden hoe meer ik het zag, beetje spijtig dat ze niet door waren. België was degelijk, maar ik was wat teleurgesteld in de regie: beetje sloppy camerawerk soms, ’t had gewoon veel meer rechttoerechtaan mogen zijn. En niet echt Eurosong natuurlijk, wat dan uiteraard logischerwijs wél helemaal Eurosong is.

    Israel, tja. Een beetje ironisch om of “Set Me Free” te zingen op dit moment. Ik had het in alle geval zeer moeilijk om de politiek uit mijn hoofd te houden tijdens het nummer.

    Roemenië vond ik helemaal bleh. De manier waarom dat meisje zong: ik kreeg er de kriebels van. Geen goede kriebels. Azerbeidzjan daarentegen: ha ja, Eurosong hé. Mocht voor mij om dezelfde reden als Cyprus eigenlijk wel door.

    OEKRAÏNE! Hoera! Beste van de avond (op de voet gevolgd door Rusland).

    En van diezelfde mensen ook deze heerlijke cover van het nog heerlijkere Dancing Lasha Tumbai, beste Eurosong-Eurosong nummer ooit!

    Ik hoop dat ze winnen.

    En dan was er ook nog het meest irritante nummer ooit van de meest irritante zangeres ooit. Bah. Fuck Malta, dit jaar. Nog liever Fabrizio Faniello.

    ⁂

  • A Court of Mist and Fury

    Kijk nu: het vervolg is (veel) beter dan A Court of Thorns and Roses!

    Het eerste boek begon met een minofmeer hervertelling van Belle en het Beest en werd dan een traditioneel “voer drie onmogelijke taken uit”-verhaal. Feyre en Tamlin waren een vreemd koppel. Ja, verliefdheden en alles, maar ook scheefgetrokken verhoudingen.

    Er gebeuren Erge Zaken op het eind van het vorige boek, maar het allerbelangrijkst is dat de verhoudingen tussen Tamlin en Feyre nog meer scheef zijn getrokken: zij heeft nu enerzijds meer macht dan ze had, maar hij is nu anderzijds nog véél meer beschermend, op het obsessieve af.

    En iemand die getraumatiseerd is door gevangenschap en vrijheidsbeknotting “voor haar eigen goed” huisarrest geven, dat is niét een goed idee.

    Feyre beseft dat ze hem eigenlijk helemaal niet graag ziet — en wat een opluchting! Ik werd er al wat triestig van, dat de rest van haar leven zou spenderen met de eerste persoon die haar niet archislecht behandelt.

    De softporno is ook beduidend beter in dit boek dan het vorige, want tussen de persoon waar ze uiteindelijk mee samen is en haar is er meer chemie dan in het reservekot van de scheikunde klas van een jezuïetencollege na 150 jaar scheikundeleraars.

    Content van het boek.

    ⁂