• In de warmte!

    Voor het eerst sinds wij in ons huis wonen, en dat moet ondertussen al meer dan tien jaar zijn, hebben we in koud weer in de keuken kunnen zitten zonder te klappertanden.

    Jazeker: we hebben binnendeuren!

    Zonder binnendeuren was de keuken een tochtgat van de venster van het bureau (groot, enkel glas) en de voordeur (dubbele deur, enkel glas, sluit niet goed) naar helemaal bovenaan in het huis.

    Nu kunnen we achter het dubbel glas van de keuken en de deur naar de gang en de deur naar het bureau op ons gemak blijven zitten.

    Luxus.

  • Lesvoorbereiding

    Ahem ja. Ik moet vrijdag een les geven en ik dacht, ik heb die dingen in mijn hoofd zitten, ik zal dan wat slides op een rij zetten en hoplaklaar.

    Dat was gisteren, toen ik welgeteld drie slides had na een uur of twee uitvogelen hoe Keynote precies werkt, zoeken naar inspiratie, beginnen en herbeginnen. En dan had ik in mijn hoofd hoe het zou gaan, en hield ik het voor bekeken: op twee avonden moet dat gaan, wat dénk ik wel, het is maar één dag lesgeven.

    Dan vanavond thuisgekomen, ven in de zetel gaan zitten, in slaap gevallen tijdens het nieuws (ik ga toch niet beginnen voor ik het nieuws gezien heb?), tijdens Man Bijt Hond wakker geworden, en dan was het bijna tijd voor Komen Eten (ik ga toch niet Komen Eten missen?), en dan uiteindelijk alsnog begonnen.

    Een paar uur later: 24 slides, en ik heb zowaar het hele eerste half uur of zo van de dag. Nog maar twaalf of zo halfuren te gaan, dus ruim tijd om nu naar bed te gaan, dat ik morgen fris ben om de nacht door te werken.

    Zucht.

    Ja, ik weet het.

  • Mag ik een supportlijn bellen?

    Die keer dat ik mijn Sonos-dingen niet meer aan de praat kreeg? ‘t Is opgelost geraakt.

    Normaal gezien ben ik een hopeloos geval in dergelijke, euh, gevallen: als het niet werkt, dan gebruik ik het gewoon niet meer. De meeste dingen die kapot raken hier in huis, daar zou het meer kosten om ze te laten repareren dan om ze nieuw te kopen.

    Maar in dit geval was het wel vervelend: die Sonos kan gecontroleerd worden vanop mijn pc, de windowslaptop van Sandra, twee oude iPods die hier rondslingeren, een Mac en een iPhone. En waar het vorige week maar één van de iPods was die niet meer werkte, waren het maandag al de iPod, de Mac en de iPhone die het niet meer deden.

    Gezocht op het supportforum, een gelijkaardig (maar niet helemaal) probleem gevonden, en daar feedback op gelaten in de zin van “neen, dit heeft me niet geholpen”.

    Tien minuten later: mail in mijn bus. Ene Justin van Sonos, om te weten of het probleem dat ik had ondertussen al opgelost was. Euh neen, zei ik, en toen gingen we in de support-paringsdans: hebt g’hem als eens herstart? Werkt het daar? Werkt het hier? En als ge dat doet? En dit? En dat?

    Uiteindelijk kon Justin niet verder helpen per mail, en hij stelde voor om te telefoneren. Het probleem was dat ik met een versie 3.2 zat op die dozen, maar dat ondertussen 3.3 al een tijd uit is, en dat dat eens het aan de afstandsbedieningskant op 3.3 staat, ik niet meer aan de 3.2-dozen kan zonder die dozen te updaten. Maar dat die dozen niet vonden dat ze moesten geüpdatet worden.

    Justin dacht misschien iets met DNS, maar meer in detail zou iemand anders moeten doen. Ik vroeg hem of het niet eenvoudiger zou zijn om per chatsupport te werken, en voor ik het wist had ik Mike aan de lijn.

    (Het zou me niet verbazen als Mike eigenlijk Rakesh was en Justin Prashant of zo, maar hey, ik ken ze als Justin en Mike.)

    Mike stelde wat vragen, en vroeg dan of hij mijn computer even mocht overnemen. Hey, Justin en Mike waren ondertussen mijn beste vrienden, dus waarom niet?

    Blippity bloopety bloop, vijf minuten verder: DNS was het niet, firewall was het niet. Ingelogd op de Sonosdinges zelf, wat blijkt: ik zat niet op 3.2, maar op 3.2beta-teenoftander, een versie die ik vanwege de mannen aan de PR eeen hele tijd geleden gkregen had om een feature in prerelease te bekijken.

    Maar die niet correct gerapporteerd werd aan teenoftander. Waarmee ik volgens de software, of de hardware, of ergens iets tussenin, ergens tussen twee versies zat. En dat de ene kant dacht “dit is ouder dan 3.3, dus is moet nieuw hebben,” en de andere kant “dit is nieuwer dan 3.2, dus ik ben up to date”.

    Ofwel zat ik in het systeem als “beta user”, wat dan hetzelfde effect gaf, ik weet het niet doet. Maar in alle geval: user gereset, remote wipe, remote reboot, weetikveel: nog eens tien minuten later was alles weer koek en ei.

    Spannend hoor.

  • links for 2010-11-01

  • Lang weekend

    Er is, uiteindelijk, weinig zo geestig als een sociaal leven hebben.

    We hadden vrijdag een bijzonder fijne avond — vrienden, lekker eten, muziek op de achtergrond, wat moet een mens meer hebben? En dan hadden we zaterdag wat recup, en zondag waren we met denk ik in de buurt van twintig man: halloweenavond!

    Het huis was (discreet) versierd: de kinderen hadden allemaal halloweendingen op papiertjes getekend en aan het plafond gehangen met draadjes, er waren spookbalonnen, en er was een halve uitgeholde pompoen aan de deur:

    Pompoen

    Een weerwolf van Louis

    (Prachtige weerwolf van Louis trouwens, vind ik.)

    Ik was wel een béétje teleurgesteld dat ik blijkbaar de enige volwassene was die er wat moeite had ingestoken:

    Halloween!

    Er waren allemaal vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen, en de ouders mee. Eerst de kinderen frieten gegeven (zelfgemaakte frieten met zelfgemaakte mayonaise, dat spreekt), en dan met de kinderen gaan trick-or-treaten in de buurt.

    Ik vond de zusjes Kriegel (de derde was er even niet voor de foto) bijzonder geslaagd:

    De zusjes Kriegel

    …maar ze mochten er allemaal zijn:

    Op strooptocht

    Op strooptocht

    Op strooptocht

    Op strooptocht

    Op strooptocht

    KGB_0044.jpg

    Aan tafel

    En dan met de ouders frieten en stoverij en appelmoes (allemaal zelfgemaakt, dat spreekt), en babbelen terwijl de kinderen in het achterhuis naar een film aan het kijken waren, geprojecteerd op de muur.

    Als alle ouders naar huis waren (de kinderen zijn voor het overgrote deel blijven slapen), is Sandra nog een paar uur naar de buren gaan bijpraten terwijl ik het thuisfront bemande.

    En dan zijn we vandaag bij mijn moeder gaan eten en pannenkoeken gaan doen.

    Als ik de laatste tien uur geen massieve allergieaanval had gekregen, zou het een perfect weekend geweest zijn.

  • Een namiddag computer

    Ha, ik zat gisteren zo ongeveer de hele namiddag en avond op de computer. Dit is wat er op het scherm was tussen 14u30 en middernacht:

    Heh. En zelfs op een zaterdagnamiddag: een niet-aflatende stroom spam.

  • Fuck you, Zevende Dag

    Serieus: gisteren komen bij de tweehonderdduizend mensen op Jon Stewart en Stephen Colbert’s Rally to Restore Sanity and/or Fear, en wat maken ze ervan op de Zevende Dag? Een “manifestatie voor meer fatsoen in de politiek”:

    Op drie dagen van de tussentijdse verkiezingen in de Verenigde Staten kwamen tienduizenden de boodschap steunen, die gericht was tégen de Republikeinse partij.

    NEEN GODVERDOMME. De boodschap was niét gericht tegen de Republikeinse partij, net zoals ze niet gericht was tegen de Democratische partij, of vóór deze of gene partij. Het was een oproep voor meer constructief debat, voor samenwerking, voor redelijkheid en géén zwartwitdenken. Bra-fucking-vo, Zevende Dag, om er precies dát van te maken dat het niét is.

    Was het zó onnoemelijk moeilijk, beste Zevende Dag, om even op het internet te zoeken waar het precies over ging? Was het te lang voor de aandachtsspanne van de gemiddelde journalist om eventjes bijvoorbeeld de speech van Stewart te overlezen?

    Hierzie, dit was die speech. Lees hem misschien eens. Er staat ook iets in over de pers. En schaam u dan diep.

    I can’t control what people think this was. I can only tell you my intentions.

    This was not a Rally to ridicule people of faith, or people of activism, or to look down our noses at the heartland, or passionate argument; or to suggest that times are not difficult, and that we have nothing to fear-they are and we do! But we live now in hard times, not end times. And we can have animus and not be enemies. But unfortunately, one our main tools in delineating the two…broke.

    The country’s 24-hour politico pundit perpetual panic conflictinator did not cause our problems; but its existence makes solving them that much harder. The press can hold its magnifying glass up to our problems, bringing them into focus, illuminating issues here to for unseen. Or they can use that magnifying glass to light ants on fire, and then, perhaps, host a week of shows on the sudden unexpected dangerous flaming ant epidemic. If we amplify everything, we hear nothing.

    There are terrorists, and racists, and Stalinists, and theocrats-but those are titles that must be earned; you must have the resume. Not being able to distinguish between real racists, and tea partiers; or real bigots and Juan Williams or Rick Sanchez is an insult! Not only to those people, but to the racists themselves who have put in the exhausting effort it takes to hate. Just as the inability to distinguish terrorists from Muslims makes us less safe, not more.

    The press is our immune system, if it overreacts to everything, we actually get sicker, and perhaps eczema.

    And yet with that being said, I feel good; strangely calmly good. Because the image of Americans that is reflected back to us by our political and media process is false. It is us through a fun house mirror. And not the good kind that makes you look slim in the waist and maybe taller. But the kind where you have a giant forehead, and an ass shaped like a month old pumpkin, and one eye ball.

    So why would we work together. Why would you reach across the aisle to a pumpkin-assed forehead eyeball monster? If the picture of us were true, of course our inability to solve problems would actually be quite sane and reasonable. Why would you work with Marxists actively subverting our Constitution? Or racists and homophobes who see no one else’s humanity but their own?

    We hear every damn day about how fragile our country is, on the brink of catastrophe, torn by polarizing hate, and how its a shame how we can’t work together to get things done.

    But the truth is, we do. We work together to get things done every damn day! The only place we don’t is here [the capital building], or on cable TV. But Americans don’t live here [the capital building] or on cable TV. Where we live our values and principles form the foundation that sustains us while we get things done. Not the barriers that prevent us from getting things done. Most Americans don’t live their lives solely as democrats, republicans, liberals, or conservatives. Americans live their lives more as people that are just a little bit late for something they have to do. Often something they do not want to do, but they do it. Impossible things everyday that are only made possible through the little reasonable compromises we all make.

    Look on the screen, this is where we are, this is who we are, these cars. That’s a school teacher that probably thinks his taxes are too high, he’s going to work. There’s another car, a woman with two small kids, really can’t think about anything else right now. There’s another car, swinging, I don’t even know if you can see it. The lady’s in the NRA and loves Oprah. There’s another car, an investment banker, gay, also likes Oprah. Another car is a Latino carpenter, another car, a fundamentalist vacuum salesman, atheist obstretician, Mormon JZ fan. But this is us! Every one of the cars that you see is filled with individuals of strong belief and principles they hold dear. Often principles and beliefs in direct opposition to their fellow travelers. And yet these millions of cars somehow find a way to squeeze one-by-one into a mile-long, 30-foot wide tunnel carved underneath a mighty river. Carved by people, by the way, who I’m sure had their differences.

    And they do it. Concession by concession; you go, then I’ll go, you go, then I’ll go, you go, then I’ll go. Oh my god! Is that an NRA sticker on your car!? Is that an Obama sticker on your car!? Ah-well, that’s okay, you go, then I’ll go. And sure, at some point there will be a selfish jerk who zips up the shoulder and cuts in at the last minute, but that individual is rare, and he is scorned, and not hired as an analyst. Because we know, instinctively as a people, that if we are to get through the darkness, and back into the light, we have to work together. And the truth is, there will always be darkness, and sometimes the light at the end of a tunnel isn’t the promise land; sometimes its just New Jersey. But we do it anyway-together.

    If you want to know why I’m here, and what I want from you, I can only assure you this. You have already given it to me; your presence was what I wanted. Sanity will always be, and has always been, in the eye of the beholder. And to see you here today, and the kind of people that you are, has restored mine.

    Schaam u zeer diep, Zevende Dag.

    Zeven seconden, en hopla, verder naar Leo bloederige Delcroix die mag vertellen hoe hij chocolade aan de Chinezen vertelt, en verder naar het voetbal, en dan naar de bloopers en de leutigheden. Met, oh ja, een stukje over Jon Stewart. Maar begot niets over de grond van de zaak, die hier even relevant is als daar.

    En dan over naar de Angolees die de grootste mond ter wereld heeft, en naar een animatiefilmpje over politici, en die nonsens van een vrouw die een gsm zou hebben gehad in 1928.

    Schaamtelijk. Serieus.

    Bah.

  • links for 2010-10-30

  • Het is ondertussen al meer dan twee maand geleden dat ik over onvindbare schrijnwerkers schreef. Ik zou het kunnen steken op "veel teveel werk", maar het is gewoon da tik het mij ontzag om eraan te beginnen.

    NIET LANGER! Ik heb een lijstje van schrijnwerkers en gelijkaardigen die mij aangeraden werden, en die krijgen allemaal dezelfde mail.

    Mail? Ja, mail. Ik telefoneer niet graag met onbekenden, en ik ga ervan uit dat het in het jaar 2010 toch ondertussen ook wel per mail zou mogen moeten kunnen. En hoe kan ik het beter bijhouden dan hier? Ik vraag het u, en ik beantwoord het meteen ook: niet.

    Ik ga hier geen privédingen zetten of prijzen of zo, maar ik dacht dat het wel eens leutig zou zijn om te zien hoe verschillende mensen omgaan met gecontacteerd te worden door iemand die hen geld (mogelijks véél geld) wil geven.

    Deze mail vertrok zonet uit mijn mailbox:

    Hallo,

    Ik kreeg uw naam door via —, naar aanleiding van een artikel op mijn weblog (https://blog.zog.org/2010/08/de-onvindbare-schrijnwerkers.html).

    Wij wonen in Gent, in een oud huis dat we al een tijd aan het verbouwen zijn. We zijn op zoek naar iemand die in onze living een bibliotheek en mini-bureau kan maken rond een trap, en in ons achterhuis (ca. 4x5m) een wat grotere bibliotheek en een trap.

    De gebouwen zijn relatief oud, wat wil zeggen dat het wellicht grotendeels maatwerk wordt.

    Een eerste idee van hoe we de living graag zouden zien, vindt u hier: https://blog.zog.org/2008/06/verbouwingen-de-living.html

    Wat we ongeveer in gedachten hadden voor het achterhuis, staat hier: https://blog.zog.org/2009/08/verbouwingen-achterhuis-i.html

    Als u dit ziet zitten, maken wij graag een afspraak!

    Vriendelijke groet,

    Michel Vuijlsteke
    Sandra Pattyn

    De volgende mensen/bedrijven heb ik een mail gestuurd (en er kunnen er natuurlijk nog altijd bij – houd u niet in om namen te suggereren):

    Er waren er ook twee waar ik enkel per contactformulier in contact mee raak wegens geen emailadres gekend:

    Ik vraag me af hoe lang het zal duren voor ik van wie welk antwoord krijg, en wat er dan gebeurt. I’ll keep you posted.

  • Het plan

    Verandering van spijs doet eten.
    Euh neen, wacht.

    Verandering van omstandigheden doet omstandigheden veranderen.
    Euh nee. Hang on.

    Het zit zo: ik ben veranderd van werk, en dat wil om te beginnen zeggen dat ik een eind meer tijd zou moeten hebben, wegens bijvoorbeeld niet elke dag twee drie vier uur in vervoer naar en van het werk te zitten.

    In theorie is dat meer tijd, maar in de praktijk zou het er eigenlijk wel eens op neer kunnen komen dat het er op uitdraait dat ik minder tijd heb: al die uren op de trein, dat was eigenlijk een kans om pakweg boeken te lezen. Wat nu misschien wel eens minder zou kunnen zijn.

    Mijn rug is niet zo goed, en als ik thuis kwam van het werk, de afgelopen jaren, kwam het erop neer dat ik in mijn trekzetel ging zitten tot het tijd was om naar ben te slinken – MAAR NIET LANGER.

    Twee uur vroeger thuis, dat zal nu eens niét twee uur langer in de zetel vegeteren zijn. Ik heb niet minder dan drie, tel ze, drie! dingen die ik moet en zal gedaan krijgen: noem het verandering-van-omstandigheden-voornemens.

    Het eerste dat ik ga doen, te beginnen met deze herfstvakantie, is het huis zoveel mogelijk in orde proberen krijgen. Eén dezer komen er binnendeuren op het gelijkvloers, en dan zal er in het huis op het gelijkvloers een bureau zijn waar er nu nog, euh, “opslagplaats” is.

    Waar bij “opslagplaats” een mooie naam is voor “een ruimte met een paar kasten vol brol, een grote bureautafel vol brol, een paar kisten vol brol van de kinderen, en brol op de vloer, en dan daarbovenop brol, brol, brol, en nog eens brol”.

    In het achterhuis  staan nu dozen en dozen vol boeken, en in het hele huis slingeren er boeken rond. In het achterhuis en in dat toekomstig bureau en in dozen en in kasten en overal wat, slingeren er papieren rond – soms in min of meer ordentelijke stapels, soms niet.

    Het huis op orde zetten, dat is in eerste instantie orde in die chaos proberen krijgen. Dingen die weg mogen, weg doen; dingen die niet weg mogen, in stapeltjes en dan stapels leggen, en dan in klasseurs en in dozen.

    De boeken idemdito: allemaal bij elkaar, allemaal op orde. Het zal niet voor meteen zijn dat er een werkende bibliotheek zal zijn in huis, maar ik ga de boeken (1) inventariseren (wat er op Librarything staat, is maar een vage aanduiding in de richting van wat er hier allemaal aanwezig is), en (2) klasseren. In dozen, om te beginnen, dus. En dan van zodra er iemand antwoordt op mijn vraag om een offerte, in een bibliotheek.

    Nummer twee is een persoonlijk project waar niemand zaken mee heeft.

    En project nummer drie is een website die ik zou willen opstarten, over iets dat mij interesseert, en waar veel interessante dingen over te zeggen en doen zijn. Het zal de eerste keer zijn dat ik de ideeën en de tips van Darren Rowse, de meneer van ProBlogger, zal volgen, ook.

    Neen, niet om geld te verdienen – daar ben ik geen goeie mens voor – maar wel om een site te maken die zoveel mogelijk mensen in zijn segment aanspreekt.

    Hey, ambitie is gezond, wat?

  • Hoovernieuw

    Zo wijs, de clip van de nieuwe van Hooverphonic:

    Er is een nieuwe zangeres, en het zou wel eens kunnen dat ze in de clip zit, maar het is niet duidelijk wie het is.

    Ik ging om de zoveel seconden van “ik hoop dat het die is”, en dan weerl van “oh nee, of dié”.

    En zat Tessa De Block er nu tussen, eigenlijk?

  • Clinton FTW

    Whoa. Ik herinner mij dar Clinton geen verkeerde mens was, maar dit interview van een paar jaar geleden dat ik daarnet op Reddit zag, maakt het allemaal redelijk ahem:

    Hoe hij zich absoluut niet hoeft in te houden, en hoe hij die mens van Fox redelijk kapot maakt… ah, good times.

  • links for 2010-10-29

  • Leer eens nieuwe muziek kennen

    Oh, ik heb hier op het nieuwe werk al muziek leren kennen, ’t heeft geen naam. Wie heeft de sleutel van de jukebox gezien, bijvoorbeeld, van het onsterfelijke Cocktail trio:

    Of Rinus, die zich voor de duidelijkheid als Rinus de Zanger laat spreken — Zanger Rinus op de tjoetjoeps, voor wie na deze Hey Marlous nog niet genoeg van heeft:

    Nieuwe muzikale horizonten!

  • Playtown!

    Mensen: ge moet ook zo’n weblog beginnen en dat een paar jaar volhouden. Dan geven de mensen op den duur allemaal gratis dingen in ruil dat ge erover schrijft.

    Vorige week kreeg ik van de fijne mensen van Enchanté of ik geen zin had om naar Playtown te gaan. Die sloebers weten dat ik kinderen heb, en ze weten ook dat ik zelfs zonder kinderen helemaal in de doelgroep val: “Playtown is een interactieve speel- en belevingsbeurs voor de kleine en grote(re) kinderen onder ons,” zei de perstekst.

    Ha. Ze moesten het mij geen twee keer vragen.

    Playtown

    We waren vorig weekend al op F.A.C.T.S., de kinderen en mijn broer en ik, zonder de madam: Sandra moet er niet echt van weten, van dat gedoe met conventions en weirdos en zo. Die Playtown, daar gaan we met het hele gezin naartoe. Van wat ik ervan lees, ziet het er namelijk gezinsvriendelijk uit — hiero, knippenplak van de briefing die ik kreeg van Enchanté:

    Van 4 tot 7 november 2010 verenigt de beurs Playtown in Tour & Taxis voor het eerst de leveranciers, merken en culturele instellingen rond eenzelfde project: een interactieve speel- en belevingsbeurs op nationaal niveau.

    Playtown is een uniek speel- en belevingsevenement rond de wereld van spel en kinderen, vier dagen voor de ganse familie. Voor de ouders en grootouders is het dé gelegenheid om creatieve ideeën en oplossingen op te pikken. De kinderen vinden er een reusachtig speelterrein, verspreid over maar liefst 4 zalen en meer dan 9500 m2, waar ze nieuwe spelletjes en speelgoed kunnen uitproberen. Ze kunnen er in avant-première kennismaken met de laatste nieuwigheden.

    U kunt het programma, de vele animaties, rondetafelgesprekken en conferenties (“Spelen, beter dan school?”, “Onze kinderen veilig online”, …) terugvinden in de rubriek “programma” van hun website.

    Voor wie kan: donderdag 4/11 mogen leraars en mederwerkers van speel-o-theken gratis binnen, en vrijdag 5/11 is het grootouderdag.

    Wij gaan zondag 7/11 — werken tijdens de week en een traditioneel bomvolle zaterdag — en ik denk dat ik een extragrote shopping bag meeneem.